Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

«Ένα παιδί για την αιωνιότητα» [Από το blog “Οδεύοντας… ”]


Έξι εβδομάδες πριν, στις 22।7.2010, στο blog “Οδεύοντας…”, της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:


Ένα παιδί για την αιωνιότητα


Απόσπασμα από το βιβλίο : " Ένα παιδί για την Αιωνιότητα … "


«Μαθαίνοντας ότι ο Εμμανουήλ, το παιδί που περιμένει, έχει προσβληθεί από θανάσιμη χρωμοσωμική ανωμαλία, η Ιζαμπέλ ντε Μεζεράκ αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Υπήρχε λύση, την οποία ο νόμος επιτρέπει και οι γιατροί προτείνουν: διακοπή της εγκυμοσύνης για σοβαρούς ιατρικούς λόγους.

Λόγω της βαθιάς εσωτερικής σχέσης που είχε με το κυοφορούμενο παιδί της, αισθάνθηκε ότι η λύση αυτή θα αποτελούσε πηγή οδύνης … ότι υπό το πρόσχημα της εξάλειψης του προβλήματος, η λύση αυτή θα μεγέθυνε και θα διαιώνιζε τη δοκιμασία της…

…κι έτσι μπόρεσε να αντισταθεί στις πιέσεις του ιατρικού κατεστημένου και να φέρει στον κόσμο το παιδί της, να το δει να ζει, να αναπνέει και να πεθαίνει, ύστερα από μια σύντομη ζωή, που μπορεί να κράτησε κάτι περισσότερο από μία ώρα, έριξε όμως μια αχτίνα φωτός στη δοκιμασία της και της επέτρεψε όχι να σβήσει τη θλίψη, αλλά να βρει τη γαλήνη…

Η ίδια η μητέρα λέει: «Παραμείναμε ταπεινοί συνοδοιπόροι στον πονεμένο προορισμό του, χωρίς να γίνουμε αυτουργοί του προαγγελθέντος θανάτου του… Σταθήκαμε απέναντι στο παιδί μας με τον σεβασμό που αξίζει κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ως ταπεινοί οφειλέτες και όχι ως τύραννοι-κυρίαρχοι…

Μπορούσα να παραμείνω διαθέσιμη γι αυτό το μωρό, μπορούσα να το συνοδεύσω μέχρι το τέλος της μικρής του ζωής, όπως αυτή είχε προγραμματιστεί… Θα ζούσε ολόκληρη τη ζωή του συντροφευμένο από τη στοργή μας και θα αποκοιμιόταν γλυκά για την άλλη… στην ώρα του, αμέσως μετά τον τοκετό ή αργότερα, ανάλογα με τις φυσικές του δυνατότητες να ζήσει αυτόνομα…

Θέλαμε να του αφήσουμε ολόκληρη τη μικρή ζωή του, το μόνο και μοναδικό πλούτο του, για να μπορέσει να ανακαλύψει την αγάπη μας… Παρά τη λύπη που μας διακατείχε, να μπορέσουμε να αγαπήσουμε μέχρι τέλους αυτόν, τον πληγωμένο της ζωής, να επιλέξουμε να τον κρατήσουμε έτσι όπως είναι, με τον πλούτο της παρουσίας του και το βάρος της αναπηρίας του… Εμείς ήμασταν εκεί για να τον συνοδεύσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε στη ζωή του… Έπρεπε να τον αφήσουμε να φύγει…

Αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να τον σώσουμε. Προετοιμάσαμε κι αυτόν γι αυτό που τον περίμενε, του είπαμε να μην φοβάται, τον βεβαιώσαμε ότι ποτέ δεν θα ήταν μόνος, αλλά ότι η αγάπη που ξεχείλιζε από την καρδιά μας θα τον ακολουθούσε μέχρι το δικό του «μετά»…

Ο Εμμανουήλ απόκτησε την υπόσταση του προσώπου γιατί κάποιοι τον αγάπησαν, γιατί σε κάποιων το βλέμμα παρέμεινε ένα ζωντανό πλάσμα, μία προσωπική ύπαρξη που δεν μηδενίστηκε και δεν εξισώθηκε με την ασθένειά του. "

.


Συγγραφέας Βιβλίου : Ιζαμπέλ Ντε Μεζεράκ

Μετάφραση : Πολυξένη Τσαλίκη Κιοσόγλου

Εκδόσεις Ακρίτας


ΠΗΓΗ:

http://odevontas.blogspot.com/2010/07/blog-post_22.html


Δεν υπάρχουν σχόλια: