«“Όταν η νοσταλγία διώχνε τη μοναξιά”» [Από το blog “ Spiritual Harmony”]

Στις 19.5.2009, στο blog “Spiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:

Όταν η νοσταλγία διώχνει τη μοναξιά

Την εξισορρόπηση και το μετριασμό της μοναξιάς, εξυπηρετεί η νοσταλγία, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, η οποία έγινε από Κινέζους ερευνητές, αλλά και από τον ελληνικής καταγωγής καθηγητή του βρετανικού πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, Κωνσταντίνο Σεντικίδη.

Είναι η πρώτη έρευνα, η οποία μελέτησε εξονυχιστικά τη σχέση νοσταλγίας και μοναξιάς με τη βοήθεια πειραμάτων σε εθελοντές, που περιλάμβαναν εργάτες εργοστασίων, φοιτητές και παιδιά.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, που δημοσιοποιήθηκαν από την «Association for Psychological Science», τα άτομα που ένιωθαν πιο μοναχικά, ανέφεραν ότι έπαιρναν τη μικρότερη κοινωνική υποστήριξη από τον περίγυρό .

Όταν οι ερευνητές υποκινούσαν τη νοσταλγία σε ορισμένους εθελοντές, εκείνοι ένιωθαν πλέον ότι απολαμβάνουν τη μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη από τους γύρω τους.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η νοσταλγία ενδυναμώνει την αντίληψη του ατόμου για το βαθμό κοινωνικής υποστήριξης που έχει και, με αυτό τον τρόπο, αντισταθμίζει τα αισθήματα μοναξιάς.

Επίσης διαπιστώθηκε ότι τα πιο ανθεκτικά άτομα, με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ορθοποδούν γρήγορα μετά από τραυματικά συμβάντα και αναποδιές της ζωής, είναι αυτά που χρησιμοποιούν τη νοσταλγία για να ξεπεράσουν τα αισθήματα μοναξιάς τους.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτά τα ευρήματα έχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις στην κλινική ψυχολογία και δείχνουν ότι η «τεχνητή» νοσταλγία μπορεί να αξιοποιηθεί σε θεραπευτικό πλαίσιο, ώστε τα μοναχικά άτομα να αντιμετωπίζουν καλύτερα τον κοινωνικό αποκλεισμό που βιώνουν.

Με άλλα λόγια, όπως αναφέρουν, «τα άτομα θα μπορούσαν να εκπαιδευθούν να επωφελούνται από την αναζωογονητική λειτουργία της νοσταλγίας, όταν είτε απουσιάζει η πραγματική κοινωνική στήριξη, είτε το άτομο νομίζει ότι απουσιάζει».

Επειδή,

Το παρελθόν υπάρχει στ' αλήθεια μόνο όσο το θυμόμαστε.

Γι' αυτό κι εγώ,

στο ταξίδι αυτό της ζωής,

πάντα θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους

που με δένουν με το παρελθόν,

τα πρόσωπα που αγάπησα,

τα πρόσωπα που με πλήγωσαν,

τα πρόσωπα που μοιραστήκαμε

φωτεινές στιγμές μαζί.
Χωρίς να αισθάνομαι καμία λύπη,

καμία κακία ή στενοχώρια,

παρά μόνο ατέλειωτη νοσταλγία

για όλα αυτά

και απέραντη ευγνωμοσύνη

που φώτισαν -έστω και για λίγο-

με την παρουσία τους

τούτο το ταξίδι της ζωής μου.

Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής.

Ένα σύνολο συγκινήσεων

και κάθε είδους συναισθημάτων.
Και αν δούμε για μια στιγμή την ζωή μας

σαν βιβλίο,

σαν ιστορία που ξετυλίγεται

μέρα με τη μέρα,

όλα μπλέκονται μαζί

και δεν υπάρχει πια καλό ή κακό,

ευχάριστο ή δυσάρεστο.
Είναι όλα μέρος της προσωπικότητάς μας

και της προσωπικής μας ιστορίας.

Αν καταφέραμε να έχουμε

όμορφες αναμνήσεις

και να τις διατηρούμε,

χωρίς να έχουν χάσει τη μαγεία τους

από το πέρασμα του χρόνου,

τότε είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Γι’ αυτό, ας κλείσουμε το μάτι στη νοσταλγία,

για να ξεκινήσουμε νέες περιπέτειες

και περιηγήσεις

σε μέρη που θα κάνουν την ψυχή μας

να χαμογελάσει.

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html