Πριν από δύο μήνες, στις 19.11.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Ενύπνιο ζωογόνο
Περπατούσαμε -λεει- σε ένα παζάρι από αυτά τα πολυπληθή και βουερά της Αιγύπτου. Χαζεύαμε δεξιά αριστερά τις πραμάτειες. Κόσμος πολύς. Αρκετές φορές έμπαινε ανάμεσά μας, μας χώριζε, όμως αμέσως ξαναβρισκόμασταν και αφήναμε τα δάχτυλα των χεριών μας ίσα να αγγίζονται σε μια συμφωνία ασφάλειας, αγάπης, παρουσίας κι ενότητας ολοκληρωμένης. Ενότητας ψυχών.
Και ξανά ο κόσμος να μας χωρίζει, βιαστικός και ανίδεος για την ένωσή μας τη θεραπευτική, τη ζωογόνα...
Kι οι πραμάτειες, κι ό, τι μας απλώνανε για να δούμε ήταν -λεει- κι από μια σελίδα του βιβλίου τής μέχρι τότε ζωής μας!
Ώ! πόσα γεγονότα δεν αναγνώρισα! Πόσα πρόσωπα! Πόσες πράξεις μου, πόσες επιλογές μου!
Ένιωθα όμορφα. Ένιωθα έντονα. Ένιωθα!
Δε μιλούσαμε καθόλου, κοιτούσαμε γύρω ο καθένας ο, τι τον ενδιέφερε...
Και συνεχίσαμε να προχωράμε και να βλέπουμε τις εκτεθειμένες σελίδες μας.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα και τη γιαγιά μου, πολλά χρόνια πεθαμένη μετά από μια ήσυχη ζωή, να μου χαμογελάει ευχαριστημένη γι αυτή τη συνεύρεση, για το ταξίδι μας.
Μέχρι που αποφασίσαμε, να κατεβούμε από αυτό το όνειρο, απλά και φυσικά, όπως κατεβαίνεις απ' το βαγόνι του τρένου.
Και εκεί ξύπνησα.
Σκέφτομαι πως ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του! Ένιωθα όμως τόση δύναμη, τόση ενέργεια να ρέει μέσα από τα δάχτυλά σου! Από εκείνο το στιγμιαίο άγγιγμα.
Ποτέ δεν είδα τη μορφή σου. Ποτέ δεν έμαθα ποιος ήσουνα...
Και τελικά αν ήσουνα κάποιος άλλος
κι όχι ο ίδιος μου ο εαυτός!
Μια θλίψη, μια νοσταλγία βρίσκεται διάχυτη σ' όλο μου το σώμα, τώρα που πίνω τον καφέ μου στην εδώ πραγματικότητα. (Ή μήπως σε ένα άλλο όνειρο; )
Ευλογημένη αυτή η συνάντηση, εκεί!
Τα δάχτυλα σου -γεμάτα ζωή κι ελπίδα, αγάπη κι αιωνιότητα-, ακόμα ζεσταίνουν τις παλάμες μου!
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/11/enypnio-zwogono.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου