Πριν από σαράντα ημέρες, στις 3।1.2011, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:
Καλό σου ταξίδι, Ελπίδα μου γλυκιά
Σήμερα θέλω να σας ξαναμιλήσω για τη φίλη μου την «Ελπίδα». Τη θυμάστε? Της αφιέρωσα ανάρτηση πριν από δύο περίπου χρόνια. Τότε που διαγνώστηκε για πρώτη φορά ότι πάσχει από καρκίνο. Έφυγε από κοντά μας χθες τα ξημερώματα. Όπως ακριβώς το επιθυμούσε, έφυγε πρώτη από την οικογένεια της και άφησε πίσω της όλους εκείνους που αγαπούσε. Το σύντροφο της ζωής της και τα παιδιά της. Η αγάπη που την ένωνε με το σύντροφο της ήταν κάτι σπάνιο. Πολύ πριν αρρωστήσει, μου εκμυστηρεύθηκε ότι ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ήταν να φύγει ο σύντροφος της και τα παιδιά της πριν από αυτήν. Της απάντησα ότι για τα παιδιά της το καταλαβαίνω και το συμμερίζομαι, αλλά ο άντρας της είναι φυσιολογικό να φύγει πρώτος, αφού είναι μεγαλύτερος στην ηλικία. Με κοίταξε σχεδόν έντρομη και μου είπε ότι είναι αδύνατο να αντέξει κάτι τέτοιο. Τελικά έγινε όπως το ήθελε. Έφυγε πρώτη. Και είναι αλήθεια ότι έφυγε νωρίς. Πίστευα ότι με το πείσμα της και τη δύναμη του χαρακτήρα της (ήταν πολύ δυναμική) θα κατόρθωνε να τιθασσεύσει την αρρώστια για περισσότερο χρόνο. Έπεσα έξω.
Τις τελευταίες μέρες την έβλεπα να φεύγει, σιγά σιγά, από κοντά μας, ήρεμη, ανάμεσα στα δύο παιδιά της και το σύντροφο της που της κρατούσαν το χέρι και τη φιλούσαν συνέχεια και μου ρθε στη θύμηση μια παρόμοια περίπτωση που έζησα πριν μερικά χρόνια. Στην ίδια θέση βρέθηκε ένας άλλος αγαπημένος φίλος. Δύο χρόνια έζησε κι αυτός από τη στιγμή της διάγνωσης του καρκίνου. Όταν όμως έφυγε, η σύντροφος του μου εκμυστηρεύθηκε ότι βλέποντας τα πράγματα εκ των υστέρων, θα προτιμούσε να είχε φύγει αμέσως μετά τη διάγνωση. Να μην είχε υποστεί όλες τις ταλαιπωρίες της αρρώστιας. Τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, τα ξεσπάσματα οργής και τελικά την κατάθλιψη. Τότε είχα προβληματιστεί πολύ. Όμως τώρα με την «Ελπίδα» που έζησα την κατάσταση από ακόμα πιο κοντά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι άξιζαν τον κόπο όλες οι ταλαιπωρίες. Έζησε δύο χρόνια ακόμα με το σύντροφο της που τον αγαπούσε τόσο πολύ. Ναι, είναι αλήθεια, υπήρχαν στιγμές πόνου σ' αυτά τα χρόνια, αλλά υπήρχαν και ωραίες στιγμές. Ακόμα και ταξιδάκια έκαναν μαζί, στα διαλείμματα της χημειοθεραπείας, αλλά και μετά απ' αυτή. Χάρηκε, ακόμα δυο χρόνια, τα παιδιά της. Γνώρισε και το μικρό της εγγονάκι που γεννήθηκε τώρα τελευταία. Και το κυριότερο? Δόθηκε ο χρόνος στους ανθρώπους που την αγαπούν να προσαρμοστούν και να συμφιλιωθούν με την ιδέα του θανάτου και του αποχωρισμού. Το ίδιο και στην ίδια.
Καλό σου ταξίδι καλή μου φιλενάδα. Μπορεί να έφυγες νωρίς, αλλά είχες μια καλή ζωή, γεμάτη από αγάπη που θα τη ζήλευαν πολλοί.
ΠΗΓΗ:
http://meropbird.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου