Πριν από ένα μήνα, στις 19.1.2013, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Οι απέναντι
Προσπαθείς να διακρίνεις, επάνω τους, τις αλλαγές. Δε μπορεί, τρία χρόνια
κρίσης κάποιες γραμμές θα έχουν αφήσει. Κάποια ίχνη, έστω αμυδρά, στο απάτητο
χιόνι των προσώπων τους.
Γελάστηκες. Ο ένας, από τότε που τον
θυμάσαι μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση έβλεπε Μπάλα. Τίποτα άλλο. Και
εξακολουθεί να στέκει εμπρός στην καταπράσινη οθόνη του, ακλόνητος. Το ίδιο
σουλούπι, κάπως πιο σκυφτός – περνάνε και τα χρόνια – αλλά εκεί, άγρυπνος
φρουρός της ρουτίνας του που δέχτηκε τόσες και τόσες επιθέσεις αυτά τα δύσκολα
χρόνια. Επέλεξε να οχυρωθεί ακόμα βαθύτερα στο ποδοσφαιρικό του κέλυφος
και να μην ξεμυτίσει, μέχρι να περάσει η μπόρα. Όσο βαθύτερα όμως χώνεται, τόσο
χειρoτερεύει ο καιρός έξω. Ευτυχώς, η μπάλα δεν τελειώνει ποτέ. Κυλάει
ατελείωτα, όπως τα χρόνια μέχρι να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Οι άλλοι, επαγγελματικά επιτυχημένο ζεύγος που δεν ήθελαν πολλά με τους
υπόλοιπους στη γειτονιά, ίδιοι κι απαράλλαχτοι, σα να βλέπεις μια καδραρισμένη
φωτογραφία. Μόνο η «καλημέρα» που καμιά φορά σου πέταγαν έγινε ακόμα πιο
υπόγεια, σαν να βγαίνει από βάθη πρωτόγνωρα. Και το βλέμμα τους, που από παλιά
ξέφευγε, γλιστρούσε να σε προσπεράσει, ακόμα πιο φευγάτο. Ποιος τους ξέρει. Η
κρίση, ιδιωτική τους υπόθεση που δεν πρέπει να βγει παραέξω, μη τυχόν και
χαλάσει η καδραρισμένη φωτογραφία της ζωής τους που κάθε μέρα, σχολαστικά,
ξεσκονίζουν.
Η οικογένεια, στο ισόγειο, θορυβώδης και χαρούμενη όπως τα παλιά καλά
χρόνια. Ακούραστοι εργάτες του μοντάζ, δεν αφήνουν την παραμικρή σκιά πραγματικότητας
να τρυπώσει στην ταινία που οι ίδιοι σκηνοθέτησαν και πρωταγωνιστούν. Δεν
πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τη ζωή της κρίσης. Αλλά να ζουν σε έναν
παραμυθόκοσμο γεμάτο γλυκά, ανόητα «παιδικά» βίντεο, χαζοχαρούμενους μεγάλους
και δώρα, πολλά δώρα. Τόσα, που θαμμένα κάτω απ’ αυτά να μην παίρνουν χαμπάρι
τι τρέχει έξω. Η πραγματικότητα δεν τα αφορά, μέχρι να καταλάβουν μόνα τους την
απάτη και να σε ρωτήσουν, σε απόγνωση, «γιατί»;
Οι δύσκολοι αυτοί καιροί, αντί να τους σμίξουν, τους έχωσαν ακόμα
βαθύτερα στους μικρόκοσμούς τους. Κάθε επαφή με τους έξω απειλούσε, απειλεί να
κλονίσει λεπτές ισορροπίες εύθραυστων ζωών, στημένων σαν πύργοι από
τραπουλόχαρτα που έπρεπε να βγάλουν θεμέλια γερά για να αντέξουν τους ανέμους
της κρίσης. Και αντέχουν. Αρκεί να μην κοιτάξουν απέναντι.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου