Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 2.7.2008, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Απορίες βλέπεις…
Ξαπλωμένη στην αμμουδιά, απολαμβάνοντας την τύχη μου αυτή, κοίταγα πάλι ψηλά... τον ουρανό. Εκεί που σύνορα δεν έχει ανάμεσα στα άστρα...
Πολλές απορίες βρε παιδί μου... Πολλές απορίες για το τώρα, για το πριν... το μετά δεν το σκέφτομαι...
Είμαστε λέει πολλοί. Και εγώ γιατί νιώθω μόνη τα βράδια? Γιατί το μαξιλάρι δίπλα μου, είτε είναι άδειο, είτε φιλοξενεί κάποιον που δεν θέλω να ξέρω για πολύ.
Ξαπλωμένη στην παραλία λοιπόν, κάποιος μου είπε ότι θα έρθει. θα έρθει λέει εκείνο που όλοι ψάχνουμε...
Απάντησα πως ο καιρός περνάει και γέλασε. Δεν μετράω το καιρό με χρόνια. Με σκέψεις τον μετράω. Με σκιές στα μάτια και ρυτίδες δίπλα στα χείλη. Ίσως με ανάσες.
Νιώθω γριά. Απορίες βλέπεις...
Κοκκίνισα από τον ήλιο. Το βράδυ με πάει πιο πολύ τελικά.
Θα ’ρθει λέει μια στιγμή, που μπροστά μου θα δω αυτό που είχα κάποτε ζητήσει από το σύμπαν... Η μαγκιά, υποστηρίζει, είναι να μπορέσω να το ζήσω. Να μην τρομάξω από τα μουδιάσματα που θα μου προκαλέσει. Να μην βάλω τίποτα ασήμαντο μπροστά του. Να έχω επαφή άμεση...
Πολύ γεια σου ακούγεται... Πολύ παραμύθι...
Που επιλέγω να το πιστέψω, πειράζει?
Τελικά την φοβάμαι τη μοναξιά. Δηλώνω υπεύθυνα, εξαρτημένη από το χαμόγελο...
Όλα τα έπαθα... και αυτός που τάχα με συμβούλευε... και αυτός, όλα τα έπαθε...
Γιατί οι άνθρωποι διδάσκουν, όταν απαντήσεις δεν έχουν?
Είναι η σιγουριά της ηλικίας? Ποιας ηλικίας?
Εγώ τον καιρό δεν τον μετράω με τα χρόνια...
Κόπηκε η ταινία που λες, και έμεινα πάλι με τις απορίες...Ούτως η άλλως δεν με κάλυπταν οι απαντήσεις.
ΠΗΓΗ:
http://skount.blogspot.com/2008/07/blog-post_02.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου