Ένα μήνα πριν, στις 2.5.2010, στο blog “Ελληνίδα” , διαβάσαμε αυτό:
Τι θα κάνουμε;
Νομίζω πως αυτή είναι το ερώτημα της χρονιάς. Και δεν υπάρχει κανείς που να μην μ' έχει ρωτήσει. Αυτός ο πανταχού παρών διάχυτος φόβος γιά το μέλλον έχει ρίξει στην εθνική μας κατάθλιψη και τους πλέον αισιόδοξους πλέον. Εγώ να πω την αλήθεια μου την κρίση την έβλεπα και είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. Και απορούσα που όλοι ήλπιζαν. Σε τι ποτέ μου δεν κατάλαβα.
"Τι θα κάνουμε;" με ρώτησε γιά πολλοστή φορά η ξαδέλφη μου απόψε.
"Υπομονή" της απάντησα.
"Δεν με νοιάζει γιά μένα αλλά γιά το παιδί" μου είπε.
"Το παιδί δεν θα χαθεί. Σκέψου ποιές είναι οι πραγματικές ανάγκες ενός παιδιού. Τι θέλει ένα παιδί γιά να μεγαλώσει; Αγάπη και ένα πιάτο φαί. Ολα τα άλλα είναι πλασματικές ανάγκες. Και όσο γιά την μόρφωση δεν χρειάζεται ιδιωτικό, θα τον πας στο δημόσιο και όλα θα πάνε μιά χαρά."
Με την ξαδέλφη μου παίζουμε φάρμα στο facebook. Εκείνη μανιωδώς. Εγώ έχω βαρεθεί αλλά το κάνω γιά την παρέα και γιά τον χαβαλέ που γίνεται γιατί παίζουμε πολλοί. Παρατηρώ τον εαυτό μου και τους άλλους παίκτες. Πόσο άπληστοι είμαστε ακόμα και στην εικονική μας πραγματικότητα. Ενα παιχνίδι είναι και παθιαζόμαστε ν' αποκτήσουμε περισσότερα όλο και περισσότερα, δεν χωράνε στις φάρμες αλλά εμείς αγοράζουμε, αγοράζουμε, αγοράζουμε... Ωρες ώρες με πιάνει τρομακτική αηδία αλλά το συνεχίζω.
"Στην κατοχή διασκεδάζαμε με το τίποτα και ήταν τα πιό ωραία γλέντια" πάντα λέει η μαμά μου. "Μπορεί να μην είχαμε να φάμε, να μην ήξερες αν θα βγεις έξω την επόμενη και θα σκάσει μιά βόμβα δίπλα σου να σε σκοτώσει αλλά περνάγαμε καλά."
Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες της κατοχής. Αυτή η γενιά που τόσα στερήθηκε είναι οι γονείς που θέλησαν να μας τα προσφέρουν όλα και μας κακόμαθαν. Γιά τα υπόλοιπα φρόντισαν το Μάρκετινγκ και το life style. Τα θέλαμε όλα.
"Γιά πολύ καιρό υπήρχαμε γιά να καταναλώνουμε." είπα στην ξαδέλφη μου. "Απλά σκέψου ποιές είναι γενικά οι ανθρώπινες ανάγκες. Το παραξυλώσαμε. Και μην με ρωτάς τι θα κάνουμε. Οι γονείς μας περάσανε πόλεμο, πείνα, κατοχή. Και επέζησαν. Αντε κοιμήσου μωρό μου, και όλα θα πάνε καλά."
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θα κάνουμε। Θα επιζήσουμε υποθέτω. Σε μιά καλύτερη, πιό ανθρώπινη κοινωνία σίγουρα.
ΠΗΓΗ:
http://ths-ellinidas.blogspot.com/2010/05/blog-post_02.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου