Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 20.3.2009, στο blog “Ο καινούργιος άνθρωπος”, της Σύλβιας, διαβάσαμε αυτό:
Ο νόμος “more for less”, μια άλλη προσέγγιση
Βλέπουμε στα Μεξικάνικα σίριαλ που μας θυμίζουν λίγο το παρελθόν μας, ότι ο φτωχός αγρότης ποτέ δεν έρχεται να μένει στο αρχοντικό της πλούσιας νύφης (αν τυχόν ερωτεύτηκαν), αλλά η γυναίκα πρέπει να πάει να μείνει στη άθλια καλύβα του μνηστήρα της…
Όλη η ιστορία μας δείχνει πως η γυναίκα κάποτε έπρεπε το ένα ή το άλλο. Στην Αρχαία Ελλάδα εκτός από τα άλλα ΔΕΝ έπρεπε να βγαίνει ασυνόδευτη. ΈΠΡΕΠΕ να τρωει αυτά που της άφηνε ο άνδρας… Πάντα έπρεπε να κάνει αυτά που ήθελε ο άνδρας.
Οι άνδρες έμαθαν να αντλούν την ενέργειά τους ΚΑΙ από τις γυναίκες. Έτσι, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στο μεξικάνικο παράδειγμά υπάρχει στο σπίτι της «παραπλανημένης» γυναίκας ακόμα ένας, ένας πιο δυνατός άνδρας - ο πατέρας. Ο Πατέρας που δεν αφήνει τους άλλους να αντλούν ενέργεια από τα δικά του αποθέματα.
Στο κόσμο και τη ζωή είναι όλα θέμα ενέργειας. Δεν είναι δική μου αποκάλυψη το γεγονός ότι κάθε δυναμικό σύστημα μπορεί να κρατηθεί μόνο αν μακρόχρονα λαμβάνει περισσότερη ενέργεια από ο, τι δίνει. «More for less». Αυτός είναι ένας νόμος που τον ανακάλυψε η θεωρία του χάους και μου τον ανέφερε ο πολιτικός φιλόσοφος, έλληνας που ζει στην Μπρατισλάβα, ο Αυγουστής Αυγουστίνος. Το λιοντάρι σίγουρα θα πέθαινε αν χρειαζόταν να δώσει περισσότερη ενέργεια για να σκοτώσει μία αντιλόπη από ότι θα αντλούσε από το κρέας της.
Οι άνδρες κατά την γνώμη μου έχτισαν την ανδροκρατική κοινωνία τους χάρη στην εκμετάλλευση της ενέργειας της γυναίκας. Δεν χρειάστηκαν, υποθέτω, καμία μεγαλύτερη εξυπνάδα απ’ αυτήν που διέθετε η γυναίκα. Επειδή, όπως τρόμαζε το όπλο του άνδρα το ζαρκάδι, το ίδιο γινόταν και με τη γυναίκα. Τρόμαζε. Και δεν ήξερε να τρομοκρατεί η ίδια.
Όλη η ανθρώπινη ιστορία άρχισε από την εργασία, η οποία έκανε την τούμπα και έγινε δημιουργία. Από όλη την διαδικασία γεννήθηκε η αγάπη. Κάποτε υπήρξε μόνο μία χαοτική μάζα από συναισθήματα: ΜΠΟΡΩ, ΘΕΛΩ, ΠΡΕΠΕΙ - τα οποία δεν ήταν ακόμα αντίθετα. Μόνο μπερδεμένα.
Τότε η γυναίκα βλέποντας στα μάτια των έντρομων ανδρών, οι οποίοι παρακολουθούσαν την γέννα, το μεγάλο τους δέος προς τη γυναίκα (όπως γράφει η Λίλη Ζωγράφου στο «Η Ιστορία του φαλλού»), τότε λοιπόν η γυναίκα συνειδητοποίησε κάποια στιγμή: ΜΠΟΡΩ να δίνω ζωή - για αυτό ΘΕΛΩ να την αγαπώ. Ο άνδρας με τη σειρά του συνειδητοποίησε αντιθέτως ότι ΜΠΟΡΕΙ να αφαιρεί τη ζωή με τα όπλα που ΕΠΡΕΠΕ να επινοήσει, και έτσι να νικήσει, να κερδίζει ενέργεια τρώγοντας κρέας. Από κει και πέρα ΕΠΡΕΠΕ και ΗΘΕΛΕ να σκοτώνει για να ζήσει. Όσο καλύτερα εργαλεία έφτιαχνε τόσο καλύτερα σκότωνε…
Η γυναίκα λοιπόν ανακάλυψε την αγάπη, ο άνδρας την εργασία.
Για τον παλαιολιθικό άνθρωπο ίσχυε δηλαδή κάτι τέτοιο: ΘΕΛΩ να ζήσω για αυτό ΠΡΕΠΕΙ να προοδεύσω. ΠΡΕΠΕΙ να εξελιχθώ γιατί ΘΕΛΩ να ζήσω.
Εκείνη όμως που έδινε τη ζωή ήταν η γυναίκα. Όπως αναφέρει η Λίλη Ζωγράφου - ο άνδρας ΈΠΡΕΠΕ στην αρχή να είχε φοβερό σύμπλεγμα κατωτερότητας. Η γυναίκα ήταν η Θεά. Έμαθε να αγαπάει τα παιδιά και μπήκε σε ένα ωραίο κύκλο δούνε και λαβείν της δημιουργίας της αγάπης.
Ενώ ο άνδρας σκότωνε. Και όχι μόνο τα ζώα αλλά και τους ανθρώπους - εχθρούς που ΗΘΕΛΑΝ να του πάρουν τις πηγές της ενέργειάς του.
Ο άνδρας είχε πιο δύσκολη αποστολή και πιο σκληρές συνθήκες ανάπτυξης του ΕΓΩ του, αυτό όμως τελικά τον ευνόησε… Όλα άλλαξαν τότε όταν έμαθε να βοσκεί. Ο άνδρας καθόταν στην βουνοπλαγιά και παρατηρούσε τα ζώα: η καφέ κατσίκα του πήγε με το μαύρο αρσενικό και μετά από λίγο καιρό έκανε παρδαλά κατσικάκια. Ο άνδρας άρχισε να μετράει τις μέρες της εγκυμοσύνης των ζώων του. Και έπειτα των γυναικών του…
Και να η επανάσταση: Ο άνδρας κατάλαβε - «Εγώ ΠΡΕΠΕΙ να πλαγιάσω με τη γυναίκα μου για να ΜΠΟΡΕΙ να δίνει ζωή! Άρα εγώ δίνω ζωή, όχι εκείνη!»
Η πατριαρχία λοιπόν ΈΠΡΕΠΕ να αρχίσει όταν ο άνδρας συνειδητοποίησε αυτό το γεγονός.
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας αντάλλαξε ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας. Και μετά… ακολούθησε μία φοβερή έκρηξη ματαιοδοξίας. Στον αρχαίο κόσμο κυριάρχησαν εκείνοι που είχαν το πιο δυνατό ΕΓΩ. ΕΓΩ ΘΕΛΩ!!! ΘΕΛΩ να ξεχωρίσω! ΘΕΛΩ να αναδειχθώ ως καλύτερος (ποιητής, πολεμιστής, γλύπτης, ρήτορας…)!
Και επειδή ο άνδρας εξακολουθούσε να σκοτώνει, να κάνει συνεχώς πολέμους για να κατακτήσει όλο και περισσότερες πηγές ενέργειας, και ως εκ τούτου χρειαζόταν πολλή ενέργεια, έκανε τους αιχμάλωτους των πολέμων του σκλάβους. Για να αντλεί απ’ αυτούς την ενέργειά του. Και με λίγη βία έκανε και τις γυναίκες του σκλάβες του.
Και έτσι ενώ ο ελεύθερος αρχαίος άνθρωπος ένοιωθε: ΘΕΛΩ - ΓΙΑ ΝΑ ΖΉΣΩ! Ο σκλάβος ένοιωθε αντιθέτως: ΠΡΕΠΕΙ - ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΩ!
Η φοβερότερη αντίθεση της ανθρώπινης ιστορίας ανέκαθεν…
Και εκτός απ’ αυτό εμπεδώθηκε μία ακόμη αντίθεση: η μία του άνδρα - «ΘΕΛΩ γυναίκα για να ζήσω», και η άλλη της γυναίκας «ΠΡΕΠΕΙ να έχω άνδρα για να μην πεθάνω…»
Για αυτό, δύσκολες οι συνθήκες για την ανάπτυξη ερωτική αγάπης…
Η ερωτική αγάπη, ερωτική αγάπη λέω όχι έρωτας, είναι υπόθεση δύο πνευματικά ίσων.
Τι μου θύμισε τώρα!
Ο Ιβάν - ο συμμαθητής μου από το Δημοτικό ως το Λύκειο, ήταν πάρα πολύ έξυπνος και σε όλα ξεχώριζε. Αλλά και εγώ. Ζωγραφική, γραφή, θέατρο, σε όλα.
Μία χειμωνιάτικη μέρα, στα δώδεκά μας, καθώς παίζαμε στην αυλή, κορίτσια και αγόρια χώρια, ξαφνικά με πλησίασε και μου έδωσε με νικηφόρο και ιπποτικό ύφος μία ψεύτικη χρυσή αλυσιδούλα. Μάλλον την είχε χάσει κανένα κορίτσι από το φερμουάρ της μπότας της και το βρήκε ο Ιβάν. Διάλεξε εμένα ανάμεσα στα δεκατρία κορίτσια της τάξης μου! Η χειρονομία αυτή ζέστανε την καρδούλα μου. Και την άλλη μέρα βρήκα χαραγμένο στο θρανίο μου: Σ. Ο. + Ιβάν. Δεν χρειαζόμουνα άλλο. Είχα ερωτευτεί. Από κει και πέρα το κάθε βλέμμα που ανταλλάξαμε ήταν μία ζούγκλα αισθηματικών ελπίδων, μία ζούγκλα γεμάτη περιπέτεια - άγρια μα και απαλή συγχρόνως. Μόνο αυτό. Μία φορά μου είπε στα ίσια ότι είμαι όμορφη με λυμένα τα μαλλιά μου, ήμασταν τότε ήδη δεκαπέντε χρονών. Ήταν σε μία εκδρομή, όταν παίζαμε κυνηγητό μέσα στο δάσος, γύρω από ένα σωρό από άχυρο. Πάνω στο παιχνίδι έχασα το κοκαλάκι μου και έλυσα τα μαλλιά μου. Σε αυτή την εκδρομή ρώτησα την οδηγήτριά μας (των προσκόπων) να μου εξηγήσει ένα αστείο. Τι σημαίνει το «Στη γέφυρα έστεκαν τρεις: εκείνος, εκείνη και ο δικός του…» Αλήθεια, δεν ήξερα. Ο Ιβάν γέλασε σα τρελός, και εγώ μόνο τότε κατάλαβα. Τον ήθελα για άνδρα μου, μα ποτέ δεν φαντάστηκα ούτε καν να τον φιλάω. Καμάρωνα μόνο τα πλατειά χείλη του, τα μακριά καστανά μαλλιά του, και το ωραίο, αθλητικό του σώμα… Και η κορυφή της ηδονής να συμμετέχω στα ερωτικά του αστειάκια για τα οποία ήταν πάντα πρόθυμος. Ήταν από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Αλλά ας επιστρέψω στο θέμα μου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν στη ζωή τους αυτό που θέλουν.
Ακόμα.
Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτό που θέλει να κάνει κανείς από το βάθος της ψυχής του, το κάνει χίλιες φορές καλύτερα απ’ αυτόν που απλώς το συνήθισε.
Επιδιώκουμε όμως τη ρουτίνα, και εκείνους τους λίγους κορυφαίους καλλιτέχνες και επιστήμονες οι οποίοι απλώς αξιοποιούν κανονικά πλήρως τις ικανότητές τους - τους αποκαλούμε μεγαλοφυείς.
Το μυστικό είναι στο «Κάνω ο, τι Αγαπώ».
Αιώνια πηγή ενέργειας.
ΠΗΓΗ:
http://silviaokaliova.blogspot.com/2009/03/more-for-less.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου