Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 14.9.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Προσωπική εμπειρία ζωντανής ζωής (από το πανύμνητο ξύλο του σταυρού…)
Σε αγκάλιαζα, σε φίλαγα αχόρταγα, σε κράταγα σφιχτά λες και θα φευγες....
είχα πέσει πάνω σου κι ένιωθα τη ζέστη απ το κορμί Του που μόλις πριν λίγο, πριν δυο χιλιάδες χρόνια κατεβάσαμε με τα χέρια μας....
το κορμί που με τη θέλησή Του άπλωσε τα χέρια Του στο Σταυρό για να μας σώσει....
και ένιωσα κι όλα τα μέχρι τώρα σώματα που έχουν σταυρωθεί πάνω σου....
και να με τρελλαίνει η λεπτή, ευγενική μυρωδιά του βασιλικού.. να μου θυμίζει πως μόνο άμα σταυρώσεις κάτι, ένα πάθος, μια εμμονή, θα ευωδιάσει ο ερχομός της ελευθερίας που είχες για τόσο καιρό χάσει....
ίσως να βόηθαγε κι η ατμόσφαιρα που ήταν τόσο κατανυκτική. Σιωπηλές παρουσίες γύρω μου, κλεισμένες στον εαυτό τους, ευτυχισμένες από τούτο μπόλιασμα ζωντανής ζωής...
ίσως να βόηθαγαν κι οι άνθρωποι που συναντάω τελευταία που μου μιλάνε για τους δικούς τους σταυρούς με τόση διακριτικότητα κι ευγένεια, σαν να ναι κάτι εύκολο, φυσικό κι απλό....
ίσως να ναι που εγώ συνειδητοποιώ το μέγεθος των βασάνων τους, των σταυρών τους και της σιωπηλής καρτερίας τους..
και στην προσπάθεια να έρθω στη θέση τους, ζαλίζομαι...
Σφιχταγκαλιάζοντας λοιπόν τούτο το ζεστό ξύλο, που τόσα μου διηγείται,
μπορεί να παρακάλεσα για βοήθεια να σταυρώσω και γω κομμάτι του εγωισμού μου... δεν ξέρω...
Ξέρω μόνο τη χαρά που ένιωσα, που ήταν τόσο διαφορετική από τις καθημερινές χαρές...
Ξέρω μόνο το δώρο που μου δόθηκε χωρίς να το αξίζω... και ντρέπομαι τόσο πολύ...
Υ. Γ. Συγχωρέστε με για την τόσο προσωπική, πανανθρώπινη εμπειρία...
αλλά τέτοια ομορφιά δεν αντέχεται μόνο μέσα μου...
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου