Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 2.7.2010, στο blog “Radicalistic” της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:
Στο ανηφόρισμα
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα η θλίψη που σε εμπνέει για να συνεχίσεις.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα μικρές και σκόρπιες στιγμές που τις έφτιαξες, τις ένιωσες και τις έζησες σαν τους πιο μεγάλους και απέθαντους μύθους.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα τραγούδια παρεξηγημένα για να σου γαληνεύουν τα αυτιά και τη ψυχή σου.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα η ηθική και μοναδική συνάμα ικανοποίηση που σου αφήνει το γεγονός ότι ακόμα επιμένεις.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα η περηφάνια που σου αφήνει η αίσθηση του κελιού σου που κουβαλάς πάντα μαζί.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα οι εμπειρίες αλλά και τα πλανέματα που σου αφήνουν τα ταξίδια της σκέψης και της ψυχής.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα η φαντασία που μπερδεύεται με τη ζωή.
Για συντροφιά στο ανηφόρισμα ένας στόχος άπιαστος που δεν λες όμως να σταματήσεις να επιδιώκεις.
Αυτή είναι η συντροφιά κι ας μην σου ταιριάζει τις περισσότερες φορές. Απλά χωρίς αυτήν ,το ανηφόρισμα δεν έχει το ίδιο νόημα.
ΠΗΓΗ:
http://raslowbap.blogspot.com/2010/07/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου