«Εκεί Πολυτεχνείο» [Από το blog “Memoryland”]

 

Πριν από ένα χρόνο, στις 17.11.2011, στο blog “Memoryland”  του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:

Εκεί Πολυτεχνείο

Δεν έχω ξανά ασχοληθεί με την επέτειο αυτή, για τον απλούστατο λόγο ότι ήμουν πολύ μικρός, σχεδόν αγέννητος, όταν ‘έγινε’ το Πολυτεχνείο. Το μόνο που θυμάμαι, μια φιλόλογος που ήταν στην κατάληψη της Νομικής στο Γυμνάσιο – μια συμπαθέστατη κοπέλα που μας έλεγε ‘τα μπαρτσακλά της’, καλά να ’ναι όπου να ’ναι – σε μια από τις πρώτες επετείους, των αρχών της δεκαετίας του ’80, είχε καλέσει στο σχολείο έναν φίλο της, που ήταν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μας πήραν, τα ‘μπαρτσακλά’, μας πήγαν στο γυμναστήριο, μας κάθισαν κάτω και κουβεντιάσαμε. Και ήταν όμορφη η αίσθηση να βρίσκεσαι τόσο κοντά με δυο τέτοιους ανθρώπους, να βρίσκεσαι, χρονικά, τόσο κοντά – ακόμα – σε μια τέτοια ημέρα. Ήταν μια εποχή πριν την έλευση της ιδιωτικής σκουπιδοτηλεόρασης, πριν πολλά. Δεν μ’ αρέσει να εξιδανικεύω, αλλά τότε δεν περνούσαμε την περισσότερη μέρα μας μπροστά από οθόνες, κάναμε κι άλλα πράγματα. Σαν παιδί έπαιζα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στο δρόμο μπροστά από το πατρικό μου, που σήμερα έχει γίνει πεζόδρομος αλλά με τόσα αυτοκίνητα πάνω του που δεν μπορείς όχι να τρέξεις, ούτε να καλοπερπατήσεις. Όλοι έχουν από ένα αυτοκίνητο τουλάχιστον. Αλλά δεν ξέρουν που να πάνε, πώς να ξεφύγουν. Τότε δεν ήταν τόσα πολλά τα αυτοκίνητα στην Αθήνα, αλλά η διαφυγή ήταν σαφώς ευκολότερη. Δεν υπήρχε και το ίντερνετ, αυτό το υπέροχο εργαλείο που σε κάνει να περνάς μίζερες ώρες καμπουριαστός μπροστά από ένα κομπιούτερ όπως καλή ώρα δακτυλογραφώντας αυτές τις γραμμές. Μέσα από το ίντερνετ μπορείς να δεις τα πάντα, να βρεθείς παντού, να ψάξεις το κάθε τι. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα ‘ταξίδι’ νοητό, πολύ νοητό. Όσο διαρκεί δεν πας πουθενά. Και, τελικά, κλείνοντας, βγαίνοντας απ’ τον υπέροχο ιντερνετικό κόσμο, δεν το έχεις κουνήσει ρούπι. Πέρασε όμως η ώρα ‘ξεκούραστα’. Περνάει, η ζωή, ‘ξεκούραστα’. Τότε δεν υπήρχαν και κινητά, για να βρίσκεσαι αμέσως με τους φίλους σου όπως σήμερα. Όμως θυμάμαι να βρισκόμασταν ευκολότερα. Με τον παλιότερό μου φίλο έχουμε πάνω από χρόνο να βρεθούμε. Υπάρχουν, βλέπετε τα κινητά, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να στείλουμε κανένα μηνυματάκι για κάποια χρόνια πολλά. Τι θέλω να πω, με όλη αυτή τη ‘γκρίνια’; Το Πολυτεχνείο, η ζωντανή αυτή γενιά που πήρε τη ζωή της στα χέρια και κλείστηκε μαζί της πίσω από κάγκελα με πανό και συνθήματα, αφήνοντάς την εκεί σε κάποιες περιπτώσεις, δεν είναι σήμερα εδώ. Το ‘Εδώ Πολυτεχνείο’, δεν παίζει. Το Πολυτεχνείο ήταν εκεί, μαζί με όλα όσα το πλαισίωναν. Καιρός να δούμε το δικό μας εδώ και τι στο καλό θα κάνουμε μ’ αυτό. Δεν χρειάζεται να κλειστούμε σε κανένα Πολυτεχνείο, αν θέλουμε να δηλώσουμε παρόντες. Μπορούμε, για αρχή, να βγούμε από τα σπίτια μας.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/11/blog-post_17.html