Στις 23.1.2009, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:
Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει ασκητής
Μετά από πολλά χρόνια, κάποιος οικογενειάρχης σκέφτηκε ότι ο δρόμος που είχε ακολουθήσει, δεν ήταν αυτός που πραγματικά ήθελε.... Πίστευε πως έπρεπε να γίνει ασκητής , και να βρίσκεται έτσι πιο κοντά στο θεό, που τόσο ποθούσε η ψυχή του.... Τα μεσάνυχτα μιας ημέρας ο άνθρωπος που ήθελε να γινει ασκητής σκέφτηκε: "Ηρθε η ώρα να παρατήσω το σπιτι μου και να πάω να βρω το Θεό. Αχ, ποιος με κρατούσε τόσον καιρό μεσα σ'αυτό το ψέμα;" Ο Θεός ψιθύρισε: Εγώ! Μα τα αυτιά του ανθρώπου ήτανε κλειστά. Με ενα μωρό αποκοιμισμένο στην αγκαλιά της, κειτόνταν η γυναίκα του και κοιμόταν ήσυχη δίπλα του στο κρεβάτι τους... Ο άνθρωπος είπε: "Ποιοί είστε εσείς που με πλανούσατε τόσον καιρό;" Η φωνή ξαναμίλησε: "Αυτοί , είναι ο Θεός". Μα εκείνος , και πάλιν δεν άκουσε. Το μωρό έβγαλε μια φωνή μέσα στον ύπνο του , και σφίχτηκε πιο κοντά στη μητέρα του. Ήταν η κραυγή Του Θεού !Ο Θεός πρόσταξε: "Στάσου ασυλλόγιστε, μην αφήνεις το σπίτι σου!" Μα εκείνος δεν άκουε τίποτε. Ο Θεός αναστέναξε , και είπε θλιμμένος: "Γιατί ο δούλος μου με παρατά και πηγαίνει αλλού να με γυρέψει;" "Εγώ , Είμαι εδώ , μέσα στο σπίτι του , μέσα στην γυναίκα του , μέσα στο παιδί του , κι΄ αυτός δεν με βλεπει , δεν με ακούει , δεν με αισθάνεται , και πάει αλλού για να με ψάξει!»
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ (Νόμπελ Λογοτεχνίας)
Πηγή:
http://odevontas.blogspot.com/2009/01/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου