Α!
Μόλις χθες, 27.4.2010, στο blog “Rodia Mixer” είδαμε σε video τις απόψεις του Max Keiser για την ελληνική οικονομική κρίση (με ελληνικούς υπότιτλους), από το YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=IbNtZYkAEHE
B!
Προχθές, 26.4.2010, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:
Τα παιδιά του μακαρίτη και το δημόσιο χρέος…
Έχω μια φίλη τη Σωτηρία. Η Σωτηρία, λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια, βρισκόταν σε διάσταση με το σύζυγο της, με τον οποίο μάλιστα είχαν ανοίξει ένα μακρύ δικαστικό αγώνα για την επιμέλεια των δύο παιδιών τους, τα οποία, όταν επήλθε ο χωρισμός, βρίσκονταν στην εφηβεία. Ο πατέρας, στον αγώνα αυτό, προφανώς για να προσεταιριστεί τα παιδιά, χρησιμοποίησε ως όπλο την παροχή, αφειδώς, σ’ αυτά υλικών αγαθών, που ξεπερνούσαν πολύ τις οικονομικές δυνατότητες του, σε αντίθεση με τη μητέρα, η οποία κινείτο πάντα μέσα στον οικονομικό προϋπολογισμό της. Αποτέλεσμα? Όταν ο Δικαστής ρώτησε τα παιδιά με ποιον θέλουν να πάνε, αυτά απάντησαν με τον πατέρα. Και πράγματι το Δικαστήριο έδωσε την επιμέλεια στον πατέρα, δεδομένου ότι τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα πια και δεν είχαν άμεση ανάγκη τη μητέρα τους. Πριν ένα χρόνο περίπου η Σωτηρία με πήρε τηλέφωνο. Ήταν θλιμμένη. Μου ανακοίνωσε ότι πέθανε ο σύζυγος της ξαφνικά, σε αυτοκινητικό ατύχημα και ότι βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη κατάσταση, χειρότερη από κάθε φόβο της. Μετά το θάνατο του, για να είναι κοντά στα παιδιά της, τα οποία είναι ήδη 20 και 19 χρόνων αντίστοιχα και φοιτούν το μεν ένα στο Πανεπιστήμιο, το δε άλλο σε ιδιωτικό Ι.Ε.Κ, μετακόμισε και πάλι στην παλαι ποτέ συζυγική οικία, η οποία, ας σημειωθεί, ανήκει και στους δύο συζύγους, κατά το ½ στον καθένα. Αμέσως δε μετά άρχισε να παραλαμβάνει από διάφορες Τράπεζες ειδοποιήσεις για δόσεις δανείων και πιστωτικών καρτών. Και τι δάνειο δεν είχε πάρει αυτός ο άνθρωπος (ο μακαρίτης εννοώ)! Από επισκευαστικό δάνειο, μέχρι ό,τι καταναλωτικό δάνειο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μέχρι και αυτοκίνητο, αλλά και μοτοσικλέτες είχε αγοράσει στα παιδιά, μόλις αυτά τέλειωσαν το Λύκειο. Είχε δε πάρει σχετικό δάνειο και γι’ αυτά. Ο μηνιαίος μισθός του (ήταν ιδιωτικός υπάλληλος) ανερχόταν περίπου στα 2.000 ευρώ, οι δε δόσεις των διάφορων δανείων και πιστωτικών καρτών έφταναν όσο περίπου ο μισθός του. Πώς ζούσε? Έπαιρνε συνέχεια νέες πιστωτικές κάρτες. Η φίλη μου βρέθηκε σε απόγνωση. Όχι μόνο γιατί προβληματιζόταν πώς θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια, προκειμένου να σώσει το οικογενειακό σπίτι που οι Τράπεζες απειλούσαν να κατασχέσουν, αλλά και για να πείσει τα παιδιά της να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να προσαρμόσουν το επίπεδο ζωής τους στις οικονομικές δυνατότητες τους. Είδε κι έπαθε να πείσει το μεγάλο παιδί, που αντιδρούσε σφόδρα, να δεχτεί να πουλήσουν το αυτοκίνητο που του πήρε ο πατέρας του. Τώρα, μετά από ένα χρόνο περίπου, η κατάσταση τείνει κάπως να εξομαλυνθεί. Προχώρησε σε διακανονισμό με τις Τράπεζες προσαρμόζοντας τις δόσεις των δανείων στις οικονομικές της δυνατότητες (είναι κι αυτή ιδιωτική υπάλληλος με μηνιαίο μισθό 1800 ευρώ περίπου). Άσκησε αγωγή για το θάνατο του συζύγου (σε αυτοκινητικό ατύχημα) ελπίζοντας σε κάποια αποζημίωση τουλάχιστον υπέρ των παιδιών και άρχισε, πρόσφατα, να παίρνει μια μικρή σύνταξη χηρείας (ευτυχώς δεν είχε προλάβει να εκδοθεί το διαζύγιο τους). Το κυριότερο δε όλων πείστηκαν τα παιδιά να περιορίσουν τα έξοδα και τις απαιτήσεις τους.
Γιατί τη θυμήθηκα τώρα αυτή την ιστορία? Μα, φυσικά, γιατί το χρέος του μακαρίτη μοιάζει πολύ με την ιστορία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Και τα παιδιά του μακαρίτη, καθώς και η γυναίκα του, μοιάζουν πολύ με όλους εμάς που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε την οικονομική κρίση, χωρίς, όπως τουλάχιστον νομίζουμε, να φταίμε. Μήπως όμως φταίμε, άλλος πολύ και άλλος λίγο? Αλλά ακόμα και οι λίγοι (ελάχιστοι) που δεν φταίμε, μήπως πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα οικονομικά δεδομένα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας? Ο νοών νοείτω…..
---------------
Σημείωση: Η ιστορία της φίλης είναι πέρα για πέρα αληθινή, μόνο το όνομα άλλαξα.
Γ!
Πριν από πέντε ημέρες, στις 23.4.2010, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…
«Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι. Έλληνες, οι εισβολείς του ΔΝΤ ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια, κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα της Μεταπολίτευσης. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια και τους ρημαγμένους ημιυπαίθριους, τις ξερές πισίνες. Έλληνες, ψηλά τις καρδιές. Προσοχή, το Blog ΑΝεμος ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι της Eurobank και της Alpha και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μην τον ακούτε! Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!»
Δ!
Πριν από πέντε ημέρες επίσης, δηλαδή στις 23.4.2010, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:
Η Οδύσσεια της ελπίδας
Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης κατέρρευσε. Κλέψιμο, διαφθορά, ατιμωρησία, λαϊκισμός. Φτιάξαμε ενα υπερκράτος που δεν μπορούμε πιά να χρηματοδοτήσουμε, εναν δικτατορικό αριστερόστροφο συνδικαλισμό που έπνιξε με βία τα πάντα, διαλύσαμε σχολεία, πανεπιστήμια, υγεία, δικαιοσύνη. Ελάχιστες χώρες βρήκαν 4 κοινοτικά πακέτα ανάπτυξης (περίπου 100 δις ευρώ), που κατα μεγάλο ποσοστό καταχραστήκαμε,ελάχιστες χώρες βοηθήθηκαν τόσο για να αναπτυχθούν. Απο το 1981 και μετά πνιγήκαμε στα σκάνδαλα. Καταφέραμε να κρύψουμε ενα τερατώδες χρέος για χρόνια, να υπονομεύσουμε όλεςτις διεθνείς μας συμμαχίες, να φτιάξουμε εναν φανταστικό κόσμο "κεκτημένων". Καί σήμερα, καθώς ο κομμουνισμός μας καταρρέει, αντί να μας αφήσουν να βουλιάξουμε,να μας τιμωρήσουν με αποβολή απο την Ευρώπη και το ευρώ και να μας αφήσουν να βγάλουμε τα μάτια μας με 10% διεθνές επιτόκιο, θα μας δώσουν περί τα 120 δις ευρώ για να μας σώσουν. Θα είναι η μεγαλύτερη και ακριβότερη διάσωση χώρας στην Ιστορία.
Ο,τι και να μας ζητήσει το ΔΝΤ να κάνουμε, έπρεπε να τό είχαμε κάνει μόνοι μας απο καιρό. Να είχαμε ήδη μειώσει το Κράτος,να είχαμε λογιστήρια στα νοσοκομεία, ελέγχους παντού.Δεν το κάναμε. Τώρα θα γίνουν με το ζόρι.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, ή αποφασίσουμε νά σφαχτούμε μεταξύ μας σε εναν ακόμα Εμφύλιο καίγοντας το σπίτι μας. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως δεν βιώνουμε ούτε μια νέα Χιτλερική κατοχή, ούτε έχουμε το ηθικό δικαίωμα να δηλώσουμε αδικημένοι. Βιώνουμε ενα αληθινό Τέλος Εποχής. Η Ευρώπη θα μπορούσε τώρα να μας διαλύσει και να μας μοιράσει στον αέρα. Δεν το έκανε. Και αντί τούτου μας σώζει. Ας ατενίσουμε λοιπόν το μέλλον. Θα είναι μια Οδύσσεια. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μια Οδύσσεια ελπίδας. Η ενός αργού και τελετουργικού θανάτου. Ας ελπίσουμε το πρώτο.
Σίγουρα πολλοί βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Είναι κι αυτό μέρος της Οδύσσειας...
ΠΗΓΕΣ:
Α) http://rodiat7.blogspot.com/2010/04/blog-post_3668.html
Β) http://meropbird.blogspot.com/2010/04/blog-post_26.html
Δ) http://locus-editorium.blogspot.com/2010/04/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου