«Σε διαρκή επαγρύπνηση, περιμένεις...» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Πριν από πέντε εβδομάδες, στις 18.1.2013, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Σε διαρκή επαγρύπνηση, περιμένεις...

            Σχεδόν σε βλέπω, χωρίς καν να σε γνωρίζω. Είσαι ένας, μία ή και περισσότεροι.

Είσαι εσύ που οι πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχεις  -εγώ είμαι βέβαιη.  Είσαι εσύ που περιμένεις να ωριμάσουν οι συνθήκες για να δράσεις ΚΑΙ στο προσκήνιο και να βοηθήσεις τον ταλαίπωρο ετούτο λαό της σημερινής Ελλάδας. 

Είσαι εσύ που γνωρίζεις την ταλαιπωρία του, καθώς πολλά από τα εξωτερικά που υφίσταται, προέρχονται από την εσωτερική του ταλαιπωρία. Από την έλλειψη του αυτοσεβασμού του, από την παράδοσή του στην ύπνωση, στη χαύνωση... 

Περιμένεις εδώ και καιρό κι ίσως θα περιμένεις για πολύ ακόμα, γιατί η αφύπνιση πολλές φορές είναι μακρόχρονη, λεπτή υπόθεση... 

Σε μόνιμη εγρήγορση περιμένεις να δεις προς τα πού πηγαίνει αυτός ο πολτός,
και από πώς θα του προτείνεις να ξαναβρεί τα κομμάτια του... 

Περιμένεις τις διαθέσεις του. Περιμένεις να του 'ρθει το κέφι να πάρει την ευθύνη της ζωής του. Που την φοβάται,  χωρίς να ξέρει το γιατί. Σχεδόν όπως σε κάθε φόβο. 

Το σκέφτεσαι: πώς να μας πεις και να μας δείξεις όχι αυτά που θέλουμε μα αυτά που χρειαζόμαστε. 

Όχι αυτά που ευχαριστούν για λίγο, έτσι για να σπρώχνουμε τη ζωή, αλλά εκείνα που της δίνουν προοπτική καλής ποιότητας και βαθιάς χαράς. Τη χαρά της ύπαρξης! 

Περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα μπορεί να φρενάρει η
ραγδαία ανάπτυξη του νέου κοινωνικού συστήματος,  του «υπαρκτού εγωκεντρισμού», όπως χαρακτηρίζω πρόσφατα. 

Που τρέφει τον ωχαδερφισμό,  την υποκρισία, το ψέμα, τη σύγχιση.

Που  εξελίχτηκαν σε αποχαύνωση -νέα αρρώστια, κολλητική και εκφυλιστική.

Παλιά, οι Έλληνες ξεσηκώνονταν  από έναν επαναστάτη, ακολουθούσαν έναν ήρωα, γιατί κι οι ίδιοι ήταν ήρωες στην καθημερινότητά τους, κι όχι απλοί θεατές της!

Γι αυτό εσύ, περιμένεις...

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2013/01/se-diarkh-epagrypnhsh-perimeneis.html