«Πάνω στο θυμό μου» [Από το blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”]

Στις 13.2.2009, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:

Πάνω στο θυμό μου

Μερικές φορές θυμώνουμε και λέμε άσχημα πράγματα. Προσβάλλουμε άτομα και καταστάσεις. Όταν ηρεμίσουμε ίσως μετανιώσουμε. Τότε θα πούμε «Το είπα πάνω στο θυμό μου. Δεν το εννοούσα». Αυτό ισχύει άραγε; Μήπως όταν θυμώνουμε γκρεμίζουμε απότομα όλους τους τοίχους και τα προσχήματα και φτάνουμε στην απόλυτη ειλικρίνεια και όχι στο «δεν το εννοούσα»;

Προσωπικά το νιώθω περισσότερο αυτό. Το ίδιο και με το μεθύσι. Όταν είσαι ήρεμος και ψύχραιμος έχεις περισσότερη σύνεση και σκέφτεσαι τι θα πεις, σκέφτεσαι πως θα κρύψεις κάτι ή πως θα το εκφράσεις πιο διακριτικά. Ενώ όταν πίνεις ή όταν θυμώνεις χάνεις αυτήν τη σύνεση και αφήνεσαι στον απόλυτο αυθορμητισμό σου. Πλέον δε σκέφτεσαι, μόνο νιώθεις. Δεν έχεις λογικές σκέψεις και ζύγισμα των καταστάσεων αλλά μόνο συναισθήματα.

Εδώ τίθεται το θέμα για το αν έχουν περισσότερη σημασία τα συναισθήματα ή οι σκέψεις. Δηλαδή για το ποιο από τα δύο θεωρείται η «αλήθεια».

Προσωπικά για εμένα έχει σημασία το τι νιώθει ο άλλος για εμένα και όχι το τι σκέφτεται μετά από μία διαδικασία λογικής στο μυαλό του. Δηλαδή πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό το πώς θα νιώσει ο άλλος για εσένα την κάθε στιγμή παρά το τι συμπεράσματα θα βγάλει μετά από πολλές σκέψεις, πολλές καταστάσεις, πολλές στιγμές.

Προσωπικά νιώθω ωραία όταν θυμώνω και λέω κακίες ή όταν πίνω και μιλάω πιο ανοιχτά. Μπορεί όταν είμαι ήρεμη να σκεφτώ ότι κάτι δεν θα έπρεπε να το είχα πει αλλά δε μετανιώνω (με εξαίρεση τα όσα ανταλλάζουμε με τους γονείς μου) ποτέ. Άλλωστε όταν είμαι ψύχραιμη κρύβω σχεδόν όλα τα συναισθήματα μου και περιορίζω τον εαυτό μου σε ασυναρτησίες και χαζές πλάκες ή σοβαρές κουβέντες για γενικά θέματα, σπάνια προσωπικά.

Σήμερα που είμαι θυμωμένη λοιπόν, σκέφτομαι ότι είμαι εντελώς μόνη και ότι παρόλο που με ενοχλεί λίγο αυτό δεν σκέφτομαι «αχ να μην ήμουν μόνη». Σκέφτομαι μόνο να μπορούσα για λίγο καιρό να φύγω μακριά. Να μπορούσα να είχα , όχι πολλές, λίγες μέρες, να ξεφύγω από τα πάντα. Να πάω σε ένα μέρος ξένο, εντελώς μόνη, να μην ξέρω κανέναν, να κυκλοφορώ μόνη μου, να τα πίνω μόνη μου, να γράφω και να γελάω μόνη μου. Μόνο αυτό θα ήθελα τώρα.

Επίσης σήμερα που είμαι θυμωμένη λέω σε όλους όσους ξέρω ότι θα μου πάρει πολλά χρόνια, και ίσως να μη γίνει και καθόλου, να δώσω τον εαυτό μου σε κάποιον άλλο άνθρωπο, φίλο ή ερωτικό σύντροφο, ότι κι αν είναι. Αυτό είναι έτσι επειδή εγώ είμαι έτσι και δε με ενδιαφέρει, καθόλου μα καθόλου, πως θα έπρεπε να είμαι και πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρομαι και πως θα έπρεπε να σκέφτομαι ή πως θα έπρεπε να νιώθω.

Τέλος σήμερα που είμαι θυμωμένη αποκαλύπτω σε όλους όσους στο παρελθόν προσπάθησαν να μου υποδείξουν πως θα έπρεπε να σκέφτομαι / συμπεριφέρομαι /νιώθω/ είμαι ότι διακριτικά πήραν τα αρχίδια μου και θα τα πάρουν επίσης όσοι προσπαθήσουν στο μέλλον να μου υποδείξουν τα ίδια.

ΥΓ. Το κείμενο το ανεβάζω επειδή ξέρω ότι θα το διαβάσουν 2-3 συγκεκριμένα άτομα και ευγενικά τους ζητώ να μη ζητήσουν εξηγήσεις ή οτιδήποτε άλλο. Το γράφω πάνω στο θυμό μου, και το εννοώ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Με αγάπη και θυμό , Ρόζα.

ΠΗΓΗ:

http://skount.blogspot.com/2009/02/blog-post_13.html