Πριν από δέκα ημέρες, στις 13.6.2013, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας,
διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:
Η συγκομιδή του πόνου
" Το τριαντάφυλλο όσο όμορφο κι΄ αν είναι βγάζει μαζί κι' αγκάθια .
Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά. Συνήθως το
ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από την μπόρα. Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες
για να ξαστερώσει ο ουρανός.
Τα πιο θαυμάσια αγάλματα έχουν τα περισσότερα κτυπήματα.. Οι μεγάλες
ψυχές οφείλουν την μεγαλοσύνη τους στα κτυπήματα του πόνου. Τα χρυσά και
βαρύτιμα κοσμήματα περνούν πρώτα απ’ την φωτιά.
Οφείλουμε λοιπόν, ν’ αποδεχόμαστε τον πόνο που μας επισκέπτεται, σαν μια
ευλογία του Θεού. Το σιτάρι συμπιέζεται και λιώνει μέσα στη γη, αλλά τότε
καρποφορεί την ζωή. Πλούσια και ευλογημένη του πόνου η συγκομιδή. Μεγάλη η
ευλογία του Θεού στον αγρό των δακρύων. Ευλογία που την βιώνουν όσοι με το
χάρισμα της διακρίσεως αληθινά πιστεύουν . "
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου