Πριν από σαράντα ημέρες, στις 7।10.2010, στο blog “Ο καινούργιος άνθρωπος” διαβάσαμε αυτό:
Η ασίγαστη περιπέτεια του νου, η μόνη συνθήκη που μπορεί να μας δώσει φτερά
Τα δικά μου 9 θαύματα του κόσμου…
Της Λουκίας Ρικάκη
Θαυμάζω κάθε πρωί την ανατολή του Ήλιου, είναι εκεί και αδιαπραγμάτευτα και ανατέλλει, ενώ επιμένει τα φωτίζει χωρίς διακρίσεις όλες τις χώρες όλους τους ανθρώπους όλα τα λουλούδια . Διεκδικώ τον ήλιο και τον κυνηγάω ακόμα και ανάμεσα στα σύννεφα. Μπορώ να σταματήσω ό, τι κάνω και να βγω έξω για να πάρω λίγο από την ενέργεια του. Θαυμάζω τον ήλιο γιατί με τις ακτίνες του δημιουργεί μία εσωτερική ηλιοφάνεια… τόσο απαραίτητη στην καθημερινή ανάσα.
Με τον ήλιο σχετίζεται και η φύση, το ελληνικό τοπίο πώς φωτίζεται απ’ αυτό. Νομίζω ότι είναι μία πολύ ειδική συνθήκη. Και προσκυνώ κάποια ελληνικά τοπία όσα έχουν παραμείνει ακόμη σχετικά άθικτα από την αισθητική λαίλαπα . Την φύση την έχω πολύ ανάγκη
Θαυμάζω την περίεργη ισορροπία που υπάρχει στη φύση Η φύση έχει φαίνεται ένα δικό της σύστημα αυτό ρύθμισης το οποίο αντιστέκεται σε αυτά που καταστρώνει η κοινωνία των ανθρώπων σε βάρος της..
Θαυμάζω τους ποιητές. Οι ποιητές το απαραίτητο οξυγόνο της ύπαρξης . Ειδικά θαυμάζω τον Ρίλκε.
Πέρα από τα ποιήματα του τα οποία διαβάζω και ξαναδιαβάζω θαυμάζω τον τρόπο και τη μέθοδο με την οποία εργαζόταν καθημερινά και κυρίως την εμμονή του στην ποιητική αλληλογραφία και την επικοινωνία με τους άλλους. Έτσι τοποθετούσε την ποίηση εκεί που πράγματι αναπνέει, μέσα στην καθημερινή ζωή
Θαυμάζω τον Johann Sebastian Bach .Ακούω πολύ συχνά Cello suites στην πολύ γνωστή εκτέλεση του Yo Yo Ma Νομίζω ότι στη μουσική του Μπαχ βρίσκεις μια μοναδική συνύπαρξη του σύγχρονου και του κλασικού. Στη σχολή μου στην Αγγλία ήρθα πιο αναλυτικά επαφή με το έργο του καθώς κάθε βδομάδα παρακολουθούσαμε μοναδικά κονσέρτα κλασσικής μουσικής και προκλασσικής μουσικής μέσα σε ένα Εθνικό δρυμό στο Ντεβον
Θαυμάζω επίσης την τόλμη. Την δύναμη των ανθρώπων που τόλμησαν να αλλάξουν, εκείνων που υποτίθεται έχουν πετύχει κάτι και το θυσιάζουν για να αλλάξουν. Κάθε φορά που βλέπω κάτι τέτοιο μου δίνει κουράγιο και δύναμη και σκέφτομαι ότι ίσως μπορεί και εγώ να το κάνω. Μου αρέσει η ασίγαστη περιέργεια που τροφοδοτεί την περιπέτεια Θαυμάζω εκείνους που δεν υπολογίζουν τις συνέπειες και παλεύουν με το φόβο. Ευτυχώς το κάνουν ακόμη αρκετοί άνθρωποι-ακόμη κι αν παραμένουν αφανείς- σε κάθε εκδήλωση της ζωης ,στην κοινωνία, στην επιστήμη και στην τέχνη
Θαυμάζω τους σουρεαλιστές και έχουν σημαντικά επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω. Πιστεύω ότι σε εκείνη την περίοδο απελευθερώθηκε η έκφραση σε πολλούς τομείς. Το ίδιο και η λογοτεχνία η τέχνη και άρα και η ζωή. Από τους σουρεαλιστές διάβασα με πάθος τον Paul Eluard
Στον κινηματογράφο θαυμάζω τον Francois Truffaut. Μου αρέσει η ευαίσθητη ματιά του και η ποιητική στην καθημερινή ζωή. Είδα ταινίες του σε μικρή ηλικία περίπου τότε που μπαίνουν χωρίς να το ξέρεις οι βάσεις για το τι θα κάνεις στη ζωή σου. Πιστεύω ότι οι ταινίες του είχαν μια μαγική επιρροή πάνω μου και ακόμη και τώρα καταφεύγω ορισμένες φορές στο έργο του
Θαυμάζω τον συγγραφέα Elias Khoury από το Λίβανο. Με συγκινεί και με παρακινεί δημιουργικά τη σκέψη και ο μοναδικός τρόπος με τον οποίον κατοικεί η ποίηση στην καθημερινότητα. Εκεί που περιγράφει κάτι καθημερινό προτείνει ξαφνικά ένα ταξίδι ,μια συνειρμική σκέψη που σε απογειώνει. Θαμάζω τις μοναδικές του εικόνες και θεωρώ ότι είναι μια πρόκληση η μεταφορά τους στον κινηματογράφο
‘Έχει εκδοθεί και πρόσφατα ένα βιβλίο σου «Τα παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας» από εκδόσεις Απόπειρα. Πες μας για αυτό. Έχει σχέση με θαυμασμό;
Θαυμάζω όσους ζουν τον έρωτα με πάθος και μέγεθος. Όσους παραδίδονται σε άνευ όρων αυτόν και υιοθετούν το καρδιοχτύπι του. Αυτούς τους έρωτες που δίνουν περιθώριο στην ελπίδα, θέλησα να τιμήσω με το βιβλίο μου, Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας . http://loveandhopetales.blogspot.com/ Ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, στην πατρίδα του ορίζοντα. γεννήθηκαν τα παραμύθια, είναι παραμύθια που υμνούν τον εύφορο έρωτα και κοιτάζουν με ελπίδα την συνύπαρξη των ανήσυχων ψυχών. Προτείνουν μια ζεστή αγκαλιά ως την πιο εύφορη χειρονομία στον άλλον. Προτείνουν την ασίγαστη περιπέτεια του νου ως τη μόνη συνθήκη που μπορεί πραγματικά να μας δώσει φτερά.
Κι όπως λέει μια φίλη μου είμαι τόσο ερωτευμένη με τον έρωτα και της αρέσει που δεν φοβάμαι να τον εκφράζω και να του δίνω τον κεντρικό ρόλο στη ζωή και τη τέχνη μου.
Επιμέλεια: Σύλβια Οκαλιόβα
ΠΗΓΗ:
http://silviaokaliova.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου