Πριν από μία εβδομάδα, δηλαδή στις 17.1.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, κάτω από τη φωτογραφία ενός άστεγου αγκαλιασμένου με έναν σκύλο (που κυκλοφόρησε ευρέως μέσω διαδικτύου), διαβάσαμε αυτό:
Αγκαλίτσες…
Έλα να χουχουλιάσεις μες στην αγκαλιά μου! Εσύ για μένα και γω για σένα. Έτσι απλά, χωρίς καμιά άλλη υπόσχεση. Για να μη χωρέσει κι η προδοσία.
Έλα να κάνουμε παρεούλα εμείς τα όντα ενός κατώτερου θεού. Που κάποιοι πάντα ορίζουν ποιοι να επιζούν και ποιοι όχι.
Όμως αν έβλεπες το θαύμα της γέννησης. Όπου το κάθε κύτταρο του έμβρυου φωνάζει: ήρθα για να μείνω!
Αλλά τι λέω; Εσύ το βιώνεις με τον δικό σου άρρητο τρόπο. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που του αξίζει φροντίζεις τα μικρά σου δίχως να ενοχλείς και κανέναν. Είπα μεγαλοπρέπεια, ε; Είπα σεβασμό... αχ!
Έλα να χαζεύουμε από δω αυτούς τους παρανοϊκούς που ξαφνικά ξέχασαν τι θα πει ζωή και την αντικατέστησαν με την οικονομική ζωή. Έλα να ακούσεις που παραμιλάνε κάτι λέξεις ξενικές και ειδικές μόνο για τους λίγους που ασχολούνται με την επιστήμη της οικονομίας.
Όπως είναι οι λέξεις οι ιατρικές που τις χρησιμοποιούν μόνον οι γιατροί για την υγεία. Ε, τώρα όλες τούτες οι ακαταλαβίστικες ξενικές και ειδικές λέξεις των οικονομολόγων, είναι το ψωμοτύρι στα χείλια των καθημερινών ανθρώπων.
Στην κυριολεξία όμως! Αντικατέστησαν το ψωμί και το τυρί, με δαύτες. Κυνηγάνε κάτι νούμερα για να δούνε αν και πώς θα ζήσουνε την επομένη. Και το ψωμί όλο να λιγοστεύει. Και για αυτούς που τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους. ανθρωποφάγοι κανονικοί που δεν μπορούν να χωνέψουν το φαΐ τους ούτε να χωνευτούν μεταξύ τους.
Γι αυτό πετάει ο ένας τον άλλον απ' το παράθυρο. Γιατί δε χωράνε πια όλοι. Τους πνίξανε τα νούμερα, και τα χάπια για να ξεχνάνε. Χάπια με τη σέσουλα.
Έτσι με πέταξαν και μένα. Δεν έχει σημασία αν μου τα φαγε κάποια γυναίκα που την πίστεψα για άνθρωπο με αισθήματα ή κάποιοι από δαύτους που μου ταξαν ένα σπίτι χωρίς να μου πουν τους όρους. Ή αν άλλοι μου ταξαν λαγούς με πετραχήλια και τσίμπησα.
επειδή εγώ στη ζωή μου, ποτέ μου δεν είχα δει με πετραχήλια λαγούς αλλά μόνο ...ταγούς! Έτσι τους λένε κάποιους άλλους εξουσιομανείς που χορεύουν τον ίδιο χορό της τρέλας, της σύγχυσης, των παράδων, της υποκρισίας.
Εξαιρέσεις;; ουου! Πολλές! σαν εμάς τους δυο, καλή μας ώρα... αλλά θα στα πω αργότερα!
Τώρα, έλα να χουχουλιάσεις μες στην αγκαλίτσα μου!
Κι όπου μας βρει το ξημέρωμα, ευλογημένο να ναι!
ΠΗΓΗ:Έλα να κάνουμε παρεούλα εμείς τα όντα ενός κατώτερου θεού. Που κάποιοι πάντα ορίζουν ποιοι να επιζούν και ποιοι όχι.
Όμως αν έβλεπες το θαύμα της γέννησης. Όπου το κάθε κύτταρο του έμβρυου φωνάζει: ήρθα για να μείνω!
Αλλά τι λέω; Εσύ το βιώνεις με τον δικό σου άρρητο τρόπο. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που του αξίζει φροντίζεις τα μικρά σου δίχως να ενοχλείς και κανέναν. Είπα μεγαλοπρέπεια, ε; Είπα σεβασμό... αχ!
Έλα να χαζεύουμε από δω αυτούς τους παρανοϊκούς που ξαφνικά ξέχασαν τι θα πει ζωή και την αντικατέστησαν με την οικονομική ζωή. Έλα να ακούσεις που παραμιλάνε κάτι λέξεις ξενικές και ειδικές μόνο για τους λίγους που ασχολούνται με την επιστήμη της οικονομίας.
Όπως είναι οι λέξεις οι ιατρικές που τις χρησιμοποιούν μόνον οι γιατροί για την υγεία. Ε, τώρα όλες τούτες οι ακαταλαβίστικες ξενικές και ειδικές λέξεις των οικονομολόγων, είναι το ψωμοτύρι στα χείλια των καθημερινών ανθρώπων.
Στην κυριολεξία όμως! Αντικατέστησαν το ψωμί και το τυρί, με δαύτες. Κυνηγάνε κάτι νούμερα για να δούνε αν και πώς θα ζήσουνε την επομένη. Και το ψωμί όλο να λιγοστεύει. Και για αυτούς που τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους. ανθρωποφάγοι κανονικοί που δεν μπορούν να χωνέψουν το φαΐ τους ούτε να χωνευτούν μεταξύ τους.
Γι αυτό πετάει ο ένας τον άλλον απ' το παράθυρο. Γιατί δε χωράνε πια όλοι. Τους πνίξανε τα νούμερα, και τα χάπια για να ξεχνάνε. Χάπια με τη σέσουλα.
Έτσι με πέταξαν και μένα. Δεν έχει σημασία αν μου τα φαγε κάποια γυναίκα που την πίστεψα για άνθρωπο με αισθήματα ή κάποιοι από δαύτους που μου ταξαν ένα σπίτι χωρίς να μου πουν τους όρους. Ή αν άλλοι μου ταξαν λαγούς με πετραχήλια και τσίμπησα.
επειδή εγώ στη ζωή μου, ποτέ μου δεν είχα δει με πετραχήλια λαγούς αλλά μόνο ...ταγούς! Έτσι τους λένε κάποιους άλλους εξουσιομανείς που χορεύουν τον ίδιο χορό της τρέλας, της σύγχυσης, των παράδων, της υποκρισίας.
Εξαιρέσεις;; ουου! Πολλές! σαν εμάς τους δυο, καλή μας ώρα... αλλά θα στα πω αργότερα!
Τώρα, έλα να χουχουλιάσεις μες στην αγκαλίτσα μου!
Κι όπου μας βρει το ξημέρωμα, ευλογημένο να ναι!
http://anatash.pblogs.gr/2012/01/agkalitses.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου