Πριν από 4 ημέρες, την Κυριακή των Βαϊων 28.3.2010, ένας 15χρονος Αφγανός πρόσφυγας σκοτώθηκε από βόμβα, ψάχνοντας στα σκουπίδια. Κάποια ιστολόγια ασχολήθηκαν με το γεγονός.
Στο blog “ANemos”, για παράδειγμα, την Μεγάλη Τρίτη 30.3.2010, κάτω από μια συγκλονιστική φωτογραφία, διαβάσαμε αυτό:
Δεν έχει νόημα πλέον
' το αίμα Αυτού εφ'ημάς και επι τα τέκνα ημών''
Ούτε να σου γράφω
Ούτε να με διαβάζεις
Τέλος!
Σήμερα περίμενα ολόκληρη την ημέρα μέχρι τώρα, βαθιά μεσάνυχτα, μπας και...
Μπας και κουνηθεί κάποιος. Κάτι...
Περίμενα πρώτα από όλα τους συντρόφους μου.
Αλλά αυτούς μάταια τους περιμένω κοντά 30 χρόνια.
Περίμενα αυτούς που σκέφτονται -υποτίθεται...
Περίμενα τους εργάτες, τους οικοδόμους.
Περίμενα ώρες πολλές.
Περίμενα κάποιον, κάποια, μια μάνα, μια γιαγιά να ψελλίσει τους στίχους
"Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου..."
Αυτές, σήμερα 30 του Μάρτη του 2010 ήταν ίσως οι πιο κρίσιμες ώρες της ζωής μου όπως εγώ καταλαβαίνω πως είναι ζωή, πως ήταν ζωή, πως μπορεί να είναι, πως ήθελα να είναι Η ζωή.
Κι έκανα λάθος.
Η ζωή δεν είναι και δεν θα είναι ξανά αυτό που πίστεψα κάποτε.
Μέχρι και κάποιοι "φίλοι" αποδείχτηκαν εμετικότεροι των "εχθρών". Σάπιοι και χολεριασμένοι μέχρι το μεδούλι.
Περίμενα τους πιτσιρικάδες να βγουν πάλι οργισμένοι για ένας 15χρονο που τινάχτηκε στον αέρα, χθες το βράδυ.
Τα παιδιά μας όμως είναι κι αυτά νεκρά.
Τα θάψαμε εμείς με τα ίδια μας τα χέρια.
Και χωρίς αυτά δεν έχει πλέον νόημα το ταξίδι.
Νομίζω οτι κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραμύθι.
Να χαίρεστε τους εφιάλτες σας.
Αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, ας σαπίσουμε στην πιο μαύρη κόλαση.
Δεν είμαστε πλέον τα υποκείμενα της Ιστορίας. Είμαστε ένα πλήθος από γελοία υποκείμενα.
Αυτος ο κόσμος μου προκαλεί αηδία...
(Η φωτογραφία αποτελεί το τεκμήριο του θανάτου ΜΑΣ!)
(Μη διανοηθεί κανείς να μου ξαναμιλήσει πλέον για Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΠΛΗΝ, ΠΑΜΕ και ΦΥΓΑΜΕ διότι θα έχει ΠΟΛΥ κακά ξεμπερδέματα! Πολύ κακά όμως!)
Μία ημέρα πριν, την Μεγάλη Δευτέρα, 29.3.2010, στο ίδιο blog (“ANemos”) είχαμε διαβάσει αυτό:
Έτσι, να μην ξεχνόμαστε…
ΚΑΙ ο νεκρός Αφγανός...
...15χρονος ήταν!
Σωστά;
Την ίδια ημέρα, Μεγάλη Δευτέρα 29.3.2010, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” της Αφροδίτης, διαβάσαμε αυτό:
Κυριακή 11 το βράδυ
Ήταν 11 το βράδυ της Κυριακής όταν το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπηκε για να ενημερώσει τους τηλεθεατές ότι σημειώθηκε σοβαρό τρομοκρατικό χτύπημα στα Πατήσια με πιθανούς δράστες ισλαμιστές! Από πού το συμπεράνανε αυτό; Από το γεγονός ότι η μάνα και το κοριτσάκι που τραυματίστηκαν ήταν Αφγανοί μουσουλμάνοι!
Στη συνέχεια το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπτονταν ανά δέκα λεπτά για να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν κάτι από την πρώτη κραταιά εκτίμηση τους.
Δύο ώρες αργότερα η αλήθεια έλαμψε ωσάν χαστούκι στα πρόσωπα μας:
Μια μάνα με τα δύο παιδιά της, και ο σύζυγος κάπου παραπέρα, μια οικογένεια από το Αφγανιστάν, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους κατόρθωσαν πριν από έξη μήνες να φτάσουν στο ελληνικό ή μάλλον στο ευρωπαϊκό έδαφος, διεκδικώντας όχι μια καλύτερη ζωή, αλλά το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή. Όχι δεν αιτήθηκαν πολιτικό άσυλο. Τι νόημα θα είχε; Σάμπως υφίσταται μηχανισμός; Και εξάλλου, ποιος συμπατριώτης τους έχει αναγνωριστεί πρόσφυγας στην Ελλάδα; Στις πίσω αυλές και στα υπόγεια της περιοχής του Αγ. Πανταλεήμονα διέμεναν, και κάθε μέρα προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να αποδράσουν από την Ελλάδα, να ξεγελάσουν τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, και να φτάσουν σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, πιο δίκαιη, πιο φιλική.
Εκείνο το βράδυ, όπως και τόσα πολλά άλλα βράδια, βγήκαν από τα σκοτεινά υπόγεια για να αναζητήσουν τη τροφή, όχι κλέβοντας, αλλά ψάχνοντας στους κάδους των σκουπιδιών. Εκείνη το βράδυ, η μικρή κόρη χάρηκε τόσο που ανακάλυψε ένα ρολόι, κι ο δεκαπεντάχρονος γιος το άρπαξε από τα χέρια της μικρής, σάμπως από νάζι ή γιατί κρατούσε τα οικονομικά της οικογένειας. Αλλά το ρολόι αυτό έδειξε το τέλος της δικής του ώρας. Εκρηκτικός μηχανισμός. Για αυτούς; Για τους άλλους; Για όλους; Ποιος ξέρει και τι σημασία έχει;
Απειροελάχιστα κλάσματα δευτερολέπτου … και η μάνα είδε το μονάκριβο γιό της να ανατινάζεται επάνω της. Αυτόν το γιό που τόσο πολύ προσπάθησε να τον προστατεύσει από κάτι παρόμοιο, …. αλλά στο Αφγανιστάν.
Τώρα όλοι μιλάνε. Δηλώσεις. Ερωτήσεις. Σενάρια. Τι σημασία έχει;
Υπάρχει όμως κάτι που έχει μεγάλη σημασία. Με αφορμή αυτό το συμβάν, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία, την ακόμα μια δολοφονία από την τρομοκρατία, ας καταλάβουμε επιτέλους εμείς οι Έλληνες ότι ο δεκαπεντάχρονος αυτός γιος θα μπορούσε να ήταν ο δικός μας γιος, θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής, καταγωγής ή θρησκείας. Ο ρατσιστικός λόγος είναι απλά θλιβερός όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον πάντα εξισωτικό θάνατο.
Την ίδια ημέρα, επίσης, Μεγάλη Δευτέρα 29.3.2010, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Φτάνει πια!
Ένα 15χρονο αγόρι νεκρό από μια έκρηξη που το βρήκε απροετοίμαστο, ανυπεράσπιστο, ανυποψίαστο. (Αλλά και πώς θα μπορούσε ένας 15χρονος να προετοιμαστεί για να σκάσει μια βόμβα πάνω του;) Η 10χρονη αδελφή του ζωντανή μεν, αλλά με κίνδυνο να μείνει τυφλή, καθώς φέρει διαμπερή τραύματα και στα δυο της μάτια. Σε κατάσταση σοκ η μητέρα, που είδε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να διαμελίζεται μπροστά στα μάτια της το ένα της παιδί και να σακατεύεται το άλλο. Η γυναίκα αυτή ήρθε με τα παιδιά της από το πολύπαθο Αφγανιστάν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και τη βρήκε η ίδια ακριβώς τύχη ή ορθότερα ατυχία που νόμιζε ότι άφησε πίσω της. Άφησε μια χώρα βυθισμένη στο χάος, τις εμφύλιες συγκρούσεις, το μίσος και την αιματοχυσία για μια άλλη, που κάθε μέρα που περνά βυθίζεται διαρκώς περισσότερο σε αυτά. Όπως και στη 'φυσική' της πατρίδα, το Αφγανιστάν, έτσι και στη θετή της πατρίδα, την Ελλάδα, οι βόμβες δεν κοιτούν ηλικίες ή οτιδήποτε άλλο: δεν έχουν πρόσωπο τα θύματά τους. Χτυπάνε τυφλά, όπως τυφλή – εκτός από κοινωνικά απροσάρμοστη – είναι και η νέας κοπής τρομοκρατία που 'ανθεί' μέσα από τέτοια χτυπήματα στη σημερινή Ελλάδα. Μια τρομοκρατία που τα βάζει με αόρατους εχθρούς στο όνομα κάποιων επίσης αόρατων αδύναμων και καταφρονεμένων, που εν αγνοία τους αποτελούν την πηγή 'έμπνευσης' για κάποιους ψυχικά διαταραγμένους και την εκτόνωσή τους. Αν δεν υπάρξει, όπως πριν λίγα χρόνια στην Ισπανία, μια μαζική καταδίκη και διαμαρτυρία από κάθε πολίτη που ίσως νομίζει ότι δεν τον αφορά η υπόθεση 'τρομοκρατία' αλλά τη θρέφει με την αδιαφορία και την απραξία του, τα απάνθρωπα αυτά χτυπήματα θα συνεχιστούν. Ας μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η ηθική, πολιτιστική και κυρίως κοινωνική κατρακύλα. Ας πούμε ένα 'φτάνει πια' και ας κατέβουμε στους δρόμους να το φωνάξουμε. Αν το κάνουμε θα δείξουμε όχι μόνο την εναντίωσή μας στην έξαρση μιας εγκληματικά βλακώδους τρομοκρατίας αλλά κάτι σπουδαιότερο: ότι υπολογίζουμε τη ζωή ενός μετανάστη, του κάθε μετανάστη, όπως και αυτή ενός Έλληνα πολίτη, ότι δεν κάνουμε εκπτώσεις όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.
Και μόλις χθες, Μεγάλη Τετάρτη 31.3.2010, πάλι στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Όμορφα λόγια
Ο θάνατος του Χαμί (έτσι έλεγαν το αγόρι που ανατινάχτηκε από ‘αδέσποτη’ τρομοκρατική βόμβα στα Κάτω Πατήσια) οδήγησε σε μια ανοιξιάτικη άνθιση την ήδη ακμάζουσα λογοτεχνία των ενοχών σε blogs, εφημερίδες, περιοδικά. Κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνά ξεφυτρώνουν λογοτεχνήματα που με αριστοτεχνικό τρόπο μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις ενοχές και τις ευθύνες μας, αποκαλύπτοντας σε όλο τους το μεγαλείο τις κάθε είδους ασχήμιες που μας περιβάλλουν. Όλες αυτές οι λέξεις, οι εύστοχα, στρατηγικά, ευρηματικά τοποθετημένες και συνδυασμένες για να ξεδιπλωθούν τα συγγραφικά ταλέντα του κάθε δοκιμιογράφου, επαγγελματία και μη, που θα καμαρώσει με την ολοκλήρωσή του το κομψοτέχνημά του, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ποια η δουλειά τους; Να λειτουργούν ως βαλβίδα ή αν θέλετε ως δίχτυ ασφαλείας, να μας βοηθούν να χωνέψουμε, να αποδεχτούμε πράγματα και γεγονότα όλο και πιο αχώνευτα, όλο και πιο απαράδεκτα. Οι Έλληνες είμαστε λαός με λογοτεχνική φλέβα, μια λογοτεχνική φλέβα που ξεπετάγεται ορμητικά όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε κάτι. Έχουμε τα λάπτοπ μας και μπορούμε, όταν νιώσουμε την ανάγκη να εκτονωθούμε, να βάλουμε πέντε-δέκα λεξούλες στη σειρά χωρίς καν να σηκωθούμε από την καρέκλα. Έχουμε το ζεστό, φιλόξενο, οικείο καταφύγιο των λέξεων το οποίο προτιμούμε από την οιαδήποτε πράξη ή δράση που θα μας έβγαζε από τη βολή μας, που θα μας σήκωνε από τις καρέκλες μας. Άλλωστε, ο γραπτός λόγος ανέκαθεν αποτελούσε το καταφύγιο, τη διέξοδο ανθρώπων που ζούσαν σε καταπιεστικά καθεστώτα ή υπό συνθήκες περιορισμού (φυλακή, εξορία, κατ’ οίκον περιορισμό). Και όλοι όσοι καθημερινά παράγουν και καταναλώνουν παθητικά όμορφες λέξεις, όμορφα λόγια σε αυτές τις τεράστιες ποσότητες ζουν - ζούμε - υπό αυτές ακριβώς τις συνθήκες. Ζούμε σε κατ’ οίκον αυτοπεριορισμό.
ΠΗΓΕΣ:
γ) http://afroditealsalech.blogspot.com/2010/03/11.html
δ) http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/03/blog-post_5492.html
ε) http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/03/blog-post_31.html~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου