Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

«Ποιοι ιστορικοί θα γράψουν την Ιστορία μας;» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]



Πριν από ένα μήνα και μια εβδομάδα, στις 22.1.2013, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:


Ποιοι ιστορικοί θα γράψουν την Ιστορία μας;

του Κυριάκου Παπαδόπουλου,
μαθηματικού (PhD, M.Sc., M.Sc., B.Sc.).
ντ Προλόγου

Στς 19/11/2012, στ μπλγκ “νφογνώμων΄΄, διάβασα ναδημοσίευση ρθρου το κ. Κωνσταντίνου Χολέβα (τν ποο κτιμ κα σέβομαι) στν Κυριακάτικη “Δημοκρατία”, μ τίτλο “ΠΟΙΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ΄΄. Στ ρθρο ατ παινεται νν πουργς Παιδείας κα Θρησκευμάτων, Πολιτισμο κα θλητισμο, διότι μπιμον φρόντισε ν τυπωθε κα ν διανεμηθε  φέτος στν ΣΤ΄ Δημοτικο τ νέο βιβλίο στορίας, τ ποο χει πολ λιγότερες δυναμίες, βασίζεται στς στορικς πηγς κα σέβεται τν θνικ μας ξιοπρέπεια” (sic). Μ τ παρν ρθρο δν θ περασπιστ οτε στ λάχιστο τν κ. Ρεπούση, τν ποία κατηγορε κ. Χολέβας γι “συνωστισμένη λογική΄΄. Κρατώντας σες ποστάσεις π ναν ρθρογράφο πο σπούδασε πολιτικς πιστμες, κα μι πανεπιστημιακ πο πολιτεύεται κα ντρύφησε στν στορία κα, κυρίως, στν παιδαγωγικ τς στορίας, θαρρ πς νας νέος ρευνητς στ θεωρητικ μαθηματικ χει ξ σου τ δικαίωμα ν κφέρει τν ποψή του π το θέματος, πως χει ξάλλου κα κάθε συμπολίτης.
.
Μι ποψη πο οτε θέλει ν καλύψει τ τοπήματα τς κ. Ρεπούση, σ σχέση μ τν περιγραφ τς Μικρασιατικς Καταστροφς τόσο στ βιβλίο τς ΣΤ΄ δημοτικο σο κα στν δημόσιο λόγο της, οτε βέβαια θ περασπιστε τς σ μεγάλο βαθμ περαπλουστεύσεις το κ. Χολέβα ταν ναφέρεται σ στορικ θέματα. Θ πρέπει ν διαχωρίσουμε τς πόψεις σ δύο κατηγορίες: στς προσωπικς κα στς πιστημονικές: τ παρν ρθρο θέτει σν στόχο ν σχολιάσει τν σύγχυση πο παρατηρεται σ σχέση μ τ τ εναι πιστημονικ ποψη κα τ προσωπική.
 .
κ. Χολέβας ποστηρίζει, στ προαναφερθέν του ρθρο, τι κ. πουργς “πέπληξε΄΄ τν κ. Ρεπούση, κα μάλιστα μ πιχειρήματα, σ συζήτηση στ Κοινοβούλιο, γι τς “μμονές της σ σα γράφει κα λέγει περ τς λληνικς στορίας΄΄, ν νοχλήθηκε π τηλεοπτικ παρέμβαση τς βουλευτο που διατύπωσε τν ποψη “ς φήσουμε στος στορικος ν γράψουν τν στορία΄΄. Δική μου ποψη εναι τι βρισκόμαστε θεατς σ μι σύγκρουση τν κρων: μις πολιτευόμενης στορικο πο φαίνεται ν μν διαχωρίζει μερικς φορς τς πολιτικές της θέσεις π τν ντίληψή της γι τ στορικ γεγονότα κι νς ρθρογράφου το ποίου λόγος φιλοδοξε ν ρμηνεύσει τ στορικ πράγματα π πιστημονικ σκοπιά, χωρς στόσο ν πληρονται τ παραίτητα κριτήρια.
.
πιστημονικ Κρίση    vs    ρθρογραφία Γνώμης
.
Τ ργο τς κ. Ρεπούση χει κριθε, κι ξακολουθε ν κρίνεται π τν πιστημονικ Κοινότητα. Τ τι μέρος το ργου ατο χει λάβει ρνητικ κριτικ εναι θετικό: εναι μέσα στ παιγνίδι τς πιστήμης ν κρίνεται διαρκς τ πιστημονικ σύγγραμμα, ετε φορ στν ρευνα ετε στν διδασκαλία μις πιστήμης. Ατ εναι πο διακρίνει τος συνεπες κι πιμελες πιστήμονες: να πιστημονικ σύγγραμμα κτίθεται μέσω νς διεθνς ναγνωρισμένου πιστημονικο περιοδικο μις μονογραφίας: φίσταται κριτικ (reference) π νώνυμους κριτς κα πανεξετάσεις (reviews) π κοφυφαίους πιστήμονες το ντικειμένου. Δν εναι κα λίγες ο φορς που μι πανεξέταση ποκαλύπτει κεν κα λάθη σ δη δημοσιευμένο πιστημονικ πόνημα: τ σημαντικ εναι τι πιστημονικ ργασία δημοσιεύεται κι κτίθεται διαρκς στος μτρ το ντικειμένου, παγκοσμίως. Ατ λαχιστοποιε π τν μι τν πιθανότητα λογικν σφαλμάτων κα δίνει τν εκαιρία, π τν λλη, σ σπουδαία συγγράμματα ν ξεπερνον τ δυσκολότερα “τστ ντοχς΄΄, κα ν πιβιώνουν κα ν δραιώνονται στν χρόνο. Κα μως, οτε κα ο σπουδαιότεροι πιστήμονες, μ τ συγγράμματα-τομές τους, δν λαμβάνουν χάρη π τν διεθν πιστημονικ κοινότητα. Γι παράδειγμα, Στήβεν Ράνσιμαν χει δραιωθε ς να κορυφαο νομα, παγκοσμίως, στν τομέα τς Μεσαιωνολογίας.
.
συνεισφορά του στν καλύτερη κατανόηση γι τν πραγματικ ρόλο τν Σταυροφοριν ταν τεράστια: λθε, μετ π αώνες προκατάληψης κα στερεοτύπων, ν ποκαλύψει τι ο Σταυροφόροι το Φράγκου Πάπα δν πηρετούσαν τόσο εγενες στόχους, σο πίστευε κόσμος στν κφραγκισμένη πολιτιστικ Δύση. π τν λλη, διος Ράνσιμαν χει πληθώρα λαθν στ συγγράμματά του. να σημαντικό του λάθος, γι παράδειγμα, εναι κα τ τι στ κείμενό του περ τς τελικς λώσεως τς Κωνσταντινούπολης [1] στηρίζει σημαντικ μέρος τς περιγραφς τν μαχν στ CroniconMaius το Μακαρίου Μελισσηνο/Μελισσουργο, γνωστο πλαστογράφου το 16ου αώνα, στν ποο δόθηκε κα τ προσωνύμιο Ψευδο-(Σ)φραντζής. Ατ κα μόνον δυναμία, καθιστ τ σύγγραμμα ατ να ξαιρετικ λογοτεχνικ κείμενο, μ χι πι πιστημονικ πόνημα τς πρώτης γραμμς.
.
Κρίσιμα ρωτήματα κα Πρόχειρα Συμπεράσματα
.
Θ διατυπώσω μερικ ρωτήματα, πρς τν ναγνώστη πο πιθυμε ν συνάγει νηφάλια τ δικά του συμπεράσματα π το θέματος, χωρς συναισθηματικ φόρτιση, κα δίχως ντίθετη ποψη ν θεωρεται χθρική. πιθυμομε ν γνωρίζουμε τν στορικ λήθεια προτιμομε ν ζομε ποκλειστικ μ μυθοπλασίες κα θρύλους; Εναι σωστ θρύλος ν πιβάλλεται στν πιστημονικ ρευνα; Εναι σωστ πιστημονικ ρευνα ν χει τ χέρια της δεμένα, γι ν μν προσβάλλει τν θρύλο; Τέλος, κα ν κόμη συμφωνήσουμε τ παιδιά μας ν διδάσκονται τς μυθοπλασίες πισήμως π τ σχολεο, δν πρέπει κάποια στιγμ ν ρχίσουν ν ποκτον κα κριτικ σκέψη;
Πάντως π τν πλευρά μου θεωρ στοχο, π μέρους το ρθρογράφου, ν σκήσει κριτικ στν κ. Ρεπούση γι πράγματα πο επώθηκαν σ συνεδρίαση στ Κοινοβούλιο, σν ν πρόκειται γι πιστημονικ συζήτηση σ συνέδριο. Μι σωστ πιστημονικ κρίση/πανεξέταση θ ξέθετε ναλυτικ τς δυναμίες τν πιχειρημάτων τς κ. Ρεπούση, μ τεκμηριωμένο λόγο κα ντίστοιχη βιβλιογραφία, κα χι π πολιτικό, μ κρως κομματικ φή, διάλογο στν Βουλή.
.
ταν Φορτισμένος Συναισθηματικ Λόγος ποκαθιστ τν πιστημονικ Τεκμηρίωση
.
Σ ατ τ σημεο θ ντιπαραβάλλω ρθρα γνώμης, μ πιστημονικ κείμενα πο πραγματεύονται τ διο θέμα, γι ν πογραμμίσω τος κινδύνους πο γκυμονονται ταν συγχέονται ο δύο διαφορετικο τρόποι γραφς.
Στ ρθρο του “ νιστόρητη στορία το 1821΄΄ (Φεβρουάριος 2011), τ ποο μφανίζεται σ πολλος στοτόπους στν μπλογκόσφαιρα, κ. Χολέβας ναφέρεται στν “τελευταο λόγο΄΄ το Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. λόγος ατός, σύμφωνα μ τος εδικος μελετητς τς περιόδου, εναι παρμένος π πλαστογραφημένο κείμενο κα πιστημονικ κοινότητα ρχεται ν ποστηρίξει τι δν πάρχει κανένα στορικ στοιχεο πο ν ποδεικνύει τν παρξη τέτοιου κειμένου (βλέπε [2], [3] κα [4]).
.
πίσης, στν περίπτωση το ωμαίου ατοκράτορος τς Νίκαιας ωάννου Γ΄ Δούκα ναφέρεται συχν στν πιστολή πρς τν Φράγκο Πάπα Γρηγόριο Θ΄, πο φέρει τν χρονολογία το 1237 (βλέπε, φερειπεν, τ ρθρο “ γιος ωάννης Βατάτζης κα λληνικ Συνείδησίς του΄΄). Πέρα π τν στορικ V. Grumel, ποος ποστήριξε μ ργασία του τν αθεντικότητα τς πιστολς ατς, στ 1930 [5], στορικ πιστημονικ Κοινότητα ρευν κόμη τ νοιχτ ατ ζήτημα, διότι τ ρχαιότερο ντίγραφό της χρονολογεται στ 1757. Δν πάρχει καμία κριτικ πιστημονικ κδοση κόμη πο ν ναφέρεται σ ατ τν πιστολή. πειτα π πικοινωνία μου μ τ πρότζεκτ Thesaurus Linguae Graecae (τ ποο δν χει συμπεριλάβει τν πιστολ ατ στν βάση δεδομένων του), πρόεδρός του μ νημέρωσε τι ατ δν θ συμβε, μέχρι ν πάρξει κριτικ πιστημονικ κδοση. Σ ταυτόχρονη πικοινωνία μου κα μ τν διεθνος φήμης στορικ, τν εδικ σ θέματα το βασιλείου τς Νικαίας, καθηγητ John Langdon, πληροφορήθηκα γι τ ξς σημαντικά. καθηγητς Langdon μο πάντησε μεσα μ μι εγενικ πιστολή, ναφέροντας τι ρευνα το Grumel στιάζει στν σύνταξη κα στν μορφολογία τς ν λόγ πιστολς, χωρς ν εσέρχεται σ κάτι βαθύτερο. διος μφιβάλλει γι τν γνησιότητά της, κα ατ τ συνειδητοποιε κανες π τν γλωσσολογικ νάλυση το κειμένου. Μ μεγάλη νυπομονησία περιμένει στορικ Κοινότητα τν Μονογραφία πο τοιμάζει καθηγητς ατός, πάνω στν ωάννη Γ΄ Δούκα που εχα τν τιμ ν πληροφορηθ π τν διο τι προχωρ σ ατ τν ργασία “μ μείωτη νταση΄΄ (ναγνώσματα γι περεταίρω πληροφορίες τ [6] κα [9]).
.
Τέλος, ναφέρεται στν “λληνικ συνείδηση΄΄ τν “Βυζαντινν΄΄ (βλέπε, γι παράδειγμα, τ ρθρο του “ωμανία, Βυζάντιο κα Διαχρονικ λληνικότητα΄΄). πιχειρηματολογία, σ τι φορ ατ τν θεματολογία, περαπλουστεύεται πικίνδυνα κατ τν γνώμη μου. ναφέρει, φερειπεν, τι προσδιορισμς ωμαος εχε ποκλειστικ πολιτειακ σημασία. Κρατ στ χέρια μου τν μεταπτυχιακ διπλωματικ ργασία το στορικο Χρήστου Μαλατρ, μ τίτλο ` Γένος τν ωμαίων τν 12ο Αώνα΄΄ (Πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμμα στορίας κα ρχαιολογίας, 2008 – βλέπε κα [7]), στ ποο συγγραφέας ξεσκονίζει λα τ διασωθέντα κείμενα το 12ου αώνος, ρευνώντας τν οσία κα τν χρήση το προσδιορισμο ωμαος. ρευνα ατ καταλήγει σ πάρα πολλς ναφορς στ Γένος τν ωμαίων, ο ποες δν χουν καμία πολύτως σύνδεση μ τν ποταγ στν Ατοκράτορα. ντιθέτως, ωμαϊκ ποτελε θνοτικ μάδα μ κοιν χαρακτηριστικά, κα ναφέρεται σ τομα μ κοιν θνοτικ καταγωγ κα τρες βασικς συνιστσες: τν λατινικ κα λληνιστικ (κα χι πλ λληνικ!) Παιδεία, τν ουδαιοχριστιανική-ποστολική-Πατερικ Παράδοση (ατ πο νομάζουμε Μία γία Καθολικ κα ποστολικ κκλησία, δηλαδ τν ρθοδοξία μας) κα τν Ατοκρατορικ ωμαϊκ Κληρονομιά, ποία κόμη κα σ καιρος λώσεων κα σκλαβις στιαζόταν στν πνευματικ καθοδήγηση το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ατς ο τρες βασικς συνιστσες χαρακτηρίζουν τν ωμαο: σ λλους ωμαίους περίσχυε μι συνιστώσα, ναντι τν λλων κα σ λλους ατς ο συνιστσες βρίσκονταν σ σορροπία. πομόνωση τς λληνιστικς Παιδείας, γι ν στηριχθε πιχειρηματολογικ τ σύγχρονο δεολόγημα το λληνοχριστιανισμο, φορ στν καθόλα ποκειμενικ ρθρογραφία γνώμης, μ χι πιστημονικ τεκμηριωμένο λόγο.
.
Κρατικς θνικισμς vs. Πολιτισμικς Διαφορετικότητας: μι ναφορ στν Θ. Ζιάκα
.
ναρωτιέμαι: δν θ ταν πι γόνιμη μι δημόσια συζήτηση γι τ τί πέβαλλε τ ψευδεπίγραφο “Βυζάντιο΄΄ κα ποι στορικ πορεία καθιέρωσε τ προσωνύμιο “νεο-λληνας΄΄, π παραδοχές-δόγματα πο στηρίζονται στ σαθρ θεμέλια το δεολογήματος το λληνοχριστιανισμο (πο φέρει τ θεμέλιά του π τν ποχ τς Βαυαροκρατίας) κα δν συνεισφέρουν οτε στ λάχιστο σ ναν ελικριν προβληματισμ γι τν πολιτιστικ ταυτότητα τν νεο-λλήνων;
.
Σήμερα ζομε σ θνη-κράτη. θεσμς το θνους Κράτους μως ταλανίζεται, κι ατ πιβάλλει μι νέα κα πι πικοδομητικ νάγνωση τν πηγν. Γνωρίζουμε ποι εναι διαφορ το σημερινο Κράτους π τό, φερειπεν, Μεσαιωνικό; Γι ν γίνει ντιληπτ ατ λεπτ διαφορά, πιβάλλεται σωστ ρμηνεία κα χρήση το ρου θνος.
.
Θ ταν μεγάλη παράληψη π μέρους μου, ἐὰν δν ναφερόμουν κα στν λιτ κα μεστ σ νόημα θέση πο ξέφρασε γαπητς συγγραφέας κα μελετητς τς Κοινωνιολογίας, κ. Θ.. Ζιάκας, μέσω το ρθρου “Συνειρμο μ φορμ να νομα΄΄ (ντίφωνο, 24/1/2012). κ. Ζιάκας ναφέρεται στ πρτο τεχος το περιοδικολλοπία΄΄, κα στν εσαγωγ το Νίκου Μανίκα στν “λληνικ οτοπία΄΄, π τν ποία λαβε κα τν τίτλο του τ περιοδικ ατό. κ. Ζιάκας πανλθε στ διο θέμα μ δεύτερο ρθρο “Πρς τί πίστευτη περ τ θνος σύγχυση΄΄ (ντίφωνο 22/2/2012), μ τν ξαιρετικ νδιαφέρουσα ποψη τι θνικ τερότητα εναι πολιτιστικφο νεργεται κατ τρόπο τερο κα φο νομάζουμε πολιτισμ τ σύνολο τς κοινωνικς δημιουργικότητας΄΄. “Δν ξαντλεται μως σ πολιτιστική΄΄, συνεχίζει.  “Δν φαίνεται ν πάρχει μι κρίσιμη ποσότητα πολιτιστικν διαφορν, πο ν συγκεντρωθε  προκαλε τν γένεση τς θνικς τερότητας. Μι ασθηση θνικς τερότητας μπορε ν ξεπηδήσει π να σχετικ μογενοποιημένο πολιτιστικ δαφος κα μφάνισή της ν συνοδευτε μ τν γέννηση τεράστιων πολιτιστικν διαφορν. Κα ντιστρόφως: παρατηρεται θνικ τερότητα κόμα κα σ περιβάλλον μ σήμαντες πολιτιστικς διαφορές.΄΄
.
Θεωρ ποδειγματικ τν γραφ το κ. Ζιάκα, κα δηλώνω πάντα, ποτεδήποτε βρεθε εκαιρία, θαυμαστής το ργου του. π τν πλευρά μου, θ εμαι πολ πι αστηρς στν χρήση το ρου θνος κα θ προτιμήσω τν χρήση το ρου θνοτικ μάδα, γι τν διάλογο περ τς ταυτότητας μν τν νεο-λλήνων, διότι παραφυλάει πάντα κίνδυνος σύγχυσης το σύγχρονου ρισμο πο δίνουμε, π ατν πο πήρχε πρ το ερωπαϊκο Διαφωτισμο.
.
Στ βιβλίο το A.D. Smith ``The ethnic origins of nations΄΄ [8] πογραμμίζεται διαφορ το ρου θνος, π τν ρο θνότητα. θνοτικ ποτελε κοινωνικ ταυτότητα, πο στηρίζεται στν βάση τς παρατήρησης κοινν πολιτιστικν στοιχείων μις συγκεκριμένης μάδας. ταν ο ωμαίοι τς στερης ωμαϊκς περιόδου, γι παράδειγμα, μιλοσαν γι Γένος, ναφέρονταν σ μι καταγωγή:  Smith πογραμμίζει πς θνότητα (ethnie) κλαμβάνεται ς μι μορφ πεκταμένης οκογενειακς καταγωγής, μίας πολιτιστικς τερότητας. π τν λλη, ρος θνος (nation) προϋποθέτει -μεταξ λλων- συγκεκριμένα ρια, κέντρο ξουσίας κα κοιν νομικ κώδικα. Στ δ χρόνια το ερωπαϊκο Διαφωτισμο κα μετά, ρος θνος ταυτίζεται χι μόνο μ τν κρατικ ξουσία, λλ κα μ τ κρατικ ρια, τ ποία εναι πλέον διακριτ κα αστηρ καθορισμένα.
.
Δείγμα τς Τεράστιας Σύγχυσης τν ρων: ο λληνες ς χθρο το Τουρκισμο κα ο ωμαίοι ς ναπόσπαστο Κομμάτι τς θωμανικς Κουλτούρας
.
Σ ατ τ σημεο θ δώσουμε σάρκα κα στ σ τι επώθηκε προηγουμένως περ θνους κα θνοτικς καταγωγς, μ να συγκεκριμένο παράδειγμα πο μς φορ.  Γνωρίζει πολς κόσμος γι  τν σύγχυση τν ρων ωμαος (Rum) κα ωνας (Υunan) πο πικρατε τόσο στ σημεριν τουρκικ Κράτος, λλ κα γενικότερα στν μετα-σμανικ σλαμικ Κόσμο; ς ωμαίοι ναγνωρίζονται γηγενες πόγονοι τν πάλαι ποτ λαν πο ζοσαν στ βασίλειο τν ωμαίων, κα διαβίωναν μέσα στ ρια το θωμανικο Κράτους. προσδιορισμς Rumδν ναφέρεται κατ’ νάγκη στν λληνοφωνία κα στν ναγνωρισμένη π τν συνθήκη τς Λωζάννης παρακμάζουσα (ως κα νύπαρκτη πι) ωμέικη Κοινότητα τς Πόλης, τν Πριγκηπονήσων κα τς μβρου κα τς Τενέδου. ναφορ Rum χαρακτηρίζει πίσης τος ρθοδόξους Χριστιανος τς Τουρκίας (κα λλων σλαμικν Κρατν), νεξαρτήτως ν νήκουν στν ναγνωρισμένη ωμέικη Κοινότητα χι. Εναι ξιοσημείωτο δ πς λληνικ ποντιακ διάλεκτος χαρακτηρίζεται ς Rumca (ωμέικα δηλαδή), κα ς μιλεται π μουσουλμανικος πληθυσμος τς περιοχς το τουρκικο Εξείνου Πόντου. τσι λοιπν ωνας΄΄ μφανίζεται ς χθρς το τουρκισμο, ν ωμαος΄΄ ποτελε ναπόσπαστο κομμάτι τς θωμανικς στορίας κα κουλτούρας: ωμαϊκ κοινότητα (Rum Millet) παρτίζεται π τος πανταχο ωμαίους πο δν διέφυγαν στν φραγκικ Δύση, κα προσαρμόστηκαν στος καινούργιους ρους πο θετε τ νέο Κράτος, τ θωμανικό, καθς κι πίσης π τος ρθοδόξους λαος ποκωμαϊστηκαν΄΄ μέσα στν θωμανοκρατία, π τν πνευματικ καθοδήγηση το Rum Patrik, το Πατριάρχη τν ωμαίων, τν Οκουμενικό μας Πατριάρχη δηλαδή.
.
Εναι γεγονς τι στν πολυετ μου διαβίωση στ ξωτερικ γνώρισα πολλος Τούρκους, κα μ ντυπωσίαζε πάντα πάντησή τους στς ρωτήσεις μου σχετικ μ τ τ ασθάνονται γι τος ωμιος τς Τουρκίας κα τ γι τος λληνες το λλαδικο Κράτους. λέξη Rumεναι πι ζεστ π ατν το Yunan, μο παντούσαν ο περισσότεροι. δεύτερη παραπέμπει σ κρατικ χθρό, ν πρώτη χει στορικ βάρος.
.
Μήπως κα μες, δηλαδή, δν συγχέουμε τ δια Πράγματα μ τος Γείτονές μας;
.
Σ ατ τ σημεο, πρς ποφυγ παρεξηγήσεων κα παρανόησης, θ πρέπει ν καταστε σαφς διαφορ μεταξ νεο-Τούρκων κα θωμανν Τούρκων. Κεμαλισμς μετέτρεψε τν πάλαι ποτ θωμανικ Ατοκρατορία σ θνος-Κράτος: μία Σημαία, να θνος, μία Γλώσσα πήρξε τ διακύβευμα τν κεμαλιστν, ο ποίοι προσπάθησαν ν μογενοποιήσουν τν πληθυσμ το νέου τουρκικο Κράτους, μ βάση τς διακυρήξεις το ερωπαϊκο Διαφωτισμο: μς νοχλε ατ σν κρατικ ντότητα, μως θ πρέπει ν χουμε πόψιν τι κάτι ντίστοιχο συνέβη κα μ τος πληθυσμος πογκλωβίστηκαν΄΄ μέσα στ νέο λληνικ Κράτος μας. μες, σ ντίθεση μ τος νεότουρκους, ποβάλλαμε σώνει κα καλ τν ωμαϊκότητά μας κα τν ντικαταστήσαμε μ τν στόρηση το ψευδεπίγραφου “Βυζαντίου΄΄. πιβάλλαμε στς θνοτικς μάδες το τόπου μας ν μιλον ποκλειστικ τν νεο-λληνική: σκάνδαλο μεγάλο ποτελε κόμη κα στς μέρες μας ναφορ στν παρξη διαλέκτων, ντς τς λλαδικς πικράτειας, πο δν εναι λληνικές. Θεωρεται δ κρατικς κίνδυνος ατς πο θ κάνει πλ ναφορ κα μόνο στ θέμα. Κα δν ναφέρομαι ποκλειστικ στν νεολατινικ διάλεκτο τν Armani/Romani (ωμαίων δηλαδή) κα τν σκοπίμως παραποιημένη μετάφραση τν Romani το κράτους τς ουμ-ανίας (Romania) σουμάνους΄΄ κα χι ωμαίους στ τέλος-τέλος ωμηούς.
.
ντ πιλόγου, ναφορ σ ναν στίχο το Σαββόπουλου
.
Τέτοιες διαφορς φαντάζουν μικρς κα νούσιες, μως π ατ κριβς τ σημεο ξεκιν μισαλλοδοξία, κρατικς θνικισμς κα πόρρωση το θνοφυλετισμο, δειν πο πέφεραν ο μετακενωτικς ντιλήψεις τν θνοπατέρων τν σύγχρονων θνν-κρατών, διαίτερα στν περιοχ τν Βαλκανίων. Γι ν μν θεωρηθ, νοήτως, τι κπροσωπ “σκοτεινς δυνάμεις΄΄ πο ραματίζονται νωμένα Βαλκάνια μ βάση τ οκονομικοκοινωνικοπολιτικ μόρφωμα τς θωμανικς Ατοκρατορίας, θ θελα ν ντιστρέψω τ ρώτημα, κα ν πευθύνω στν καχύποπτο ναγνώστη τν ξς ρώτηση: κα γιατ δηλαδ ν μν ποτελε πρόταση μόνοιας, συνεργασίας κα φιλίας τν λαν μας τ στερο ωμαϊκ μόρφωμα, τ λεγόμενο καταχρηστικ στς μέρες μας “Βυζάντιο΄΄; γνωστς σ λους, στν λλαδικ πικράτεια κα χι μόνον, γέροντας Παϊσιος φέρεται ν λεγε “δν εμαστε φυλετικ λληνες, εμαστε κάτι παραπάνω, νεβήκαμε πι ψηλά, εμαστε Βυζαντινοί, δηλαδ ωμαίοι, θεανθρωπιστές΄΄ ( παρούσα τοποθέτηση το Γέροντος ναφέρεται κα στ βιβλίο το ερομονάχου Χριστοδούλου “Σκεος κλογς΄΄). Προσωπικ μ καλύπτουν τ λόγια ατο το γράμματου μ φωτισμένου νθρώπου, πως μ καλύπτει κα συγκλονιστικς στίχος το Σαββόπουλου στ τραγοδι “κτίνες το Βορρ΄΄, που ζωγραφίζει τν Μεσαιωνικ πολύχρωμη ωμαϊκ Πολιτεία:
.
`` Βορράς σου Μι γχρωμη Νεφέλη, Πολιτεες Οράνιες Μες στς στραπές΄΄.
Δν εμαι σ θέση ν γνωρίζω ποιο θ εναι τελικ ο στορικο πο θ γράψουν τν στορία “μας΄΄, πως ναρωτιέται ρθρογράφος κ. Χολέβας. πιβάλλεται στόσο, στος ρασιτέχνες τς στορίας, ν φτάνουμε κα σως κα ν ξεπερνομε σ γνωστικ πίπεδο τος εδικος πιστήμονες, πρν τος κρίνουμε: εδάλλως συνεισφέρουμε μ τν πλέον καταλυτικ τρόπο στν παραπληροφόρηση κα σύγχυση τν φιλομαθν ναγνωστν.
.
Πηγές:
.
[1] Steve Runciman, The Fall of Constantinople 1453, Cambridge University Press, 1965.
[2]  Marios Philippides, The Fall of the Byzantine Empire: A Chronicle by George Sphrantzes,1401-1477The University of Massachusetts Press, Amherst, 1980.
[3] J. B. [Falier] Papadopoulos, “Le Manuscript B II 20 de la Bibliothèque Nationale de Turin contenant la Chronique de Phrantzès,” Atti della R. Academia della Scienze di Torino 66 (1931): 436-440.
[4] M. Philippides, “Makarios Melissourgos-Melissenos (d. 1585)”, in Historians of the Ottoman Empire, editors: C Kafadar, H. Karateke, C. Fleischer.
[5] V. Grumel, “L’Authenticite’ de la lettre de Jean Vatatzes, empereur de Nicee, au pape Gregoire IX,” Echos d’Orient, XXIX (1930), 450-458.
[6] Ruth Macrides, George Akropolites The History (Oxford 2007).
[7] Chris Malatras, The Perception of the Roman Heritage in 12th Century Byzantium. Rosetta Journal Issue #07 Supplementary Edition: Proceedings of the IAA Colloquium 2009.
[8]Anthony D. Smith, The Ethnic Origins of Nations, Oxford, Basil Blackwell, 1986.
[9] John S. Langdon, Byzantium’s Last Imperial Offensive in Asia Minor: The Documentary Evidence for and Hagiographical Lore about John III Ducas Vatatzes’ Crusade Against the Turks, 1222 or 1225 to 1231Aristide D Caratzas Pub. 1996.
…..από ΕΔΩ



ΠΗΓΗ:


Δεν υπάρχουν σχόλια: