Προχθές, στις 13.2.2013, στο blog
“Άρες μάρες κουκουνάρες” της Τζίνας, διαβάσαμε αυτό:
Το Κοπή Το Πίττα
Σήμερα στην δουλειά έχει "το κοπή το πίττα".
Ναι, ναι, μετά από "το κοπή του
μισθού" (το πετσόκομμα θά'λεγα καλύτερα), μια κοπή πίττας ήταν ό,τι
χρειαζόμασταν.
Κι άργησαν κιόλας.
Αφού τις νύχτες που έπεφτα για ύπνο μιαν
ανησυχία την είχα.
Θα κόψουμε φέτος πίττα; δεν θα κόψουμε;...
Θα κόψουμε φέτος πίττα; δεν θα κόψουμε;...
Για τον μισθό δεν είχα βάλει έννοια.
Καθότι τα λεφτά τρέχουν απ'τα μπατζάκια μας.
Τί ρώτησες;. γιατί δουλεύω;.
Χομπίστρια αγάπη μου, να περνά η ώρα ένα
πράμα.
Και ΝΑΙ!!
Έφτασε το πολυθόθητο μειλ με την πρόσκληση.
Επίσημα πράματα, αμ τι νομίζατε;
Και θα ακολουθήσει γεύμα (έτσι έλεγε η
πρόσκληση)
Για να γλυκάνει την στιφάδα στο στόμα.
Να κατευνάσει τα σπασμένα νεύρα.
Να ξεχαστούμε για λίγο.
Και εγώ έχω ρεπό.
Και με ρώτησαν "θά'ρθεις;".
"σιγά μην έρθω" απάντησα (όπως
πάντα ευγενικά και με διπλωματία)
"κι αν σου πέσει το φλουρί;" με
ξαναρώτησαν
"ε, σοβαροί μου φαίνεστε, φυλάξτε το να
μου το δώσετε μεθαύριο"
Άντε και του χρόνου!
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου