Στις 19.2.2009, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Φτάσαμε ως εδώ «χαϊδεύοντας» νομίζω επί δεκαετίες τη 17Ν, της οποίας τη «μαγκιά» και το «επαναστατικό» μουτράκι πολλοί εζήλεψαν και θαύμασαν, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονταν μπροστά στα παιδιά τους αλλά μόνο «κρυφά» στην ταβέρνα, μ’ ένα ποτηράκι κρασάκι, λίγο παραπάνω κέφι και μερικούς φίλους-επαναστάτες-της-ταβέρνας για παρέα.
Φτάσαμε ως εδώ σπάζοντας ανελέητα πλάκα με τον εαυτό μας, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στις χρονίζουσες μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις και τους αναχρονισμούς, επαναλαμβάνοντας το όχι απλώς κρύο αλλά παγωμένο πλέον ανέκδοτο του «συμβολισμού» του ασύλου, του «συμβολισμού» της ασύδοτης βίας, του «συμβολισμού» της αλογοουράς-παρέα με-φαλάκρα, του «συμβολισμού» του ενός και του άλλου. Μέχρι που όλοι αυτοί οι άδειοι συμβολισμοί άρχισαν να έχουν όχι συμβολικές αλλά πραγματικότατες επιπτώσεις: πανεπιστήμια λεηλατημένα, αυτοκίνητα σπασμένα, αποκαΐδια, καθημερινοί τσαμπουκάδες, τραμπουκισμοί.
Φτάσαμε ως εδώ ζώντας διαρκώς περισσότερο μέσα στην κατασκευασμένη και επίπλαστη ευκολία, υποδυόμενοι όλο και περισσότερο τους «αριστερούς» με το δεξιό, συντηρητικό και καταναλωτικό life-style μέχρι που μπήκαμε στο πετσί του ρόλου και ο ρόλος έγινε πραγματικότητα: μια πραγματικότητα που μας κατάπιε και καθημερινά μας καταπίνει βαθύτερα.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί όσο πιο στραβά μας πήγαιναν τα πράγματα τόσο περισσότερο στραβοκοιτάζαμε για να μην πάρουμε χαμπάρι, να μη μας χαλάσει η εκδρομή το σαββατοκύριακο, να μη μας χαλάσει η χαρά που πήραμε απ’ το καινούργιο κινητό, να μη μας χαλάσει η διάθεση βρε παιδί μου. Και όσο περισσότερο βλέπαμε ότι δε μας βγαίνει, ότι το στράβωμα είχε αρχίσει να γίνεται αδιόρθωτο, τόσο το ρίχναμε στην τηλεόραση, μπας και ξεχαστούμε.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί καθόμαστε και περιμένουμε από τους νέους, από τη «νεολαία» να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Και πέφτουμε απ’ τα σύννεφα όταν οι εικοσάρηδες αποδεικνύονται εξίσου αν όχι περισσότερο γερασμένοι, συντηρητικοί και στερούμενοι φαντασίας από εμάς τους «μεγαλύτερους». Γιατί δεν αρκούν μόνο τα νιάτα: χρειάζονται και παιδεία, πολιτισμός, καλλιέργεια, ταξίδια, ανοιχτά μάτια. Νιάτα ακαλλιέργητα, νιάτα ημιμαθή, νιάτα που αντί να ταξιδέψουν σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα προτιμούν μια ακόμα εκδρομή της φοιτητικής παράταξης στη Μύκονο, σημαίνει νιάτα ανίκανα να φέρουν την παραμικρή αλλαγή. Τα νιάτα που γεμίζουν καθημερινά τα καφέ και τα καφέ-μπαρ-club καπνίζοντας και πίνοντας φραπέδες σκυμμένα πάνω από τάβλια δε μπορούν να σώσουν όχι την Ελλάδα, αλλά ούτε καν τους εαυτούς τους.
YΓ: το συγκεκριμένο ποστ θα μείνει ψηλά μέχρι τουλάχιστον την ερχόμενη εβδομάδα γιατί το θεωρώ σημαντικό, μέσα από το διάλογο να δούμε τι έγινε στραβά, τι γίνεται ή δεν γίνεται σήμερα και τι μπορεί να γίνει για να ξεστραβώσουμε και να ξεστραβωθούμε. Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις και οι προβληματισμοί σας ασχέτως αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με όσα λέγονται στο ποστ, με συμπαθείτε ή με αντιπαθείτε. Εκ της... διευθύνσεως (του μπλογκ :-P).
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2009/02/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου