Πριν από μία εβδομάδα, στις 9.7.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:
Και λύγισα…
Πόσο εύπλαστοι είμαστε οι άνθρωποι!
Επηρεαζόμαστε απο τη φύση γύρω μας, και όσο αντέχει,
ανθίζει ή καρποφορεί, το ίδιο κι εμείς!
Στα μάτια μας ο ήλιος, τα σύννεφα, ο γαλάζιος ουρανός,
τα κύματα, η ήρεμη αμμουδιά, ο αέρας, η βροχή πάνω μας,
το χρώμα των λουλουδιών, η ανάσα των δέντρων, το
σεργιάνισμα του φεγγαριού, τ΄αστέρια...... όλα!
Αόρατος μανδύας στην ψυχή μας είναι!
Και μέσα τους... παλεύουμε να χτίσουμε τον δικό μας κόσμο,
τον πρόσκαιρο, τον κατ΄επίφαση διαχρονικό......
Τρέχουμε να προλάβουμε... στεριώνουμε λιθαράκια στη
ζωή μας, σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια στο κοινωνικό
μας παιχνίδι!
Απ΄το πρωί ως το βράδυ, χαράζουμε βήματα, με τα χέρια
αδράττουμε ψήγματα ύλης.... το σώμα λειτουργεί, το πνεύμα
δημιουργεί, ακατάπαυστα.......
Χειμώνα Καλοκαίρι η ελιά εκεί κι αυτή, κόντρα στους καιρούς!
Με τους δυνατούς ανέμους λυγάει και πάλι στέκει, με τα φύλλα
και τους καρπούς.... και πάλι όμορφη πολύτιμη είναι!
'Ετσι ξαφνικά... κόμπιασα, λύγισα... έσπασα ανθρωπινά...
Δεν ησυχάζω, βέβαια, κι εγώ ποτέ! 'Ολο και κάτι θα πρέπει να
κάνω... απο αντίδραση ίσως, σε ότι στάσιμο μπορεί να συμβαίνει..
είπα να κάνω το μπογιατζή πάλι! Παλιά μου συνήθεια αυτή, μα
τώρα μάλλον δεν το σηκώνουν οι πλάτες μου... και....
όταν μαζεύτηκαν πολλά, μια χαμογελαστή μεσημεριάτικη ώρα...
το κουτί με το γάλα κατρακύλησε απ΄το ψυγείο και χύθηκε στο
πάτωμα! Σιγά το πράγμα, μια μικρή ζημιά, θα σκεφτείς...
'Ηταν, όμως, η σταγόνα που ξεχύλησα....
Κι ανέβηκε ποτάμι στα μάτια, πλημμύρισε αβίαστο λυτρωτικό...
'Ηθελα να σβήσουν τα χρώματα, να βλέπω μόνο άσπρο μαύρο!
Τίποτε άλλο...
'Εμεινα να κοιτώ το ταβάνι... μίλαγα στην πέτρα ή πέτρωσα κι εγώ!
Χάθηκα κάτω απ΄το μαξιλάρι.
Περαστικό ήταν και πάει...........
Μόνο στον πρωθυπουργό μένει να του τα ψάλω ένα χεράκι... του τα
χρωστάω... ξέρει αυτός, πίσω απο το εβαπορέ ήταν κρυμμένος..
μα κάποια άλλη στιγμή, με περισσότερο κουράγιο!
Συμβαίνει ναί!
Ακόμα και που ακουμπώ εδώ τις σκέψεις μου είναι μια λύτρωση!
Να μην βαραίνω κανέναν
Να φύγει σαν αεράκι το βάρος....
Κλαδί αντοχής για την πορεία έγινε!
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2010/07/kai-lygisa.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου