Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

«Δημοσιο-κοινοτοπία» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 13.2.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Δημοσιο-κοινοτοπία

Το να ασκείς το επάγγελμα του δημοσιογράφου προϋποθέτει δύο-τρία βασικά πραγματάκια. Το ένα είναι να ξέρεις να γράφεις. Δηλαδή να ξέρεις του συντακτικούς και ορθογραφικούς κανόνες. Το δεύτερο είναι το να μπορείς να αναπτύξεις τη σκέψη σου, πράγμα που με τη σειρά του προϋποθέτει να σκέφτεσαι. Γενικώς και ειδικώς. Το τρίτο είναι να βρίσκεις έναν αναγκαίο και ικανό λόγο να κοινοποιήσεις τις σκέψεις σου σε μία μικρή η μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Εδώ και κάμποσες εβδομάδες κάνω ένα πείραμα: αναζητώ στο σύνολο του ελληνικού Τύπου κείμενα που να πληρούν και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις με κάποια επάρκεια. Ματαίως...
Εχοντας εξαιρέσει από την αρχή τρεις πένες (του Νίκου Ξυδάκη, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και του Πάνου Θεοδωρίδη) δεν έχω βρει ούτε μισό κείμενο από τα λεγόμενα "άποψης" που να μαζεύουν μια βαθμολογία επιεικώς πάνω από το 5, με άριστα το 10.
Απεραντολογίες, αφόρητες κοινοτοπίες, χυδαίοι λαϊκισμοί (ή εκ-λαϊκισμοί), ανοησίες, έλλειψη συγκρότησης, ανωριμότητα γραφής, σαχλαμαρίτσες ή πράγματα που έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί χιλιάδες φορές.
"Γράφω για να γράφω ή επειδή μου ζητούν να γράψω κάτι να γεμίσει η ριμάδα η σελίδα...". Σαν να σπάνε πέτρες σε νταμάρι πιπιλίζοντας κουκούτσια.
Μερικοί προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο τους -και τον πόνο του αναγνώστη- γράφοντας ανεκδοτάκια και εξυπναδούλες του κερατά, από αυτές που στο Twitter θα πήγαιναν άκλαυτες ή θα συγκέντρωναν ένα-δύο LOL.
Εκεί που χάνει ο δήμος τη γραφή και η γραφή το δήμο είναι στις πολιτικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις. Ο,τι του φανεί του λωλοστεφανή! Η κοινοτοπία συναγωνίζεται την αμετροέπεια σε μαρμαρένια πληκτρολόγια.
Κείμενα που σε άλλες εποχές -τότε που γράφαμε σε χαρτί- ο δημοσιογράφος θα είχε μπουκωθεί το πόνημα και θα το μασουλούσε μέχρι να μπορέσει να το καταπιεί.
Κι αν οι αρθρογράφοι μας περνούν κάτω από τον πήχη στις τρεις βασικές προϋποθέσεις της γραφής, μπορεί να φανταστεί κανείς τι πουλιά πιάνουν πέρα από αυτές...
Στην ιεράρχηση, στην αξιολόγηση, στην τεκμηρίωση, στη δημιουργικότητα, στην ουσιαστική ενημέρωση πέραν του "αυτά τα ξέρουμε όλοι"... Κι ακόμη, στη συνέπεια, στην οξυδέρκεια, στην σύνδεση αλλά και την τομή με τις τρεις πραγματικότητες (της είδησης, του αναγνώστη, την κοινή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι). Είναι ΑΥΤΟΣ ακριβώς ο συγχρονισμός που καταφέρνουν -μόνοι αυτοί- οι τρεις δημοσιογράφοι που προαναφέρω και γι αυτό ξεχωρίζουν...
Αυτοί που δεν αντιλαλούν ως άδεια ντενεκεδάκια και χαλασμένα ρολόγια...

Στον αντίποδα...
Οι δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες γραφιάδες του διαδικτύου. Επώνυμοι ή "ανώνυμοι". Γνωστοί και άγνωστοι. Αυτοί που χρόνια τώρα πλουτίζουν την εμπειρία της ανάγνωσης, ερεθίζουν τη σκέψη, κάνουν άλματα μπροστά ως χειριστές των γλωσσικών μας εργαλείων.

Οι πρώτοι δεν πουλάνε και οι δεύτεροι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πουλιούνται...


ΠΗΓΗ:


Δεν υπάρχουν σχόλια: