Στις 3.6.2009, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Ψηφίζω τρομοκρατία
Έλεγα πάντοτε πως η αυτοδικία είναι το χειρότερο μέσο για τη δικαιοσύνη και ειδικά η αυτοδικία με χρήση βίας. Πίστευα πάντα ότι πρέπει ο καθένας μας να αγωνίζεται για το οτιδήποτε αθέμιτο συμβαίνει με νόμιμα μέσα και να μη φτάσει ποτέ στο σημείο να αυτοδικήσει για να αντιμετωπίσει μία αδικία.
Έφτασα όμως σήμερα στο σημείο να σκέφτομαι αν μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει μία ολοκληρωτική πολιτική με έννομα μέσα, αν μπορεί κάποιος να αγωνιστεί μέσω της δικαιοσύνης σε έναν κόσμο όπου η αρχή της δικαιοσύνης δεν υφίσταται. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ένας τέτοιος αγώνας δε θα είχε νόημα.
Γίνονται εκλογές, σήμερα για το ευρωκοινοβούλιο, αύριο για την κυβέρνηση μεθαύριο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Ο κόσμος απαξιώνει τους θεσμούς, απογοητεύεται και ταυτόχρονα βολεύεται, η ελευθερία και τα δικαιώματα εκατομμύρια πολιτών γίνονται μπαλάκι ευθυνών από τον έναν στον άλλον. Ένα είναι το μεγάλο θέμα σε όλους τους δημοσιογραφικούς σχολιασμούς: ο κόσμος που θα πάει στις παραλίες την ημέρα των εκλογών. Στα ρεπορτάζ ο ένας πολίτης μετά τον άλλον δηλώνει ότι δε θα ψηφίσει, ότι θα δει το ματς, θα κάνει μπάρμπεκιου στον κήπο ή θα κάνει ηλιοθεραπεία και όλοι δηλώνουν την αποχή τους με περίσσιο στόμφο και ύφος ανωτερότητας μιας και καθώς συμπληρώνουν πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο αντιδρούν στην ανικανότητα των πολιτικών αντιπροσώπων. «Θα τους την σπάσουν» λένε κι εγώ θλίβομαι όταν φαντάζομαι το χαιρέκακο χαμογελάκι των πολιτικών που χαίρονται από ψηλά με το γεγονός ότι ο κόσμος απαξιεί και έχουν εν τέλει και νόμιμα τη συγκατάθεση του κόσμου για να δράσουν κατά πως τους συμφέρει. Πολύ απλά έχουν ελεύθερο το πεδίο για τις λαμογιές τους αφού τους δικούς τους τούς έχουν σίγουρους και οι μόνοι που απομένουν για να αλλάξουν το σκηνικό δεν συμμετέχουν οικειοθελώς γιατί βρίσκονται σε διακοπές.
Κι εγώ θα πάω τριήμερο στο νησί στο πατρικό μου σπίτι, και εννοείται πως θα πάω και στην παραλία και πως θα ξενυχτήσω και θα περάσω καλά αλλά την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω. Δεν πιστεύω ότι θα ξυπνήσω τη Δευτέρα και θα βρεθώ σε μία φανταστική Ελλάδα ή σε μία ονειρεμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, την επόμενη φορά όμως που θα βρεθώ στη θέση να κατακρίνω μία επιλογή της κυβέρνησης (στην προκειμένη περίπτωση μία επιλογή των ευρωβουλευτών) δεν θα έχω ηθικές αναστολές γιατί εγώ την ημέρα των εκλογών έκανα τις επιλογές μου, δεν έκανα μπάρμπεκιου. Δηλαδή πριν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να βγούμε σε κάποιο κανάλι και να το παίξουμε έξυπνοι με δηλώσεις αγανάκτησης και οργής ίσως θα έπρεπε να θυμηθούμε που ήμασταν εμείς όταν μας καλούσαν να αποφασίσουμε.
Συζητώ με διάφορα άτομα που έχουν την πρόθεση να ψηφίσουν αλλά δεν ξέρουν ποιον να ψηφίσουν και τα κριτήρια βάσει των οποίων θα έπρεπε να επιλέξουν. Δεν έχουν άδικο φυσικά. Τα προγράμματα και τα σχέδια πολιτικής των υποψηφίων που θα έπρεπε να αποτελούν κυρίαρχο κριτήριο λειτουργούν ως αδιάκριτες ουτοπίες, όλοι γνωρίζουν ότι ένα προς ένα όλα τα «θα» των φυλλαδίων είναι ανέφικτα. Δεν έχω να απαντήσω κάτι στα άτομα που ρωτάνε τι θα έπρεπε να ψηφίσουν, κι εγώ συμφωνώ μαζί τους και ο μόνος λόγος που θα ψηφίσω όπως εξήγησα και προηγουμένως είναι για την τιμή των όπλων. Και τι θα αλλάξει; Όταν πάω να σκεφτώ απάντηση σε κάτι τέτοιο πετάγομαι ξαφνικά στο άλλο άκρο.
Ζούμε σε μία Ελλάδα η οποία αντιμετωπίζει οικονομικά και πολιτικά προβλήματα αλλά στην πραγματικότητα το σημαντικότερο της πρόβλημα είναι κοινωνικό. Δεν υπάρχει στη νοοτροπία μας η δικαιοσύνη, υπολειτουργεί θεσμικά και δεν υφίσταται ουσιαστικά. Πολλοί ήδη καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα σκέφτεστε την «ελληνική δικαιοσύνη» που αθωώνει πολιτικούς και αστυνομικούς λόγω πρόσφατων γεγονότων. Αν σκεφτείτε ειδικότερα θα δείτε ότι το σύστημα της δικαιοσύνης στην Ελλάδα αθωώνει και εγκληματίες ιατρούς, ιερείς, καθηγητές, τραπεζικούς οργανισμούς, επιχειρηματίες, δημόσιους υπαλλήλους και άλλους.
Αν ξεφύγουμε λίγο από το θεσμό της δικαιοσύνης και κρίνουμε τη νοοτροπία μας θα δούμε ότι ζούμε σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει καν οι έννοιες της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας. Ο καθένας κάνει καταχρήσεις στον χώρο στον οποίο έχει εξουσία. Αστυνομικοί ασκούν βία στους πολίτες, τράπεζες και εφορία κατάσχουν περιουσίες, ιατροί απαιτούν «φακελάκια», ιερείς τρώνε με χρυσά κουτάλια. Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις με νόμιμα μέσα μία κατάσταση στην οποία κυριαρχεί η αδικία; Καταλήγω πάλι στο ερώτημα από το οποίο ξεκίνησα.
Αυτοδικία ή όχι; Πριν λίγες μέρες συμπληρώνονταν δύο χρόνια από το θάνατο της Αμαλίας Καλυβινού από καρκίνο. Το περίεργο (ή το συνηθισμένο; ) της υπόθεσης είναι ότι η Αμαλία Καλυβινού θα μπορούσε να είχε σωθεί αν είχε δεχθεί την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη την κατάλληλη στιγμή, πράγμα το οποίο δεν έγινε γιατί οι υπεύθυνοι γιατροί για την θεραπεία της αρνήθηκαν να βοηθήσουν γιατί δεν τους έδωσε φακελάκι όπως της ζήτησαν (Η ίδια έχει περιγράψει την περιπέτεια της, αναφέροντας ονομαστικά τους ιατρούς με τους οποίους ήρθε σε επαφή, στο blog: http://fakellaki.blogspot.com/ το οποίο δημιούργησε πριν φύγει) Θυμάμαι και τότε πολύς κόσμος είχε εξοργιστεί και την είχε υποστηρίξει και ακόμα και τώρα πολλοί την θυμούνται και τιμούν τη μνήμη της αλλά πόσοι από αυτούς πραγματικά άλλαξαν κάτι; Πόσοι από αυτούς βρέθηκαν μπροστά στο κοινότυπο σκηνικό όπου ο ιατρός απαιτεί φακελάκι για να τηρήσει τις υποχρεώσεις του και το κατήγγειλαν; Πόσοι αρνήθηκαν να δώσουν φακελάκι; Ποιος από αυτούς πίστεψε ότι μπορεί να δώσει τέλος στην εν λόγω παράνομη πράξη; Ποιος πήγε την επόμενη μέρα να κάψει το σπίτι του γιατρού που είχε το θράσος να ζητήσει φακελάκι για να σώσει κάποιο συγγενή του;
Σε αυτό ήθελα να φτάσω και επειδή ντρέπομαι που φτάνω σε αυτό «γυρίζω» τόση ώρα σε άλλα θέματα. Ντρέπομαι που το λέω γιατί είναι ενάντια στα πιστεύω μου αλλά σε μία χώρα που το σύστημα της δικαιοσύνης απορρίπτει τις καταγγελίες των πολιτών και συμφωνεί με τα συμφέροντα των μεγάλων ,ακόμα και σε θέματα που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξία και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο για αλλαγή; Για το περιστατικό της Αμαλίας έγινε τόσο μεγάλο θέμα και πολλοί εξοργίστηκαν και φώναξαν σε Τύπο και τηλεοράσεις ,αλλά οι παρανομούντες γιατροί γνωρίζουν ότι η δικαιοσύνη θα είναι με το μέρος τους την οποιαδήποτε στιγμή και συνεχίζουν τα εγκλήματα τους ανενόχλητοι. Θα ήταν το ίδιο αδιάφοροι οι γιατροί αυτοί αν μάθαιναν ότι το σπίτι του συνάδελφου τους ,που έκανε το ίδιο έγκλημα, κάηκε με εμπρηστικό μηχανισμό πέντε λεπτά αφότου είχε αποχωρίσει η οικογένεια του από αυτό;
Είμαι λάθος όταν υποστηρίζω μία τρομοκρατία απέναντι σε μία εικονική δημοκρατία που στη βάση της είναι επίσης τρομοκρατία; Είμαι λάθος που δεν υποστηρίζω μία δημοκρατική αντίσταση σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς;
Πολύ πιθανόν. Αλλά κι εσύ που θα πεις ότι είμαι λάθος μπορείς να το πεις αυτό σίγουρα; Μπορείς να υποστηρίξεις τον φασισμό της κυβέρνησης ή μπορείς ακόμα χειρότερα να υποστηρίξεις ότι η κυβέρνηση και η νοοτροπία της χώρας μας σήμερα ακολουθούν τις αρχές της δημοκρατίας; Και μάλιστα από τη στιγμή που εσύ την ημέρα των εκλογών θα πλατσουρίζεις σε κάποια βρώμικη πλαζ γκρινιάζοντας για την τιμή που έχει το μικρό μπουκαλάκι του νερού;
ΠΗΓΗ:
http://skount.blogspot.com/2009/06/blog-post_03.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου