Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 14.3.2008, στο blog “Parafyada” […που δυστυχώς έχει κλείσει, πλέον, από καιρό…] της e-φίλης Vassia (’s) […που, παρ’ ό,τι έχουμε τόσον καιρό να μάθουμε νέα της, δεν την ξεχνάμε…], διαβάσαμε αυτό:
Νιώθεις δυνατός αλλά όχι σκεπτόμενα δυνατός. Κάτι σαν φούσκωμα των μυών…..
Αήττητος είναι αυτός που δεν μάχεται.
Ο ηττημένος σηκώνεται και μετράει απώλειες.
Και μετά ενσωματώνει την ήττα , ώσπου γίνεται ένα με τη νίκη.
Αήττητος είναι αυτός που παρακολουθεί αδρανής. Ο θεατής του εαυτού του.
Η ακινησία στρεβλώνει την οπτική.
Τα ζωντανά απολλύουν την ελευθερία τους και τα νεκρά συνωστίζονται μέσα τους.
Μπορείς να σταθείς μέσα στη φωτιά και να κάψεις τη δειλία σου.
Φίλος είναι η αλήθεια που ζει πίσω απ’ τις σκέψεις σου.
Εχθρός είναι ο οίκτος που παραμονεύει ανάμεσα στον εαυτό σου και στην αλήθεια.
Ακόμη και στην ύστατη παραίτηση, υπάρχει η ανάγκη σου να αφομοιωθείς ξανά με τη ψυχή σου.
Γιατί οι μαχητές υψώνονται από το σκοτάδι και του επιτρέπουν να ζει παράλληλα.
Με το σπαθί να αστράφτει σχίζουν το μεταξένιο κουκούλι και δρασκελίζουν ανυπότακτοι στο ξέφωτο .
Αειθαλείς εκηβόλοι πολεμιστές που στοχεύουν στη ρίζα και σώζουν το βλαστό.
ΠΗΓΗ:
http://parafyada.blogspot.com/2008/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου