Στις 15.2.2009, στο blog “Ψυχο-δρόμιο ”, διαβάσαμε αυτό:
…και η οργή ζητά τον χώρο της
Ακούω συχνά, ‘δεν θέλω να τσακώνομαι και υποχωρώ, δεν μιλάω για να μην γίνει φασαρία, δεν θέλω να κλαίω και να στενοχωριέμαι, υποχωρώ και δεν μαλώνουμε, ούτε θυμώνω, κρύβομαι’, και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που με τρομάζουν. Και σκέφτομαι τα παρακάτω:
Αν δεν συγκρουστώ, πως θα δημιουργήσω? Αν δεν στενοχωρηθώ, πως θα χαρώ? Αν δεν θυμώσω, πως θα μάθω? Αν δεν δεχτώ τα συναισθήματά μου, πως θα ζήσω σαν άνθρωπος? Όλα τα συναισθήματα είναι δικά μας και όλα ζητούν τον χώρο τους.
Όταν τα έχω κατηγοριοποιήσει σε ‘καλά’ και σε ‘κακά’, είναι λογικό ότι θα θέλω μόνο τα ‘καλά’, άρα τα ‘κακά’ θα τα κρύβω, καταπιέζοντάς τα. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν καταπιέσω την οργή, την στενοχώρια, τον θυμό μου. Έκρηξη! Και ακολουθούν αντιδράσεις, και τότε λέω… ‘δεν θέλω να τσακώνομαι, να θυμώνω κλπ’. Υπάρχει άλλος τρόπος? Πως θα δώσω χώρο στην οργή μου, λοιπόν? Να δοκιμάσω να την φανερώσω και να συγκρουστώ?
Η σύγκρουση είναι μια φυσιολογική αντίδραση, και υπάρχει όπου υπάρχει ζωή. Όταν το ποτήρι έχει γεμίσει και συνεχίζει να γεμίζει, θα αρχίσει να ξεχειλίζει. Όταν έχω επίγνωση αυτής της κατάστασης, σέβομαι τον εαυτό μου και τον άλλον και προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό το ξεχείλισμα (την σύγκρουση). Δέχομαι το ότι αισθάνομαι π.χ οργισμένος, το ενημερώνω στον άλλον, ακούω και το δικό του συναίσθημα, και ψάχνουμε για να βρούμε μια λύση. Η σύγκρουση είναι θετική και δημιουργική, αρκεί να θελήσουμε να ασχοληθούμε μαζί της, μιλώντας μια μη βίαιη γλώσσα, και όχι με το να την καταπνίξουμε ή να αδιαφορήσουμε γι ‘ αυτήν.
Και σκέφτομαι, πόση αδιαφορία υπάρχει σήμερα για όλες τις καθημερινές συγκρούσεις, κοινωνικές και προσωπικές.
http://psycho-dromio.blogspot.com/2009/02/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου