Πριν από ένα μήνα, στις 16.10.2012, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Ο θάνατος του
εμποράκου
Eίδα χθες, σε τηλεοπτική
εκπομπή, το Νίκο Μπίστη, άνθρωπο απ' ό, τι έχω καταλάβει συμπαθή σε
πολλούς και που πρόσφατα έπεσε και θύμα φραστικής επίθεσης από κάποιους που
δήλωναν ΧΑ να λέει, πάνω κάτω, αναφερόμενος στην "εμπλοκή στις
διαπραγματεύσεις μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Τρόικας: "είδατε που
μερικοί μας κατηγορούσαν ότι ήταν στημένες οι διαπραγματεύσεις; Να που δεν
ήταν...". Πέραν όμως του γελοίου του πράγματος, πέραν του
ότι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές μιας τραγικά αποτυχημένης πολιτκής που οδήγησε
την Ελλάδα στην καταστροφή έχουν τόσο οφθαλμοφανώς στερέψει από επιχειρήματα,
μου φάνηκε ο άνθρωπος, καθώς μιλούσε, γερασμένος. Και κάπου εκεί, κοιτώντας,
τον λυπήθηκα, με έναν περίεργο τρόπο.
Δεν υπάρχει
πιο θλιβερό θέαμα, από το θάνατο του εμποράκου. Ο συμπαθέστατος κος Μπίστης μου
θύμισε τον Ντάστιν Χόφμαν στην εξαίρετη κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού
του Άρθουρ Μίλλερ, στο ρόλο του Γουίλλυ Λόμαν, του εμποράκου. Δεν υπάρχει
τίποτα πιο τραγικό από κάποιον που αρνείται πεισματικά, σαν κακομαθημένο
παιδί, να δει και να δεχτεί την παρακμή του, την αποτυχία του, όχι
υποχρεωτικά και αποκλειστικά του ίδιου αλλά ενός ολόκληρου κόσμου που κουβαλά
σαν ό, τι πιο πολύτιμο στην ψυχή του, που ευθυτενής εκπροσωπεί
και υπεραγαπά.
Γερασμένος,
βέβαια, δε μου φάνηκε μόνο ο συγκεκριμένος πολιτικός. Γερασμένο μου μοιάζει
όλο το πολιτικομιντιακό σύστημα που καταρρέει. Τους βλέπει κανείς, τους
εμποράκους, στα τηλεοπτικά "στρογγυλά τραπέζια", οικοδεσπότες και
καλεσμένους, πώς συνδέονται πλέον με μια αόρατη-ορατή αλληλεγγύη, πώς
μιλάνε πια μια δική τους, συνθηματική γλώσσα, σα να θέλουν να ξορκίσουν την
αμείλικτη πραγματικότητα που πλησιάζει απειλητικά ή που μάλλον έχει ήδη έρθει
και τους έχει κρυφά συνταράξει. Νιώθουν, με το αρχέγονο ένστικτο του ζώου
που απειλείται, ότι αποτελούν κομμάτια ενός πύργου από τραπουλόχαρτα που γκρεμίζεται,
αργά, αλλά αμετάκλητα.
Ζούμε σε μια
εποχή που, όπως λένε, το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει και το καινούργιο δεν
έχει ακόμα γεννηθεί. Αλλά πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στα γεννητούρια, όσο
επώδυνα κι αν θα 'ναι αυτά, και απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ, μέρα τη μέρα,
από τους πεισματάρικους εμποράκους και τα μαγαζάκια τους. Και αν ο εμποράκος
του Μίλερ προκαλούσε συμπάθεια, γιατί είχε πορευτεί αξιοπρεπώς και ηθικά στη
μικροαστική ζωή του, πιστεύοντας πραγματικά όσα του είχαν δώσει να πιστέψει,
πέφτοντας θύμα του ίδιου του "αμερικανικού ονείρου", οι εμποράκοι οι
δικοί μας δεν προκαλούν παρά λύπη. Γιατί ούτε ηθικά πορεύτηκαν, ούτε με
αξιοπρέπεια βάδισαν οι περισσότεροι το δρόμο της "πολιτικής
επιτυχίας", ούτε και πίστεψαν σε τίποτα πέραν των υπέροχων εγώ τους.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου