Στις 14.3.2009, στο blog “Ο καινούργιος άνθρωπος”, της Σύλβιας, διαβάσαμε αυτό:
Τα πρέπει και τα θέλω των θεών
Παραδόξως, στο Σύμπαν σαν να μην υπήρχε κανένα ΘΕΛΩ. Όλα λειτουργούν με το πρέπει. Τα άστρα και οι πλανήτες δεν πρέπει να ξεφεύγουν από τις τροχιές τους. Ο ήλιος πρέπει να βγαίνει κάθε μέρα στην Ανατολή…
Όλο το Σύμπαν κάνει αυτά που πρέπει, σύμφωνα με τους σιδερένιους νόμους που δεν αλλάζουν. Μα δεν πρέπει να υπάρχει και το αντίβαρο; Ο άλλος πόλος;
Ο Θεός; Ο Θεός που αντιπροσωπεύει το αποκλειστικό Θέλω στο Σύμπαν;
Ή το θέλουμε μόνο εμείς να υπάρχει το μεγάλο ΘΕΛΩ;
Λένε: Η ΘΕΛΗΣΗ του Θεού. Να ανταποκριθούμε στη ΘΕΛΗΣΗ του Θεού. Έχω μπροστά μου ένα βιβλιαράκι από τον Θωμά Κεμπεν, ξακουστό Ολλανδό μοναχό του 14-15 αιώνα που γράφει διάφορα - όπως: «Και πράγματι φωτισμένος είναι εκείνος που εκπληρώνει τη θέληση του Θεού και απαρνείται τη δική του θέληση». Ή: «…Επειδή προσπάθησαν να απονεκρώσουν μέσα τους όλα τα θέλω τους και να υπηρετούν με όλη τους την καρδιά τον Θεό…» Ή σχετικά με την πνευματική πρόοδο αναφέρει: «Δύσκολα αφήνουμε αυτά που συνηθίσαμε, μα ακόμα πιο δύσκολα είναι να δρούμε ενάντια στη θέληση μας…»
Μα στέκει πράγματι η ύψιστη θέληση, η θέληση των θεών εναντίον στη δική μας τη θέληση; Όχι. Αντιθέτως, αυτός που κάνει συμβιβασμούς με το πρέπει, πρέπει να παλεύει κοπιαστικά με του θεούς.
Όταν διαβάσαμε στη τρίτη τάξη του Δημοτικού στο ανθολόγιο μας ένα κείμενο για κάποιον Γιωργάκη ο οποίος ρίχτηκε κάτω από τις ρόδες του πρώτου γερμανικού τανκ που έμπαινε στη πόλη, για να σταματήσει τους κατακτητές, τότε εγώ ομολόγησα στη μαμά μου ειλικρινά ότι εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο.
Αλλά αυτά είναι ακραίες καταστάσεις. Εκεί ΠΡΕΠΕΙ. Εκεί δεν έχει ΘΕΛΩ.
Όχι, νομίζω ότι στην καθημερινή ζωή, εκείνος που ακολουθεί πιστά τα πιο βαθύ Θέλω του δεν μπορεί να μην είναι σε αρμονία με το Θέλω του κόσμου. Ο Μαρξ είπε το εξής ενδιαφέρoν: «Η νέα κοινωνία θα είναι μόνο τότε δυναμικά αναπτυσσόμενη κοινωνία όταν το κάθε άτομο θα είναι δυναμικά αναπτυσσόμενη προσωπικότητα».
Αρμονία του ατομικού με το συλλογικό…
συνεχίζεται...
ΠΗΓΗ:
http://silviaokaliova.blogspot.com/2009/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου