Πριν από τρεις εβδομάδες, στις
7.9.2012, στο
blog “Φεγγαραγκαλιές” ,
διαβάσαμε αυτό:
Αυτοεκτίμηση
Αν με ρωτήσεις τι έκανα τα τελευταία χρόνια,
θα σου πω πως μάζευα τα κομμάτια μου. Αυτά που έχασα σκορπώντας τα
από δω κι από κει. Ομολογώ ότι αρχικά μου ήταν πολύ δύσκολο. Στην
πορεία τα πράγματα προχωρούσαν μόνα τους. Όλα πήγαν καλά. Με λίγα
λόγια, με έψαξα, με βρήκα και να'μαι!
Έχοντας πια σηκώσει τους τοίχους μου,
είμαι από αυτούς που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις, σαν αυτές
που ζούμε όλοι μας σήμερα, με χαμόγελο. ή έστω με υπομονή.
Εφευρίσκοντας καθημερινά νέους τρόπους ζωής. Δεν δέχομαι ούτε τις
αγχώδεις κινήσεις ούτε τον πανικό. Ούτε τη μιζέρια ούτε την κινδυνολογία.
Επιλεκτικά έχω πάψει να βλέπω ειδήσεις.
Νιώθω πολύ καλύτερα από πέρσι και πρόπερσι,
ίσως επειδή έχω λύσει προσωπικά μου θέματα. Είναι μεγάλη
υπόθεση να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Είναι κάτι σα λύτρωση.
Να του δίνεις την αγάπη σου. Να τον εκτιμάς. Να τον ρωτάς τι
θέλει. Και να του το προσφέρεις!
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις ότι τίποτα
δεν είναι για πάντα. Ότι ο κόσμος δεν είναι δικός σου, ούτε εσύ το
επίκεντρο του κόσμου. Χάνοντας, εκτιμάς αυτό που την κάθε στιγμή
σου δίνεται. Μαθαίνεις πως το πιό απλό είναι και το πιό όμορφο. Κι
όταν παύεις να ψάχνεις πολύ μακριά, βλέπεις όλα αυτά που βρίσκονται δίπλα
σου.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου