Πριν από ένα χρόνο, στις 30.1.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Κυνηγάμε την αγάπη, την αλήθεια, για να τις σκοτώσουμε! Όπως τότε, τον Γκάντι… Όπως πάντα…
Σαν σήμερα, το 1948 σκοτώσαμε αυτόν που δήλωνε και βίωνε:
Δε θα κάνω για τίποτα στον κόσμο κακό σε κάτι ζωντανό, ακόμα λιγότερο σε ένα ανθρώπινο πλάσμα, ακόμα κι αν κάνει σε μένα και στους δικούς μου, τη μεγαλύτερη αδικία.
Αυτόν που ένιωθε πως:
Ακόμα κι αν έπρεπε να πάρω υπόψη μου, μία μειονότητα ενός και μόνο ατόμου, θα είχα το θάρρος να είμαι με αυτήν την απελπισμένη μειονότητα.
Που είχε ανακαλύψει:
Αν ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα το Θεό σε μία σπηλιά στα Ιμαλάια θα πήγαινα επιτόπου. Άλλα ξέρω ότι δε βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την καρδιά της ανθρωπότητας.
Που είχε εμπειραθεί πως:
Η απόδειξη ότι νιώθουμε μέσα μας την πραγματική παρουσία του Θεού δε έρχεται από κάτι προφανές που θα μας ήταν ξένο αλλά από μία μεταβολή της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα μας.
Σαν σήμερα το 1948 σκοτώσαμε αυτόν που έπραττε έτσι:
Η ζωή μου αποτελεί ένα αδιαχώριστο σύνολο: ο ίδιος δεσμός ενώνει όλες μου τις πράξεις. Όλες έχουν την πηγή τους σε μία άσβεστη αγάπη για την ανθρωπότητα.
Σε ένα κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Η θέληση να υπηρετώ» έγραφε: «απέβλεπα σε ένα ανθρωπιστικό έργο μόνιμης μορφής.»
Δε θέλω να ξαναγεννηθώ. Αλλά αν γινόταν αυτό, θα μου άρεσε να ξαναβρεθώ μεταξύ των «ανέγγιχτων» προκειμένου να μοιραστώ τις λύπες τους, τα βάσανά τους και τις προσβολές που τους γίνονται.
(αποσπάσματα από το βιβλίο της Christine Jordis)
Αυτόν σκοτώσαμε σαν σήμερα...
Και πόσους άλλους ακόμα σαν κι αυτόν, κάθε μέρα, κάθε ώρα...
(ευχαριστώ τη Βιβή που μόλις μου θύμισε τη θλιβερή επέτειο...)
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου