Στις 29.5.2009, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” διαβάσαμε αυτό:
Οι στάλες της Στέλλας (αφιέρωση)
Από το πρωί βρέχει. Ακούω τις στάλες που πέφτουν στην μεταλλική τέντα της βεράντας και φτιάχνομαι. Μουρμούρισμα και νανούρισμα μαζί. Μουσική ιδιαίτερη.
Ενδιάμεσα μετανοιώνει και βγάζει έναν ήλιο που πυρώνει σίδερα. Καίει τους ώμους μου, ψάχνω μέρη σκιερά να κρυφτώ και φορώ μεγάλα μαύρα γυαλιά που αποροφούν τις ακτίνες.
Φτιάχνω καφέ πρωινό και σου γράφω, τρίβοντας στα χέρια μου ένα φύλλο δυόσμου. Κρατάω τσιγάρο. Ο καπνός μου δε φτάνει τόσο μακριά. Σου στέλνω τις σκέψεις της βροχής, που έχω μουλιάσει στη μυρωδιά του δυόσμου.
Μιά λέξη γνωστή, κοινή, μου έγνεψε από μακριά και πλησιάζοντας, στη ρίζα ενός δέντρου βρήκα κουτί πολύτιμο γεμάτο θησαυρούς. Δε με πιστεύεις; Ναι σου λέω!
Μετά τα κουτιά έγιναν πολλά. Όλα με την ίδια λάμψη. Θαμπώθηκα με τόση ομορφιά.
Η ζωή είναι τούτη η στιγμή, ούτε η προηγούμενη, ούτε η επόμενη, κι ένα ποστ αφιερωμένο σε εμένα, τι άλλο θα μπορούσε να είναι από μιά ακόμη υπέροχη στιγμή;
Σ εμένα είπα; Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη εάν είμαι εγώ αυτή, αυτή είναι η Στέλλα, κι εγώ η Στέλλα, αυτή κοιτάει τον ουρανό, ψάχνει το φεγγάρι, εγώ το σκοτάδι το φοβάμαι, κρύβομαι, γίνομαι τόση δα μικρή, αυτή γράφει, εγώ αναιρώ, αυτή πλησιάζει, εγώ είμαι δύσκολη και μυγιάγγιχτη, αυτή είναι ερωτική, δε μπορεί διαφορετικά, εγώ έχω ένα μικρό παιδί μέσα μου που κάνει όλο το παιχνίδι, που τρώει όλα τα μπισκότα, που ντρέπεται, που τεμπελιάζει που..
Βάφω την θάλασσα μπλέ/πράσινη, βουτάω το πινέλο στο σμαραγδί, ανακαλύπτω μια φωτογραφία από το περσινό καλοκαίρι, θάλασσα, κι άλλη μία σε άσπρο μαύρο, θάλασσα και πάλι. Κι όλες από μιά στιγμή, η μία διαφορετική από την άλλη, κι όλες οι στιγμές σε μία. Την αγαπώ. Γιατί είναι κυκλοθυμική και μου μοιάζει, γιατί όταν θυμώνει έχει δύναμη που τα γκρεμίζει όλα, κι όταν γελά ξερνά διαμάντια χρυσαφιά και στα ήσυχα της, χαλάκι οπάλινο γίνεται να περπατήσεις επάνω της.
Κι η Μελίνα να μου τραγουδά και να παίζει σε ταινίες λατρεμένες από μιά άλλη στιγμή, τόσο μακριά, τόσο κοντά.. γιά αγάπες και μαχαίρια δίκοπα, κι ερωτικές γυναίκες με κίτρινα γάντια που όλες φέρουν το ίδιο όνομα.. είναι το ολόδικο μου όνομα μα δεν είμαι εγώ..
είναι ό,τι μου αφιέρωσες και είναι ΕΔΩ..
Σ ευχαριστώ Γιάννη
Την ίδια μέρα (29.5.2009), στο blog “Yannis Petsas” του (περί ού ο λόγος, παραπάνω) Γιάννη, διαβάσαμε αυτό:
Οι στάλες της Στέλλας
http://www.youtube.com/watch?v=FFyJ_YoE2Nk
Melina Mercouri playing Stella
Πότε σταματάει – πότε αρχίζει, βρέχει μου λες απ’ το πρωί, κλαψουρίζει και σαν δάκρια οι στάλες, κουδουνίζουνε στ’ αφτιά μου, καθώς - θα ‘λεγε κι ο ποιητής - πέφτουνε στους τσίγκους και στα κεραμίδια, σαν μουρμουρητό μονότονο και μου μυρίζει δυόσμος γιατί άραγε, δεν βρέχει απλώς;
Κάτι συμβαίνει εδώ, δεν ξέρω τι αλλά κάτι τρέχει και δεν στάζουν οι βρύσες του μπάνιου που νόμισες, μα πού πάει ο νους σου ώρες – ώρες; Βρέχει απλώς και για τον δυόσμο ξέρεις, είναι αυτό το φυλλαράκι που κρατάς στα δάχτυλα. Τίποτα περίεργο λοιπόν, βρέχει απλώς, γι’ αυτό και δεν σου βγαίνει η θάλασσα που ζωγράφισες, αυτό το γκρίζο που ‘χει, που μοιάζει μέταλλο… είναι επειδή βρέχει, που βρέχει απλώς.
Ναι, δεν ζωγραφίζεται η θάλασσα, κάποια πράγματα δεν ζωγραφίζονται ξέρεις, η βροχή, η μυρουδιά του δυόσμου… απλώς να τα κοιτάζεις μπορείς, να τα αγγίζεις.
*στη: http://metofeggariagalia.blogspot.com/ που κοίταζε σήμερα τη βροχή.
ΠΗΓΕΣ:
http://metofeggariagalia.blogspot.com
http://yannispetsas.blogspot.com/2009/05/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου