Πριν από είκοσι ημέρες, στις 6.5.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:
Να παραμένεις στις ιδέες σου…
...
Πόσο δύσκολο; Πόσο εύκολο; Να μένεις εκεί, ακλόνητος, αλώβητος, με καθάριο βλέμμα παιδικό....! Σε όσα πιστεύεις, σε όσα θέλεις να ονειρεύεσαι, σε όσα οραματίζεσαι!
Ε καλά! Εσύ που ζείς; Μου είπες......
Μια πρόκληση, μια πρόσκληση επίγεια!
Να απαντήσω.... να εξηγήσω. Μπορεί και να πονάει, ετούτο το "ερώτημα". Κάποια μικρή φλέβα, ίσως, που διαπερνά των κόσμο των συναισθημάτων.... που ενώνει τη συγκίνηση με το δάκρυ, το πιστεύω με τα μπορώ, το θέλω με το δύναμαι....
Στάθηκα, υπέρ το δέον ομολογώ, στην ερωτωαπάντησή σου:
Μπορούμε να φυτέψουμε γεράνια στο δημόσιο και δημοτικό χώρο, άραγε;
Δεν είναι ερώτηση αυτή, σκέφτηκα.... Μα φυσικά μπορείς να φυτέψεις λουλούδια, παντού! Γρήγορα γρήγορα, βιάστικα, να καταθέσω τις σκέψεις μου, μη χαθώ σε ετούτο το "τίποτα"!
- Κοίτα, με ενδιαφέρει ο 'Ανθρωπος πρώτα απ΄όλα, η αληλλεγγύη, η κατανόηση, η αγάπη μεταξύ μας... και μετά φυτεύουμε όσα λουλούδια θέλεις!
Ακούστηκε τρελό! 'Ομως, αυτό πιστεύω.... τί να κάνουμε; Δεν θέλω ν΄αλλάξω.... μόνον τις ασχήμιες του κόσμου παλεύω να διορθώσω.... Αποχώρησα, ξανά, πριν φθαρώ... κι άλλο!
Να μου χαμογελάς, να μου λες ΚΑΛΗΜΕΡΑ, μοιάζει ευωδιαστό λουλούδι! Κάνω λάθος;
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2011/05/na-parameneis-stis-idees-soy.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου