«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που φοβάσαι;» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Στις 29.4.2009, στο blog “Synαισθήσεις” της/του Synas, διαβάσαμε αυτό:

Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που φοβάσαι;

Μια ερώτηση μου έθεσε ένας καινούριος φίλος στο facebook:«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»

Παλιότερα είχα την απάντηση στο στόμα. Ήταν το μόττο των νιάτων μου, που με κράτησε ζωντανή για χρόνια:«Προτιμώ να καταρρεύσει ο κόσμος, παρά να αγωνιώ μην τυχόν καταρρεύσει». Στα νιάτα μου όμως ο κόσμος είχε χτιστεί ερήμην μου και ποσώς με ένοιαζε η τύχη των επιλογών του.Αν μη τι άλλο δεν ένοιωθα ευθύνη.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, είδα κάθε ανθρωπάκι να σηκώνει από έναν πύργο, να κλειστεί μέσα, να προφυλαχθεί κι ας καταρρεύσει ο κόσμος. Τότε κατάλαβα πως η θεωρία της νεότητας μάλλον αποτελούσε στην ουσία της κοινό αίσθημα και το μόνο σημαντικό ήταν πώς το παλεύεις. Διάλεξα έναν δρόμο. Χαρακτηρίσθηκα επιπόλαια -οι πυργοδεσπότες ώριμοι. Η πλάκα είναι πως το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο.
Αγναντεύω κι εγώ τώρα από τον δικό μου πύργο τους κάδους ανακύκλωσης στο δρόμο
και βεβαίως θα δικαιώσω απολύτως την ανάγκη μου συμμετοχής στα κοινά, αν κάποτε τους χρησιμοποιήσω κιόλας. Πού θα πάει όμως; Κάποια στιγμή θα μου τον βάλουν τον κάδο μέσα στο σπίτι και τότε θα γίνω μια αληθινή ακτιβίστρια. Όμως άλλαξα θέμα…

«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»
Όχι, δεν θα είμαι χειρότερα. Το ξέρω αυτό καλά, μου το έχει διδάξει η πείρα. Θα είμαι αλλιώς.

Η αλλαγή ενέχει από μόνη της το φόβο, δεν έχει να κάνει με το καλύτερα-χειρότερα. Πόσο μάλλον με το καλό-κακό. Αυτές οι έννοιες έχουν πάει περίπατο καιρό τώρα, ασχέτως αν σχηματικά τις χρησιμοποιώ ακόμα. Κάπως πρέπει να συνεννοείσαι κιόλας, διάολε… Να κρατάς έναν κοινό κώδικα, αλλιώς στη ρετσινιά της επιπολαιότητας κολλάει κι αυτή της ανισορροπίας. Κόπιασα τόσο πολύ -μέσα μου- να χτιστεί ο πυργίσκος μου, αναίρεσα τόσες δικές-ολόδικες σκέψεις (απλά σκέψεις, δεν θα μπορέσω ίσως ποτέ να χρησιμοποιήσω τον όρο πίστες), αψήφησα τόσες ανάγκες (όπως το απλό δικαίωμα να κινούμαι ελεύθερα), θυσίασα τόσα χρόνια προσπαθώντας να μοιάσω και ν' ανήκω, που τώρα πραγματικά μου φαίνεται το οποιοδήποτε «αλλιώς» βουνό. Θαυμάζω απεριόριστα κάποιους ανθρώπους, που ανενδοίαστα ρίχνουν συνέχεια κλοτσιές στον κάδο με το γάλα -γάλα ρέει στο κάτω-κάτω άφθονο απ’ τα βυζιά των αγελάδων. Όμως εγώ -μετά από τόσα χρόνια προσομοίωσης- τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό: δεν είμαι πια παρά ένα ακόμη φοβισμένο ανθρωπάκι.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html