Μόλις σήμερα, 19.11.2012, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας,
διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:
Χαρακιές…
Κάποιες φορές βλέπουμε πάνω σε κάποιους κορμούς
δέντρων κάποιες χαρακιές, που έχουν γίνει από πολύ παλιά , κι΄όμως με το
πέρασμα του χρόνου όχι μόνο δεν φεύγουν , μα βαθαίνουν περισσότερο και γίνονται
ένα σώμα με το ίδιο το δέντρο ...
Είναι κάποιες πληγές , που πλήγωσαν και
πόνεσαν τον κορμό του δέντρου , και που παρόλο που επουλώθηκαν , θα μείνουν
πάντα εκεί , χαρακιές αναλλοίωτες ...
Παρόμοιες χαρακιές συναντάμε και στις
καρδιές μας ...
Κάποιες χαρακιές που μας έχουν σημαδέψει ,
που έχουν χαρακτεί βαθειά στης καρδιάς μας τα τοιχώματα , και που θα κουβαλάμε
σ΄όλη μας τη ζωή ...
Μακάρι να τις κουβαλάμε όσο ανώδυνα και
αγόγγυστα μπορούμε, γιατί θα έχουμε πάντα κάποιο να φροντίζει για την άνθιση
και την καρποφορία μας, και γιατί αυτές οι χαρακιές δεν θα εμποδίζουν την
πορεία μας ...
Διαβάτης
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου