Πριν από είκοσι ημέρες, στις 9.1.2010, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Ξαφνικά;
Μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια μου, τα βιώνω, τα αναγνωρίζω, αλλά επειδή δεν μου αρέσουν, είτε γιατί πονάνε, είτε γιατί πληγώνουν σε βαθμό που δεν το αντέχω, τα αγνοώ. Αγνοώ την αλήθεια όσων διαδραματίζονται μπροστά μου. Γιατί θέλω να ισχύει η δική μου ρομαντική, θετική, ιδανική πλευρά των πραγμάτων. Και μετά, έρχονται απλά τα γεγονότα να διαψεύσουν τη ρομαντική μου διάθεση και να μου θυμίσουν ότι η ελπίδα βεβαίως και πεθαίνει πάντα τελευταία...αλλά πεθαίνει. Και τότε δύο τινά λαμβάνουν χώρα: ή πονάω, ή θυμώνω. Όταν θυμώνω, θυμώνω κυρίως με τον εαυτό μου που δεν "έβλεπε" - τα σημάδια, τις ενδείξεις, την αλήθεια. Όταν πονάω όμως, πονάω για όλους όσους εμπλέκονται. Ήθελα τόσο πολύ να λειτουργήσει, που δεν ήθελα να ξέρω όλα όσα δεν πήγαιναν καλά. Και τώρα η αλήθεια έσκασε σαν χύτρα ταχύτητας μπροστά μου και είναι όλα τόσο δύσκολα. Και τα λόγια δε φτάνουν ποτέ.
Χθες, στο λιγοστό φως του δωματίου, ακολουθούσα με το δάχτυλό μου τις γραμμές του προσώπου σου και γέμιζα με αγάπη. Σα μαγική εικόνα ήταν. Λες και στο φόντο έβλεπα σε ταινία στιγμές στιγμές. Και τα λόγια δε φτάνουν ποτέ...
ΠΗΓΗ:
http://tradescadia.blogspot.com/2010/01/blog-post_09.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου