Πέρισυ, την Μεγάλη Πέμπτη, 16.4.2009, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:
Οι δύο μητέρες…
Σπάω τη σιωπή μόνο για ένα ποίημα, που το πρωτοδιάβασα τέτοιες μέρες, όταν ήμουν παιδί, κι από τότε το θυμάμαι πάντα αυτή την περίοδο.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζω ποιος το έγραψε, αλλά είναι από τα συγκλονιστικότερα που έχω διαβάσει!
Μ' αργό το βήμα η Παναγιά κι αμέτρητο τον πόνο,
τη νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο
τον Ιωάννη πλάι της, μες στο σκοτάδι εκείνο
κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν στο μυστικό της θρήνο.
Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι κι ο δρόμος,
θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές, στ' άχαρα εκείνα μέρη,
και μοιρολόγια η Παναγιά, τα πιο όμορφα που ξέρει,
τα λέει -κι ο αντίλαλος, απ' όπου κι αν διαβαίνει,
κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκει, το μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει πού 'γινε γι' αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κι αν είναι Αυτός Θεάνθρωπος, εκείνη είναι Μητέρα!
Μα να, που ακόμα μια φωνή την ερημιά ταράζει!
Αχ, τι φωνή λυπητερή, ποιος και γιατί σπαράζει;
Ποιος, σαν αυτούς, άλλος πονεί και μοιρολόγια λέει;
Μην του παιδιού της το χαμό κι άλλη μανούλα κλαίει;
Ναι, κάποια μάνα είναι κι αυτή, που μοναχή στην άκρη
απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ.
Και τούτη, σαν τη Μαριάμ, τον γιο της έχει χάσει
και δεν μπορεί τέτοιο χαμό στιγμή να τον ξεχάσει
και κλαίει -μα το δάκρυ της δεν συγκινεί κανένα.
Νιώθει, όμως, τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα
που την ακούει και τραβά να πάει να τη γνωρίσει,
λόγια αγάπης να της πει, να την παρηγορήσει.
Μ' ένα γλυκό χαμόγελο, συμπόνοια όλο γεμάτο,
"έλα", της λέει, "δύστυχη, μη σέρνεσαι εδώ κάτω.
Δεν είσαι η μόνη πού 'χασες το φως των ομματιών σου,
είμαι κι εγώ, μη δέρνεσαι, ποιος ήταν πες μου ο γιος σου;"
"Αδελφή μου, Ιούδας ονομαζόταν το σπλάχνο, το παιδί μου.
Μόνο μια μάνα, μόνο αυτή, σ' όλο τον κόσμο ξέρει
τι κοφτερό νιώθω βαθιά στα σπλάχνα μου μαχαίρι.
Στους πέντε δρόμους σύρθηκα, παιδί μου, σαν ζητιάνα,
αχ, κάλλιο να μην έσωνα, Θε μου, να γίνω μάνα."
Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιο της τον γνωρίζει,
μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.
Τον ιδικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη
και για την μάνα, τώρα, αυτή τα δάκρυά της χύνει.
Σκύβει και την ασπάζεται, χαϊδεύει τα μαλλιά της
και την κρατάει με στοργή μέσα στην αγκαλιά της.
Της λέει λόγια της καρδιάς και την γλυκομερώνει,
της δίνει θάρρος, δύναμη κι απάνω τη σηκώνει.
"Έλα", της λέει, "άμοιρη, καιρός να ξαποστάσεις.
Έλα μ' εμέ στο σπίτι μου τη νύχτα να περάσεις.
Εκεί κι οι δυο τον πόνο μας το μυστικό θα πούμε,
το δάκρυ μας θα σμίξουμε και θα προσευχηθούμε."
Η μια στης άλλης το πλευρό, σκυφτές, συλλογισμένες,
οι δυο μανάδες περπατούν αδελφοαγκαλιασμένες.
Ο Ιησούς, που σήμερα στον Γολγοθά κρεμάται,
έδωσε τέτοια εντολή: "Αλλήλους αγαπάτε!"
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όσους πιστεύουν και
σε όσους δεν πιστεύουν (ειδικά στους δεύτερους!)
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου