Στις 10.2.2009, στο blog “Spiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
Η δύναμη της προσευχής
«ΙΔΟΥ, ΙΣΤΑΜΑΙ εις την θύραν και κρούω.
Εάν τις ακούση της φωνής Μου,
και ανοίξη την θύραν,
θέλω εισέλθει προς αυτόν,
και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού»
(Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄ 20).
Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο εδάφιο μέσα σ’ όλη την Αγία Γραφή που να ρίχνει περισσότερο φως στο θέμα της προσευχής όσο το παραπάνω.
Μοιάζει να είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα και εισάγει τον άνθρωπο στο άγιο και ευλογημένο βασίλειο της προσευχής.
Η προσευχή δεν είναι τίποτα άλλο από το να αφήνουμε το Χριστό να μπαίνει μέσα στις καρδιές μας.
Δεν είναι η προσευχή μας που κινεί τον Ιησού,
μα αντίθετα είναι ο Ιησούς
που μας κινεί να προσευχόμαστε.
Χτυπά την πόρτα.
Απλά, σταθερά, υπομονετικά.
Θέλει να μπει μέσα μας.
Οι προσευχές μας πάντα στην πόρτα της καρδιάς μας.
Έτσι βλέπουμε με καινούριο φως την παλιά προφητική ρήση,
«και πριν αυτοί κράξωσιν,
Εγώ θέλω αποκρίνεσθαι»
(Ησαΐας ξε΄ 24).
Ναι, είναι αλήθεια πως πριν Του μιλήσουμε,
Εκείνος γνωρίζει τα δώρα που αποφάσισε να μας χαρίσει.
Ας μην σκεφτούμε ποτέ πως η ώρα δεν είναι κατάλληλη για προσευχή.
Να θυμόμαστε πως ο Χριστός προσευχόταν και όταν ακόμα ήταν καρφωμένος στο σταυρό.
* Μην αφήσεις ποτέ στην καρδιά σου πικρία και παράπονο εναντίον του αδελφού σου.
Να θυμάσαι πάντοτε πως ο Χριστός στο σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του.
* Μην πεις ποτέ πως είναι αργά για τη σωτηρία μιας ψυχής.
Να θυμάσαι πάντοτε πως η προσευχή του Κυρίου έσωσε το ληστή την τελευταία στιγμή πάνω στο σταυρό.
« Πολλές φορές είμαστε τόσο βιαστικοί
όταν μιλάμε με το Θεό,
που δεν έχουμε καιρό να Τον ακούσουμε».
(Σαβοναρόλα)
«…πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται
και να μη αποκάμνωσι…»
(Λουκάς ιη΄ 1)
Κάθε προσευχή έχει βέβαια κάποια αρχή.
Αλλά το τέλος της δεν μπορεί με κανένα τρόπο να μπει μέσα σε χρονικά όρια.
Τότε μονάχα η προσευχή σταματάει, όταν πια πετύχει το σκοπό της.
Μέχρι τότε τα χέρια πρέπει να είναι υψωμένα.
Ας μην ξεχνάμε τον Μωυσή, που προσευχόταν στο βουνό, ενώ σήκωναν τα χέρια του ο Ααρών και ο Ωρ, μέχρι την τελική νίκη του Ιησού του Ναυή (Έξοδος ιζ΄ 10-13).
Πολλές φορές, την ώρα που η απάντηση του Θεού είναι έτοιμη, εμείς έχουμε ήδη παραιτηθεί από το αίτημά μας έχοντας αποκάμει προσευχόμενοι.
Ο Θεός δεν απαντά στα άσκοπα και φευγαλέα χτυπήματα των επιπόλαιων προσευχών μας, που μοιάζουν με αυτά των παιδιών που παίζουν χτυπώντας τις ξένες πόρτες.
Με τρεις διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να δοξάσουμε τον Θεό στην προσευχή μας. Καθένας από αυτούς δείχνει και το στάδιο της πνευματικότητας που βρίσκεται η προσευχή μας.
Με τον πρώτο και πιο συνηθισμένο τρόπο, πηγαίνουμε στον Θεό να εκφράσουμε την ικανοποίησή μας σε Αυτόν για ευλογίες που ήδη μας έχει δώσει.
Αυτό είναι ευχαριστία.
Μονάχα ο ένας από τους δέκα λεπρούς, που θεράπευσε ο Κύριός μας, γύρισε πίσω να Τον ευχαριστήσει (Λουκάς ιζ΄ 18). Με τον δεύτερο τρόπο πηγαίνουμε στον Θεό να Τον ευχαριστήσουμε και να Τον δοξάσουμε για ευλογίες που προσδοκούμε να πάρουμε.
Αυτό είναι πίστη.
Συχνά οι ευλογίες του Θεού καθυστερούν να φθάσουν σε μας, ώσπου εμείς να ανέβουμε σε τέτοιο σημείο, που να Τον δοξολογούμε με την πίστη μας.
Υπάρχει όμως και ένας τρίτος τρόπος, ένας τρίτος δρόμος ευχαριστίας και δοξολογίας. Είναι όταν Τον δοξολογούμε γι’ αυτό που είναι, και μόνον γι’ αυτό.
Αυτό είναι λατρεία.
Η δοξολογία μας αυτή δεν έχει καμιά σχέση με αγαθά ή ευλογίες που πήραμε ή προσδοκούμε να πάρουμε.
Είναι πάνω και πέρα από τις ανάγκες μας και από τις συνθήκες της ζωής μας, και υψώνεται μονάχα για τον προσωπικό χαρακτήρα του αγαπημένου μας Πατέρα.
Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που ξέρουν το δρόμο της ευχαριστίας για αγαθά και ευλογίες που πήραν, μα αγνοούν την ευχαριστία για όσα προσδοκούν. Και από αυτούς πάλι τους τελευταίους, ελάχιστοι είναι εκείνοι που σε μερικές στιγμές φτάνουν στην αληθινή λατρεία, να δοξολογούν δηλαδή τον Θεό γι’ αυτό που είναι.
Μπορεί ο εχθρός να χτίζει τείχη γύρω μας, μα δεν μπορεί να βάλει οροφή από πάνω μας, με τρόπο που να εμποδίζει τις προσευχές μας. Αυτό όμως που δεν επιτυγχάνει ο διά-βολος, το κατορθώνει ο πνευματικός λήθαργος, με τον οποίο μόνοι μας καταδικάζουμε τον εαυτό μας.
* Ζήλος χωρίς προσευχή είναι χαμένος κόπος.
«Να μιλάς στους ανθρώπους για το Θεό είναι σπουδαίο.
Μα πιο σπουδαίο είναι να μιλάς στο Θεό για τους ανθρώπους».
* Όσο πιο δύσκολο στα μάτια μας φαίνεται ένα πρόβλημα, τόσο πιο εύκολη είναι η λύση του στα χέρια του Θεού.
* Η προσευχή δεν αρκεί να αφορά έναν άγιο σκοπό.
Πρέπει να βγαίνει και από μια άγια καρδιά για να είναι αποτελεσματική.
Μπορεί το αίτημά μας να είναι άγιο, μα εμείς να βρισκόμαστε μακριά από το έδαφος της αγιότητας.
Η εμπιστοσύνη μας στο Θεό κατά την ώρα της προσευχής είναι απαραίτητο στοιχείο.
Υπάρχει μεγαλύτερος φόβος να μην ακούσουμε εμείς τη φωνή του Θεού παρά να μην ακούσει ο Θεός τη δική μας φωνή.
«…η πίστις εξ ακοής,
η δε ακοή διά ρήματος Θεού…»
(Ρωμαίους ι΄ 17)
Μόνο η προσευχή που γίνεται με καθαρή καρδιά και απόλυτη πίστη είναι εκείνη που θριαμβεύει. Λέγοντας προσευχή με απόλυτη πίστη εννοούμε την αίτηση του δικαίου, που προσδοκά κάποιο αγαθό που το υποσχέθηκε ο Θεός.
Ο Τζωρτζ Μίλλερ πίστευε, και επειδή πίστευε προσευχόταν, και προσευχόμενος πρόσμενε, και προσμένοντας λάμβανε.
Ο άνθρωπος που πιστεύει είναι ευλογημένος, διότι όλα όσα είπε ο Κύριος θα τα δει να πραγματοποιούνται.
Η πίστη έχει στις συναλλαγές μας με το Θεό την ίδια σχέση που έχουν τα χρήματα στις συναλλαγές μας με τους ανθρώπους. Ο γείτονας μας δίνει αυτό που ποθούμε ανταλλάσσοντάς το με τα χρήματα, μα ο Θεός απαντάει στις αιτήσεις μας, όταν πηγαίνουμε σ’ Αυτόν με αληθινή καρδιά πίστεως.
Ο Τσαρλς Φίνεϋ έλεγε πως ο Θεός θα απαντήσει στην προσευχή μας τότε μόνον, όταν έχουμε αποδείξεις από πριν πως θα το κάνει, εννοώντας την πίστη μας στις επαγγελίες Του.
Το έδαφος της πίστεως, ή με άλλα λόγια η προσδοκία που στηρίζεται στις διαβεβαιώσεις του Θεού, δεν είναι άλλη από αυτήν την ίδια την επαγγελία του Θεού, διότι «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Θεού».
Ο Αβραάμ είχε σταθερή ενατένιση στις υποσχέσεις του Θεού, και η πίστη του γινόταν όλο και πιο δυνατή, όταν τον ίδιο καιρό τα γεγονότα όλο και περισσότερο απομακρύνονταν από τις επαγγελίες που του είχαν δοθεί. Και όταν τα πράγματα έφθασαν σε πλήρη αδυναμία για την πραγμάτωση των επαγγελιών του Θεού, τότε ακριβώς ήταν που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έμενε βέβαιος για την πραγμάτωσή τους.
Από το βιβλίο PRAYING IS WORKING
«…Υψώνοντες καθαράς χείρας»
(Α΄ Τιμόθεον β΄ 8)
Η προσευχή που υποχρεώνει το Θεό ξεκινά από μια καρδιά άγια, κυλά από δυο χείλη άγια, και κατευθύνεται προς το Θεό από δυο υψωμένα χέρια που εργάζονται αγιοσύνη.
Η προσευχή που βγαίνει από μια καρδιά που φιλοξενεί, έστω και μια «δικαιολογημένη» στα μάτια μας πικρία, είναι τόσο ασθενική, που διαλύεται πριν καν φτάσει στα σκαλοπάτια του Ουρανού.
«Η επίδραση της προσευχής στο πνεύμα και στο σώμα του ανθρώπου είναι τόσο αποτελεσματική, όσο και των αδένων. Αυξάνει το σφρίγος, δίνει ηθικό έρεισμα και εξασφαλίζει βαθύτερη κατανόηση της πραγματικότητας».
(Αλ. Καρρέλ)
«Οι επιθυμίες μου είναι πολλές, μα πάντοτε Συ με σώζεις με τις φαινομενικά σκληρές αρνήσεις Σου».
(Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ)
Ο Χριστός το είπε ξεκάθαρα στη Σαμαρείτισσα, σημασία πια δεν έχει ο τόπος, μα η διάθεση και η πνευματικότητα της προσευχής και της λατρείας.
Τι μεγάλη ευλογία είναι για τον πιστό η αποδέσμευση της προσευχής του από κάθε τοπικό ορόσημο!
Η προσευχή είναι δώρο σε κάθε άνθρωπο, χωρίς όρια.
«Ω ακούων προσευχήν,
εις Σε θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ»
(Ψαλμός ξε΄ 2).
Η συναίσθηση της αδυναμίας και της ανάγκης είναι που οδηγεί τους ανθρώπους να κραυγάσουν προς «την Υπέρτατη Δύναμη», και είναι λάθος να λέμε πως οι προσευχές των «μη σεσωσμένων» δεν εισακούονται.
Η περίπτωση της Άγαρ (Γένεση ις΄ 6-11) στην έρημο, και των εθνικών ναυτών που αναφέρονται στον Ιωνά (Ιωνάς α΄ 5), καθώς και πολλά άλλα παραδείγματα, δεν μπορούν να παραβλεφθούν.
Είναι λαθεμένο και ανόητο να προσπαθούμε να βάλουμε δεσμά στο έλεος του Θεού.
Εκείνος που ακούει την προσευχή των μικρών πουλιών που φωνάζουν για τροφή, ακούει και την γεμάτη αγωνία φωνή των ανθρώπων, γιατί αξίζουν «πολλών στρουθίων» περισσότερο στα μάτια Του.
«Ό,τι αν ζητήσητε εν τω ονόματί Μου…»
(Ιωάννης ιδ΄ 13)
«Πάντα όσα προσεύχεσθε και αιτείσθε,
πιστεύετε ότι ελάβετε, και έσται υμίν»
(Μάρκος ια΄ 24).
Η προσευχή, στην εργαστηριακή ανάλυση του Λόγου του Θεού, παρουσιάζεται να έχει σαν απόλυτο συστατικό της σε αναλογία 100% την πίστη.
Μονάχα εκείνος που έχει μέσα στην καρδιά του γνήσια πίστη, αισθάνεται την ανάγκη της προσευχής, της ζωντανής προσωπικής επικοινωνίας με τον Θεό.
Η χωρίς πίστη προσευχή, όχι μόνο δεν είναι προσευχή, μα είναι πρόκληση για τον Θεό, ειρωνεία στη δύναμή Του και ανόητη προσπάθεια εξαπατήσεώς Του.
Αντίθετα, η προσευχή που γίνεται με πίστη, μεταφέρει τον προσευχόμενο εκτός χώρου και χρόνου και δίνει σ’ αυτόν την ικανότητα να ζει και να απολαμβάνει ευλογίες και αγαθά, που ακόμα βρίσκονται στο αίτημα που εκφράζουν τα χείλη του.
Σ υ ν α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ι… στην προσευχή
«…να συναγωνισθήτε μετ’ εμού προσευχόμενοι…»
(Ρωμαίους ιε΄ 30)
Από τις τόσο πολλές κατηγορίες προσευχών, ξεχωρίζει η αγωνιστική προσευχή. Δεν μοιάζει με τις άλλες. Έχει δικό της χρώμα, το χρώμα της φωτιάς που καίει. Είναι τόσο θερμή, που λιώνει κάθε επιφύλαξη του Ουρανού. Με γυμνό το στήθος αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, επίμονα, μαχητικά και άγρια πολλές φορές.
Δεν ανέχεται καμιά χρονική εξάρτηση και ούτε μπορεί να μπει σε φόρμα. Μαγνητισμένη και ολόκληρη δοσμένη στο σκοπό της λησμονεί τα πάντα, φτάνει να πλησιάσει, να πιάσει, να καρπωθεί αυτό που ζητά.
Τέτοια στάθηκε η προσευχή της Χαναναίας (Ματθαίος ιε΄ 22-28), γυναίκας εθνικής, που εκπόρθησε τις τόσο απότομες αρνήσεις του Ιησού, για να κερδίσει τελικά το θαυμασμό Του.
Τέτοια στάθηκε η ολονύκτια πάλη του Ιακώβ για την ευλογία του Θεού. (Γένεση λβ΄ 24-30).
Τέτοια στάθηκε και η προσευχή του Μωϋσή στην έρημο για τη θεία παρουσία και οδηγία. (Έξοδος λβ΄, λγ΄).
Τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να έχει άλλο τέλος από τη νίκη…
Είμαστε παιδιά του Θεού.
Το παιδί έχει ό,τι έχει ο πατέρας του.
Δεν υστερεί από αυτόν.
Είναι παιδί δικό του και ό,τι μπορεί να κάνει ο πατέρας κάνει και το παιδί του.
Και πράγματι, προσέχοντας το Λόγο Του, βλέπουμε να προβάλλει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, πάνω στη δύναμη του Θεού.
"Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι".
Ο απ. Παύλος είχε αυτή τη συνείδηση και αυτή την εμπειρία, και γι' αυτό έλεγε, χωρίς κανένα δισταγμό ή δυσκολία:
"τα πάντα δύναμαι
διά του ενδυναμούντος με Χριστού".
(Φιλιππησίους δ΄ 13).
Όλα μπορώ να τα κάνω με τη δύναμη που μου παρέχει ο Χριστός.
Σήμερα πιστεύουμε σε μερικά πράγματα, αλλά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε στα όσα ο Χριστός μας παραχωρεί μέσω της πίστης μας.
"Εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη"
(Α΄ Ιωάννου γ΄ 21).
Όταν η καρδιά μας δεν έχει κατηγορίες εναντίον μας, και έχουμε από αυτή την πλευρά μια πλήρη εξουσία και διαβεβαίωση, τότε, και μόνον τότε, έχουμε και την επιβεβαίωση πως ό,τι κι αν θελήσουμε θα γίνει.
Στην παραβολή της αμπέλου,
«ό,τι αν ζητήσουμε θα μας το δώσει».
Το ό,τι αν ζητήσουμε είναι απέραντο.
Δεν έχει φραγμούς και περιορισμούς.
Μόνο τον όρο της πίστης (Ιωάννης ιε΄ 7).
ΠΗΓΗ:
http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/02/blog-post_1398.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου