Ακριβώς δύο μήνες πρινμ στις 15।3.2010, στο blog “Οδεύοντας…”, της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:
Ευγνωμοσύνη!
Η ζωή, με τη διαρκή και αδιάκοπη ευγνωμοσύνη παίρνει άλλη όψη. Όλα γίνονται καλά, ευχάριστα, ευλογημένα.
Όταν αποφασίσουμε να εκτιμούμε την καθημερινότητά μας, θα συνειδητοποιήσουμε τι θησαυρό κατέχουμε, πόσο πλούσιοι είμαστε και θα απολαμβάνουμε το κάθε τι στη ζωή μας, με αποτέλεσμα να είμαστε χαρούμενοι, και συγχρόνως μια ζωντανή πηγή χαράς και βοήθειας για τους γύρω μας।
Διαβάζοντας το πιο κάτω , πιστεύω θα συμφωνήσετε:
Είμαι ευγνώμων!
Για τη γυναίκα μου που κάποτε προλαβαίνει να μου φτιάξει έστω μια σαλάτα για να φάω, επειδή είναι σπίτι μαζί μου και όχι έξω με κάποιον άλλον ίσως.
Για τον άντρα μου που κάθεται στον καναπέ, έστω και χωρίς να κάνει τίποτα,
γιατί είναι στο σπίτι μαζί μου και όχι έξω στα μπαρ με παρέες.
Για την έφηβη κόρη μου που δε θέλει να πλύνει τα πιάτα,
γιατί τουλάχιστον μένει στο σπίτι μαζί μας και δε γυρνάει στους δρόμους.
Για τους φόρους που πληρώνω, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω δουλειά.
Για το καθάρισμα που έχω να κάνω μετά από ένα τραπέζι, στο πάτωμα και στη μοκέτα, γιατί αυτό σημαίνει ότι ήμουν με τους φίλους μου.
Για τα ρούχα μου που έχουν αρχίσει και με στενεύουν, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω να φάω.
Για τη σκιά που με ακολουθεί καθώς δουλεύω, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει λιακάδα.
Για το γρασίδι που θέλει κούρεμα, για τα παράθυρα που θέλουν καθάρισμα και για την αποχέτευση που θέλει φτιάξιμο, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω σπίτι.
Για όλα τα παράπονα που ακούω για την κυβέρνηση, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε ελευθερία να εκφραζόμαστε.
Για τη θέση παρκαρίσματος που βρήκα στην άλλη άκρη του τετραγώνου,
γιατί αυτό σημαίνει ότι μπορώ να περπατήσω, αλλά και γιατί έχω αυτοκίνητο.
Για τον τεράστιο λογαριασμό για το πετρέλαιο θέρμανσης , γιατί σημαίνει ότι έχουμε ζέστη.
Για την κυρία στο πίσω κάθισμα της εκκλησίας που ψάλλει παράφωνα, γιατί αυτό σημαίνει ότι μπορώ να ακούω.
Για τη στοίβα από άπλυτα και για τη στοίβα για σίδερο, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε ρούχα να φοράμε και οικογένεια που τα λερώνει.
Για την κούραση που νιώθω και για τα πόδια μου που πονάνε στο τέλος της ημέρας, γιατί σημαίνει ότι μπόρεσα να δουλέψω σκληρά.
Για το ξυπνητήρι που χτυπάει νωρίς το πρωί , γιατί σημαίνει ότι είμαι ζωντανός.
Και τελικά, για την τεράστια αλληλογραφία που πρέπει να διαβάσω και να απαντήσω, γιατί σημαίνει ότι έχω φίλους που με σκέφτονται.
Κάθε ένα από αυτά τα αγαθά, τα δώρα, τις δυνατότητες που έχουμε,
είναι χαρισμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας και Θεό Δημιουργό μας, που Αυτός δίνει ζωή και πνοή και τα πάντα, και που ποτέ δεν εγκατέλειψε τα πλάσματά Του, αλλά τα περιποιείται με φροντίδα και στοργή καθημερινή.
( Αναδημοσίευση από Πνευματική Αρμονία )
.
ΠΗΓΗ:
http://odevontas.blogspot.com/2010/03/blog-post_5702.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου