Στις 23.5.2009, στο blog “Roadartist”, διαβάσαμε αυτό:
Το ταξίδι της Αργώς…
Το ζήτημα δεν είναι πως θα πεθάνουμε κάποτε.
Το ζήτημα, το μεγάλο ζήτημα, είναι πως δεν προφταίνουμε, όσο ζούμε, να χρησιμοποιήσουμε και να χαρούμε ούτε το ένα δέκατο από τις εμπνεύσεις μας της κάθε καινούργιας μέρας.
Το πολύ μεγαλύτερο μέρος των ονείρων μας, των πόθων μας, των σχεδίων μας, ναρκώνονται για πάντα, προτού καλά-καλά συνειδητοποιηθούνε και κουβαλούμε μέσα μας ένα αμέτρητο πλήθος μικρούς πεθαμένους, που δεν έζησαν ποτέ.
Το μισό μας τον καιρό τον περνούμε ονειροπολώντας.
Και τον άλλο το μισό αγωνιζόμαστε να καταργούμε τα περισσότερα όνειρά μας για να σώσουμε ένα ή δύο.
Αλίμονο! Το ιδανικό το έργο δεν θα το φτάσουμε ποτέ.
Μήτε θα βρούμε την ιδανική γυναίκα. Μήτε θα πραγματοποιήσουμε την ποίηση στη ζωή μας. Μήτε τις ιδέες. Μήτε ο διπλανός μας θα καταλάβει ποτέ τι ζητούμε.
Αυτά όλα είτανε παιδιαρίσματα, εφηβικοί ρεμβασμοί.
Δεν υπάρχει πουθενά το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Μα υπάρχει το ταξίδι της Αργώς."
[Γιώργος Θεοτοκάς ΑΡΓΩ, Εστία]
ΠΗΓΗ:
http://roadartist.blogspot.com/2009/05/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου