Πριν από δύο εβδομάδες, στις 16.6.2010, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:
Φορτώνοντας…
20% loaded...
Όπου και να κοιτάξω γύρω μου, επικρατεί η απόλυτη μίρλα. Ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να έχει βουλιάξει μέσα σε ταινία του Βασιλάκη Καΐλα. Σκέφτομαι να πάρω κι εγώ ένα κασελάκι με βερνίκια και να αρχίσω να λουστράρω σκαρπίνια στην Ομόνοια...
Μια ατέλειωτη αρνητικότητα έχει σκεπάσει τα πάντα. Μια καταθλιπτική μαυρίλα που με καταπίνει καθημερινά.
Ακόμα και ψυχοσωματικά συμπτώματα έχω αρχίσει να έχω. Το αυχενικό με έχει πεθάνει, κυκλοφορώ στη δουλειά με κολλάρο σαν ασθενής του ΚΑΤ. Ο ορός στο χέρι μου λείπει και οι γαλάζιες πιτζάμες... Τη μία μουδιάζει το αριστερό μου χέρι και νομίζω ότι παθαίνω έμφραγμα, την άλλη πονάει το δεξί, την παράλλη η μέση. Πονάω και τρίζω παντού, φοβάμαι μην φτερνιστώ καμιά μέρα και σκορπίσω σε άτομα...
40% loaded...
Δεν έχω διάθεση να κάνω πράγματα που μου άρεσε να κάνω πριν.
Γράψιμο; Ούτε για αστείο! Η τελευταία συγγραφική μου δραστηριότητα ήταν το περασμένο Σάββατο, που έλυσα ένα σταυρόλεξο στην παραλία. Τρανή απόδειξη ο χώρος αυτός. Πιο συχνά έχει διαλόγους στις ταινίες του ο Αγγελόπουλος, παρά εγώ δημοσιεύσεις στο μπλογκ μου!
Χόμπι; Αμέ, το τελευταίο μου είναι η συλλογή σκόνης. Κάθομαι ακίνητος μπροστά στην οθόνη μου και μαζεύω μπόλικη...
Κοινωνικές δραστηριότητες; Εδώ ήμουν αντικοινωνικός και μισάνθρωπος όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, τώρα που πάνε χάλια, πάλι καλά που δεν χαστουκίζω τη μάνα μου όποτε μπαίνω σπίτι!
Και νεύρα! Πολλά νεύρα! ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΝΕΥΡΑ!
Η μέρα μου ξεκινά νευριασμένη από το πρωί. Ντύνομαι, πλένομαι και ετοιμάζομαι νευριασμένος. Πηγαίνω στο τραμ νευριασμένος. Μπαίνω και βγαίνω από το μετρό νευριασμένος. Μετά τρώω το καθιερωμένο εικοσάλεπτο στήσιμο μέσα στον ήλιο, μέχρι να περάσουν να με πάρουν για τη δουλειά και τσιτώνομαι σαν τη φάτσα της Βαρδινογιάννη μετά το όγδοο μπότοξ. Και αρχίζω και φορτώνω σιγά, σιγά,σιγά, μέχρι να τιγκάρω και να είμαι έτοιμος να εκραγώ...
60% loaded...
...................
[ Η παράγραφος λογοκρίθηκε. Τα είπα και ξεθύμανα, ας φυλάξω και τα νώτα μου τώρα, διότι είναι μικρός ο κόσμος! :p ]
...................
Οι πελάτες μου είναι όλοι ηλίθιοι!! Ακόμα κι αν δεν είχα νεύρα θα ήταν ηλίθιοι, διότι αυτή είναι η παγκόσμια σταθερά που διέπει το σύμπαν μου: όλοι γύρω μου είναι ΗΛΙΘΙΟΙ!
Μου σπάνε ακόμα περισσότερο τα νεύρα με τα ηλίθια mail τους, που ζητάνε ηλιθιότητες που δεν γίνονται και με τα ηλίθια τηλεφωνήματά τους για τις ηλίθιες δουλειές τους...
80% loaded...
Μισώ τη δουλειά μου.
Μισώ που πρέπει να σκίζομαι όλη μέρα μπροστά σε μία οθόνη, με τον αυχένα να πονάει λες και κουβαλάω στο σβέρκο τον Πάγκαλο για μία δουλειά που με εκνευρίζει. Και τη μισώ πιο πολύ γιατί είμαι αναγκασμένος να την κάνω κάθε μέρα για πενταροδεκάρες -που τις μισές μου τις τρώνε οι Εφορίες και τα ΤΕΒΕ...
Άνοιξα βιβλία σαν ελεύθερος επαγγελματίας για να καταλήξω να έχω τελικά πάλι κάποιον πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει όλες τις %$%#΅@^ βλακείες που θέλει να κάνω.
Και όλα αυτά που ήθελα να κάνω και που πλέον δεν έχω όρεξη να κάνω, δεν θα μπορέσω τελικά να τα κάνω ποτέ, ούτως ή άλλως, διότι κάποιοι καθυστερημένοι, σιχαμένοι, τρόμπες, απατεώνες &%^^$%# αποφάσισαν ότι πρέπει να πληρώσω τις αρπαχτές και τις κλεψιές τους με το χρόνο μου, τα λεφτά μου, την αξιοπρέπειά μου και ακόμα και τα όνειρά μου.
Ναι, σιχαμένοι ηλίθιοι! Δυο-τρία όνειρα είχα κι εγώ και μου τα ρουφήξατε στις χοντροκοιλάρες σας μαζί με ό,τι υπήρχε σε κάθε κρατικό ταμείο.
Και με μετατρέψατε κι εμένα σε ένα κακομοίρικο, μίζερο ζόμπι που όλη μέρα ζει και κινείται για να καταφέρει να επιβιώσει.
100% loaded...
Και κάθονται όλοι οι ^&#&@* στα μπλογκ και κλαίγονται όλη μέρα για ΔΝΤ, μέτρα και μιζέρια, αντί να αρπάξουν ένα τουφέκι και να αρχίσουν να τινάζουν μυαλά στον αέρα!
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα το γράψω κι ας έρθει και η Δίωξη να με μαζέψει! Μια σφαίρα στο κεφάλι τους χρειάζεται, όχι παραπομπές, έρευνες και λοιπές αερολογίες που φωνάζουν οι γριές στις λαϊκές! "Μπα; Ο κύριος Κλέφτογλου!" ΜΠΑΜ! Στο πάτωμα τα μυαλά του Κλέφτογλου! "Αχ, ο κύριος Παρλαπίπας!" ΜΠΑΜ! Τρύπα στο στομάχι του κύριου Παρλαπίπα, να χωράει να περάσει το τζιπ του από μέσα! "Βρε, ο κύριος Παρτάλης!" ΚΡΑΚ! Ανοιγμένο στα δύο το κρανίο του Παρτάλη!
1% loaded...
Και μετά, αφού τα έχω πει κι έχω ξεθυμάνει, ηρεμώ κι επιστρέφω στα ίδια.
Διότι πάντα έτσι ήμουν...
Ο κλασικός *$#%@^ που πάντα θα είναι το "καλό παιδί" που όλοι θα του πατάνε το σβέρκο...
Κι αν κάποια στιγμή φορτώσει και ξεσπάσει, θα έχει και τύψεις από πάνω επειδή ξεστόμισε τα προφανή και ζήτησε τα αυτονόητα. Επειδή "ξεπέρασε" τα όρια και έχασε την ψυχραιμία του.
Μακάρι να ήμουν τόσο αναίσθητος όσο οι άλλοι γύρω μου...
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2010/06/fortwnontas.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου