Μόλις χθες, 14.11.2012, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:
Το Χρέος. Τα
συνεχή δάνεια. Το τέλος
«να πάρουμε τη δόση» – «να πέσουν λεφτά στην αγορά» – «έως
την επόμενη δόση»
Αφηγήσεις
του τύπου «να πάρουμε (εκ νέου) τη δόση» για «να πέσουν λεφτά στην αγορά», να
αναπνεύσουν οι μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις «έως την επόμενη δόση» έχουν
ξεφτίσει, διότι δόση σημαίνει δάνειο, που με τη σειρά του σημαίνει δάνειο πάνω
στα δάνεια που μερικώς ή ολοκληρωτικώς θα επανα-χρησιμοποιηθούν να ξεπληρώσουμε
μέρος αυτών του συνολικού δανείου, καθώς φυσικά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.
Μέρος της μεταβίβασης των ποσών των δανείων (εδώ έρχεται κι άλλη αφήγηση) υποτίθεται
ότι αναπόφευκτα θα το καρπωθεί, δηλαδή θα φτάσεις έως και στο κατώτερο δυνατό
παραγωγικό επίπεδο, δηλαδή στους απλούς υπαλλήλους, εργάτες κι
εργαζόμενους που εκτός του γεγονότος ότι σηκώνουν το κύριο βάρος μέσω αυστηρής
λιτότητας, στην αποπληρωμή των προαναφερόμενων αλλεπάλληλων δανείων, ζουν
και τις συνέπειες μιας ραγδαίας αυξανόμενης ανεργίας η οποία αγγίζει
τουλάχιστον το 30% (25 κόμμα κάτι, επισήμως), που με απλά λόγια σημαίνει ότι
«μεταβιβάζεις» τα περισσευούμενα, τα ψίχουλα –ότι μείνει από τα ποσά της χρηματοδότησης των τραπεζών και την μερική
αποπληρωμή των δανείων μέσω ληξιπρόθεσμων ομολόγων- αυτών δανείων, προς
τον κόσμο, που με τη σειρά στην ουσία δεν υπάρχει, αφού κατά το ένα τρίτο, λόγω
ανεργίας, είναι παραγωγικά ανενεργός. Η ανεργία αυξάνεται κατά τουλάχιστον
χιλίων ατόμων ημερησίως, αντιστοίχως δραματικά κι αναπόφευκτα μειώνεται κι η
συνολική αγοραστική δύναμη.
Και η αφήγηση,
τρία χρόνια τώρα, όμοια κι απαράλλακτη επιμένει: «να πάρουμε τη δόση» – «να
πέσουν λεφτά στην αγορά», να αναπνεύσει η αγορά «έως την επόμενη δόση».
Προσωρινά πράγματα, χωρίς σχέδιο, αρχή και τέλος Να κατευναστεί προσωρινά το
μένος «των αγορών» και βλέπουμε, έως ότου έρθει… Ανάπτυξη, όπως κανείς έως τώρα
δεν έχει διευκρινίσει τι σημαίνει αυτή η ριμάδα η Ανάπτυξη και προς τα πού θα
δρομολογηθεί –όταν με το καλό έρθει, γιατί εκτός του γενικού κι αόριστου «να
πέσουν λεφτά, να κινηθεί η αγορά» κλπ. –κάτι συγκεκριμένο βάση σχεδίου, δεν
έχουμε ακούσει, κι όσο η ανεργία κι ύφεση συνεχίζονται, τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν δεν έχεις φράγκο;
Έχουμε ήδη
αφήσει πίσω το ψέμα που ευαγγελιζόταν το τότε υπαρκτό ΠΑΣΟΚ για τη σωτηρία που
θα ερχόταν με το «κούρεμα»/ αναδιάρθρωση (PSI) του χρέους. Το δάχτυλο του
στομφώδη ρήτορα Βενιζέλου ακόμα το βλέπω στο γυάλινο κουτί, να κουνιέται εφιαλτικά
προς το μέρος μου, εμού του ασυνείδητου προδότη, που δεν μπορούσε να καταλάβει
που και σε τι, οφειλόταν η ενοχή του. Μετά το PSI, το μεγαλύτερο μέρος του
χρέους το έχουν αναλάβει τα κράτη της Ε.Ε. ενώ πριν βρίσκονταν στα χέρια
ιδιωτών πιστωτών. Κάτι είναι κι αυτό, γιατί τώρα δεν θα μας αφήσουν να τους
παρασύρουμε, να πέσουμε όλοι μαζί σούμπιτοι στη μαύρη τρύπα –γι αυτό κυρίως το
λόγο η επιστροφή στη δραχμή είναι αδύνατη.
Μετά το PSI
που θα καθιστούσε το χρέος μας βιώσιμο και θα λύτρωνε τη χώρα (βλ. κουνάμενο
δάχτυλο Βενιζέλου), και μετά την «εξωπραγματική» όπως λένε ύφεση, την
καλπάζουσα (επόμενο ήταν) ανεργία που σύντομα θα ξεπεράσει το 30%, τη παντελή
απουσία ουσιαστικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (πελατειακό κράτος γαρ), με
ανενόχλητη τη φοροδιαφυγή, με δραματική μείωση κοινωνικών δαπανών, με τη
δικαιοσύνη σε παραλυσία, με νέα δάνεια που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε (για πόσο
ακόμη αλήθεια; ), και με –σίγουρα- νέα Μνημόνια… Όλα αυτά κι άλλα πολλά, έχουν
καταλύσει κάθε ίχνος της έστω κουτσουρεμένης δημοκρατίας μας. Η προτεραιότητα
θα ανήκει για πολλά, δεκάδες χρόνια ακόμη, στην αποπληρωμή των ατέλειωτων
δανείων που λαμβάνουμε.
Τώρα
οι εταίροι μας καλούνται να τετραγωνίσουν (και πάλι) τον κύκλο της…
βιωσιμότητας του ελληνικού –και όχι μόνο- χρέους.
Νομίζω
ότι ολόκληρο το χρέος πρέπει να διαγραφεί, δεν βλέπω άλλη λύση. Δεν ξέρω καν αν
είναι η μόνη δυνατή λύση. Δεν ξέρω τι θα απογίνει. Δεν είμαι ειδικός για
τέτοιου είδους υψηλές προτάσεις, μόνο τα φώτα της ράμπας παρακολουθώ με αγωνία,
εάν και πότε θα σβήσουν.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου