Πριν από έξι εβδομάδες, στις 9.9.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας
Κου, διαβάσαμε αυτό:
Έλα, κόρη μου, να σε φιλέψω!...
Αχ, πώς τα
ζηλεύω αυτά τα μάτια που χαμογελάνε! Αυτό το στόμα που λέει: «πάρτε, πάρτε! Έχω
τόσα πολλά απ' αυτά! Περβόλια ολόκληρα! Τα βράδυα στα όνειρά μου, ο φύλακας
άγγελός μου με πηγαίνει εκεί και περπατάμε. Και συναντιόμαστε με τόσους και
τόσους αγαπημένους. Και το πρωί σαν ξυπνάω νιώθω μια γλύκα, μα μια γλύκα! Ελάτε,
πάρτε και σεις ένα φρουτάκι να γλυκαθείτε γιατί από νωρίς
κιόλας σας βλέπω κουρασμένους, βαριεστημένους, πικρόχολους! Γιατί;
Αφού έχετε
τόσο μεγάλες αποθήκες με χίλια δυο καλούδια. Τι σας λείπει, χαρές μου;»
Αχ,
γιαγιούλα, ξέρω πως αν και δεν τα λες με λέξεις όλα τούτα,
αλλά με τα ζωντανά σου μάτια μάτια που φανερώνουν πως βρήκαν
ξεκούραση μες στο πιο πέρα τής ζωής, μες απ' τα απλά και τα αθώα της. Απ' το
γεμάτο της.
Μάτια που
αντιφεγγγίζουν τον πλούτο του Καλού που μας διαπερνάει υπόγεια και ψάχνει μέρος
να κουρνιάσει για να μας αναστήσει!
"Κάλλιον
το διδόναι ή το λαμβάνειν..."
Εσύ,
γιαγιά, μεταγγίζεις πνεύμα, μεταγγίζεις αδελφοσύνη, ζωή!
Και χέρια
να μην είχες θα μοίραζες το έχειν σου μέσα απ' το
βλέμμα σου, μέσ' απ' το φωτεινό σου πρόσωπο!
«Έλα,
έλα κόρη μου και συ, να σε φιλέψω!»
«Άσε με
πρώτα να σου φιλήσω τα χέρια, γιαγιά!»
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου