«Ο “είμαι εδώ!” και ο “είμαι εδώ…”» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 8.3.2009, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:

Ο “είμαι εδώ!” και ο “είμαι εδώ…”

Θα σου μιλήσω για δύο ανθρώπινους χαρακτήρες: ο πρώτος είναι πολύ συνηθισμένος, (είμαι και γω απ' αυτούς)....

Είναι ο «Είμαι εδώ!» (για μένα): ο άνθρωπος ο καθημερινός,

«Είμαι εδώ!», λοιπόν. Κοίτα με! Μίλα μου, αναγνώριζέ με! Αγάπα με, όπως-όπως όσο πιο γρήγορα... όμως για όσο πιο πολύ χρόνο... Γέλα μου, θαύμαζέ παίνευέ με... Η ζωή είναι ανούσια χωρίς σημεία αναφοράς της ύπαρξής μου, δίχως την ένταση του παινέματος, την ασφάλεια των φώτων επάνω μου...

Είμαι εδώ! υπάρχω μέσα από την παραδοχή σου, το ενδιαφέρον σου για μένα, τη σημασία που έχω εγώ για σένα... όλη την ώρα σε προκαλώ, σε παρακαλώ: πρόσεξέ με!!...

Προσωπικά, διακρίνω διαβαθμίσεις σ' αυτόν τον χαρακτήρα: από τον «δοξάστε με!» έως τον «άμα βρεις χρόνο, τηλεφώνησέ μου...»

Υπάρχει κι ο δεύτερος χαρακτήρας, σπανιότατος να τον συναντήσεις. Τόσο πολύτιμος, που, και έναν να αξιωθείς να συναντήσεις στη ζωή σου, το θεωρώ μεγάλη ευλογία...

Πόσο μάλλον περισσότερους...

Είναι ο «είμαι εδώ...».

Δηλαδή παρών, αναμένων, βρίσκεται στην αφάνεια, όμως σε εγρήγορση για μένα..., σιωπηλός, «ακίνητος». Για όποτε τον χρειαστώ. Και κινείται διακριτικά και ευγενικά όταν βλέπει να είμαι σε αναστάτωση, σε μια έκτακτη κατάσταση ...

Δηλαδή συν-κινείται, χωρίς όμως να συγκινείται συναισθηματικά! Ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο δυνατό κι αυτό... γιατί δεν αναλώνεται... δεν κλυδωνίζεται από κυματισμούς. Στεφανώνεται από σταθερότητα, σιγουριά, πραότητα...

Και νιώθω μια ΣΥΝΔΕΣΗ ! Έτσι, αυτή η λέξη μου 'ρχεται έντονα με όλη της τη δύναμη!... δε μου ρχεται η λέξη αγάπη, έρωτας, αγκαλιά, ζεστασιά, αλλά σύν-δεση. Είναι περίεργο. Γιατί μπορεί να τα περιλαμβάνει όλα τούτα και να μην το καταλαβαίνω...

Μπορεί το δέσιμο να σημαίνει ότι είναι κομμάτι μου... οπότε δεν νοείται ως κάτι εξωτερικό, ξένο...

Κομμάτι μου αξιοσέβαστο, αληθινό, γεμάτο ενσυναίσθηση...

Έχω τη μεγάλη τύχη να έχω "συναντήσει", (χωρίς απαραίτητα να τους γνωρίζω προσωπικά) ακόμα και τουλάχιστον δυο μπλόγκερς, μέχρι σήμερα, από αυτή τη σπάνια κατηγορία.. και τους ευγνωμονώ γι αυτό.

Υ.Γ. έχω βάλει πλώρη να μπω και γω σ' αυτή τη δεύτερη, τη σπάνια κατηγορία ανθρώπων... αλλά προς το παρόν, μάλλον στραβά αρμενίζω!

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2009/03/o-eimai-edw-kai-o-eimai-edw.html