Πριν από ένα ακριβώς μήνα, στις 30.4.2010, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:
Με παρέσυρε το αίμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα…
Ένα περίεργο πράμα με μένα...
Έχω δει του κόσμου τα θρίλερ και τα splatter... Όλα, όμως! Έχω δει ζόμπι να ξεκοιλιάζουν ανθρώπους και να στρίβουν το αντεράκι γύρω από το χέρι, σαν μαλλί για πλέξιμο. Έχω δει να κόβουν φέτες από κοιλιές, να πριονίζουν πόδια, να βγάζουν μάτια, να ανατινάζουν κεφάλια... Και κάθε φορά, πέρα από την κλασική ανατριχίλα και αηδία της στιγμής, είμαι μία χαρά!
Αν τύχει, όμως, και δω σταγόνα από αληθινό αίμα -πολύ περισσότερο το δικό μου- πέφτω στα πατώματα και παριστάνω τη φλοκάτη! Τι κακό είναι αυτό, πια;
Θα μου πείτε: "εντάξει, στον κινηματογράφο το αίμα ξέρεις ότι είναι ψεύτικο και δεν σε ενοχλεί"... Συμφωνώ, αλλιώς είναι να βλέπεις τον τοματοπελτέ να ρίχνει γυροβολιές στην οθόνη κι αλλιώς να βλέπεις το αιματάκι σου να κυλά ανέμελο στο πάτωμα! Και δεν είναι σάλιο, να πεις ότι σου περισσεύει κιόλας! Τρία λίτρα το έχουμε όλο κι όλο και τα μισά μας τα ρουφάει ήδη το Κράτος, για σπατάλες είμαστε τώρα;
Γενικά, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη θέα του αίματος! Ναι, ξέρω, είμαι πολύ φλώρος!
Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, είχαμε επισκεφτεί έναν φίλο που είχε σπάσει το χέρι του. Ήμασταν όλο "χα χα χα" και "χου χου χου" μέχρι που έκανα το μοιραίο λάθος να κοιτάξω σε ένα καλαθάκι αχρήστων, έναν πεταμένο ορό, με αίμα στη βελόνα. Δεν μιλάμε για αιματοκύλισμα, απλά για μερικές σταγόνες... Το επόμενο που θυμάμαι είναι έναν φίλο μου να μου μιλάει στο διάδρομο, όπου είχα ακουμπήσει στον τοίχο, χωρίς να ακούω τι λέει, ενώ όλα σκοτείνιαζαν σαν ταινία του Σιάμαλαν! Ξύπνησα στο μπαλκόνι του θαλάμου, μερικά λεπτά αργότερα, από τα χαστούκια και τα γέλια!
Στο στρατό, τη μέρα των εξετάσεων και των εμβολίων, είχα τόσο άγχος που κόντευα να βγω Ι5! Όταν μου πήραν αίμα, ενώ μου έχωναν ταυτόχρονα άλλες τρεις βελόνες για τα εμβόλια, πρόλαβα να πω μόνο ένα "ζαλίζομαι λίγο", χαμογελώντας σαν ηλίθιος! Μετά ξύπνησα σε μία πολυθρόνα, πεταμένος σαν το σακί! Αυτό τώρα, που αλλού τεζάρεις και αλλού ξυπνάς, να πω ότι είναι πολύ ενοχλητικό, γιατί σου χαλάει το continuity!
Κάποια χρόνια πιο μετά, έκοψα ένα μικρό (πάλι καλά) κομματάκι από το δάχτυλό μου με κοπίδι. Πρώτα είδα το κομματάκι να με χαιρετάει στον πάγκο εργασίας, μετά είδα το δάχτυλο να χάσκει σαν πορτοφόλι και, επειδή ήξερα τι θα ακολουθήσει, σε dt το τύλιξα σφιχτά, βρήκα μία σκοτεινή γωνία όπου δεν φαινόμουν και έκατσα κάτω σαν τον Γκάντι, με το κεφάλι χωμένο στα πόδια ώσπου να συνέλθω... Πρέπει να έπεσα ξερός κάνα δεκάλεπτο, αλλά τουλάχιστον ξύπνησα στο ίδιο σημείο και γλίτωσα τον άσκοπο προσανατολισμό!
Σήμερα είπα να θυμηθώ τα παλιά... Άρχισα να πλένω τα πιάτα και έφτασα στο μικρό, κοφτερό και καλοακονισμένο μπαλτά που κόβω τα λαχανικά για τις σαλάτες (το είπα εγώ ότι αυτή η δίαιτα θα με ξεκάνει...) Το ωραίο με αυτό το μπαλταδάκι είναι ότι κάθε φορά που το πλένω σκέφτομαι πόσο προσεκτικός πρέπει να είμαι γιατί κόβει σαν διάολος... Κάπου εκεί, το σφουγγαράκι γλίστρησε χαριτωμένα και ο μπαλτάς πέρασε στοργικά πάνω από τον δεξιό μου δείκτη... Μου έκανε μία ωραία χαρακιά που μέχρι αυτή την ώρα δεν έχω τολμήσει να δω πόσο βαθιά είναι, γιατί ξέρω ότι θα πέσω ανάσκελα!
Και εκεί, άρχισε και το σώου! Το δαχτυλάκι κάτω από τη βρύση με το παγωμένο νερό τέρμα, ενώ παράλληλα το πίεζα τόσο σφιχτά που κόντεψε να σπάσει το κόκκαλο -προσπαθώντας φυσικά να ΜΗΝ δω αίμα! Διότι ήξερα ότι α) θα έτρεχε πολύ, β) θα έτρεχε για πολύ και γ) αν έπεφτα ξερός και έσπαγα και το κρανίο μου σε κάνα μάρμαρο, θα έβρισκε το πτώμα μου η ασφαλίστρια, τρεις μήνες μετά που θα ερχόταν να εισπράξει τη δόση! Τα καλά του να είσαι εργένης και μόνος στο σπίτι!
Το δαχτυλάκι δεν συμμερίστηκε τις ανησυχίες μου και άρχισε να αιμορραγεί. Γενναιόδωρα!
Επόμενη κίνηση: χαρτοπετσέτα τυλιγμένη γύρω του και το σφίξιμο του πύθωνα! Τα δάχτυλα πόνεσαν από το πολύ σφίξιμο, η πετσέτα έγινε κόκκινη και άρχισε σιγά σιγά το σκοτείνιασμα γύρω μου! "Μην το σκέφτεσαι" σκέφτηκα, αλλά έλα που όλο το σκεφτόμουν κι όλο έτρεχε το αίμα! Κι άλλη πετσέτα, κι άλλο σφίξιμο μέχρι να ακούσω οστά να θρυμματίζονται, πέφτει κι άλλο σκοτείνιασμα!
Τρέχω και κάθομαι στον καναπέ για να είμαι προετοιμασμένος, με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, σφίγγω τον δεξιό δείκτη (γιόγκα για αρχάριους) και με το αριστερό τραβάω χαστούκια στον εαυτό μου και φωνάζω: "Λίγο αίμα είναι, ηλίθιε!" Ο ηλίθιος δεν εκτιμά τα χαστούκια, ούτε την ποσοτική ανάλυση και μαζί με το σκοτείνιασμα έρχεται και η ζαλάδα. Σηκώνομαι αργά (διότι είμαι που είμαι ζαλισμένος, αν σηκωθώ απότομα θα πάθω και εγκεφαλικό μαζί!), τρέχω στο δωμάτιο, παίρνω το μπουκάλι με το νερό και αρχίζω να πίνω. Παράλληλα, σε μια σκηνή απόλυτου σουρεαλισμού, παρατηρώ στην οθόνη του υπολογιστή ότι τέλειωσε το download που έκανα τρεις μέρες και ενθουσιάζομαι, σφίγγοντας το δάχτυλο.
Ξεχνώ το download και αρχίζω το downfall... Επιστρέφω στον καναπέ τρεκλίζοντας, με την πετσέτα πάλι κατακόκκινη, ξαπλώνω στο πάτωμα και σηκώνω τα πόδια ψηλά για να πάει το αίμα στο κεφάλι και όχι στο καταραμένο το δάχτυλο! Κάπου εκεί, για τα επόμενα πέντε λεπτά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να αποκτήσω γνωριμίες με τους γείτονες -ακόμα και τη σκύλα που δεν με καλημερίζει, με τα μούλικα που τσιρίζουν (ναι, και ημιλιπόθυμος διατηρώ την κοινωνικότητά μου!), μπας και έχω κάποιον να ελέγχει πού και πού αν ζω... Μετά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έκοβα ολόκληρο το δάχτυλο ή αν χρειάζομαι ράμματα. Τέλος, συνειδητοποιώ ότι αν μείνω ξερός στη στάση αυτή, όταν με ανακαλύψουν θα μοιάζω με φωτογράφιση του Penthouse...
Αφού κατάφερα και κράτησα τον εαυτό μου ξύπνιο, άρχισα το κυνήγι του θησαυρού στο σπίτι για να ανακαλύψω που έχει τα τσιρότα η μάνα μου -τα οποία τελικά μάλλον τα πήρε μαζί της στο νησί. Σφίγγοντας ακόμα το δάχτυλο, πήγα απέναντι στο φαρμακείο και αγόρασα ένα κουτί -αχρείαστο να είναι! Έδωσα το εικοσάευρο, κρατώντας κάτω από τη μασχάλη το κουτί με τα τσιρότα και σφίγγοντας με το αριστερό χέρι το δεξιό δείκτη, ενώ παράλληλα από το δαχτυλάκι κρέμονταν τα κλειδιά και εριξα ένα βλέμμα στωικότητας στη φαρμακοποιό που με ρώτησε: "Ψιλά έχετε;" Δεν βλέπεις, κυρά μου, που κρατάω τα μέλη μου να μην πέσουν στο πάτωμα;;; Πού να τα βάλω τα ψιλά, στον ακουστικό πόρο;;;
Επέστρεψα, έριξα μια μικρή ματιά στο κόψιμο, το σκοτείνιασμα άρχισε να επιστρέφει, οπότε τύλιξα ένα τσιρότο τόσο σφιχτά, που το δάχτυλο έγινε μωβ... Μετά έκατσα στον υπολογιστή, έγραψα στο Facebook -ώστε αν τελικά πέσω ξερός και τσακιστώ σε κάνα έπιπλο, να βρει ο ιατροδικαστής τι το προκάλεσε- και έμεινα σε απόσταση ασφαλείας από την κουζίνα... Ευτυχώς η δίαιτα σήμερα δεν έχει σαλάτα, γιατί δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ξαναπιάσω στα χέρια μου αυτό το μπαλταδάκι... Φοβάμαι ότι τώρα που δοκίμασε ανθρώπινο αίμα, θα έρθει να με αποτελειώσει!!!
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2010/04/me-paresyre-to-aima-mana-moy-den-einai-psema.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου