Πριν από ένα μήνα, στις 8.5.2010, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Αρνούμαι
ΦΩΝΕΣ…πολλές φωνές …αυτές τις μέρες ακούμε πολλά ..πάρα πολλά …ΔΝΤ…χρέος…μέτρα..λιτότητα…φτώχεια.
Φωνές από πολιτικούς…φωνές από δημοσιογράφους…από τον κάθε λογής επαϊοντα.
Ακούγονται δυνατά…ακούγονται πολύ ..πάρα πολύ
Φωνές οργισμένες …Φωνές πανικού..Φωνές απελπισίας ..
Και μέσα σε όλον αυτό το θόρυβο κάτι πνίγεται…κάτι χάνεται…ένας λυγμός..
ΕΙΚΟΝΕΣ…πολλές εικόνες…άνθρωποι στους δρόμους …τηλεοπτικά παράθυρα με στρατευμένους αναλυτές …μια εικόνα όμως χάνεται ανάμεσα στις άλλες που τραβούν την προσοχή ..
Μια εικόνα χάνεται και είναι ίσως αυτή που σοκάρει περισσότερο …δυο μάτια θλιμμένα …μαύρα από την απελπισία..και ένα δάκρυ..καυτό ..πικρό ..και οργισμένο…
Αρνούμαι να δω τηλεόραση…ραδιόφωνο μόνο για να ακούσω μουσική…αρνούμαι να συζητήσω για τα νέα μέτρα …αρνούμαι αλλά δεν κρύβω το κεφάλι μου στο χώμα…αφουγκράζομαι …διαβάζω..μαθαίνω…νιώθω ..τρέμω ..απελπίζομαι …
ΟΧΙ με τις φωνές που ακούω ..ΟΧΙ με τις εικόνες που μου πλασάρουν …αλλά με αυτό το σκαμμένο από την αγωνία πρόσωπο …με αυτόν το λυγμό που ακούω συνέχεια..άλλες φορές σαν βόμβο …άλλες πάλι σαν εκκωφαντικό θόρυβο.
Είναι ο δικός μου λυγμός και το δικό μου πρόσωπο …
Είναι ο δικός σου λυγμός και το δικό σου πρόσωπο …
Είναι ο λυγμός και το πρόσωπο κάθε ανθρώπου που βλέπει το μάταιο μιας κατάστασης και αντικρύζοντας το κατάματα ..το πρόσωπο συσπάται..ο λυγμός τον πνίγει ..τα μάτια θολώνουν και τ’αυτιά βουίζουν..
Καλώς θολώνουν για να μη βλέπουν την αγωνία .
Καλώς βουίζουν για να μην ακούνε την παράνοια.
Μέσα μου κάτι έχει σπάσει …νιώθω ότι χάνω την Ελλάδα που ήξερα ( με τα καλά και τ’άσχημα της )..
Χάνω την παιδική μου ηλικία…χάνω ένα κομμάτι από εμένα .
Και μοιάζει το αίσθημα αυτό σαν θάνατος…ναι σαν πένθος..πενθώ για την πατρίδα μου που χάνεται …πενθώ για τις γενιές που θα έρθουν και θα είναι καταδικασμένες εκ προοιμίου.
Και εκεί που η θλίψη θεριεύει …τη στιγμή που η απελπισία με τραβάει στον πάτο …η θολούρα από τα μάτια φεύγει …το βουητό στ’αυτιά σταματάει
Και σαν τεράστιο κύμα με παρασύρουν ο θυμός, η οργή …
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΧΑΘΩ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ΑΜΑΧΗΤΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ ΕΠΕΙΔΗ ΣΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ …
Όσο και αν φωνάζετε…όσες εικόνες και να μου πλασάρετε ΕΓΩ ΑΡΝΟΥΜΑΙ.
Και αν είναι να χαθώ …θα χαθώ φωνάζοντας …θα χαθώ παλεύοντας …ένα πράγμα μου έμεινε κ αυτό είναι η ΕΛΠΙΔΑ…ίσως αποδειχθεί αυταπάτη αλλά είναι το μόνο που μου έμεινε ..το μόνο που μου αφήσατε …
Θα γαντζωθώ λοιπόν από την ελπίδα αυτή και όπου με βγάλει..
Θα παραμείνω άνθρωπος σκεπτόμενος και όχι πρόβατο όπως με θέλετε εσείς …
Θα διαβάζω ..θα τραγουδάω ..θα γελάω ..θα ζω …
Ελεύθερη στην ψυχή και στο μυαλό σε όσα καλούπια και να με βάλετε ..
Κάντε τα όλα σκόνη και θρύψαλλα …γκρεμίστε τα πάντα …
ΕΓΩ πάνω σε αυτά τα συντρίμμια θα χορεύω …
ΘΑ ΕΛΠΙΖΩ γιατί έτσι γουστάρω απλά …
Ρομαντική ; Ηλίθια ; Τρελή ; …πείτε με όπως θέλετε ..
ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ …ΔΕΝ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ…ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.
ΠΗΓΗ:
http://skount.blogspot.com/2010/05/blog-post_08.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου