Πριν ένα μήνα, στις 16.3.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Ακατέργαστα… Η ζωή μου όλη…
Η ζωή μου όλη
μέσα στη φορμόλη
γύρω-γύρω όλοι
να με νουθετούν
να με συμβουλεύουν, να με συρρικνώνουν
να με καθοδηγούν...
Η ζωή μου όλη
είχε λίγη σχόλη...
δεν κάνω όλο τον απολογισμό
μη χάσω το λογαριασμό...
Τώρα πια όμως επιμένω: δε θα περιμένω
να μου δώστε πίσω τα φτερά μου
για να ξανάβρω την υγειά μου.
Είμαι κάρβουνο αναμμένο!
μην πλησιάσετε! εσείς θα χάσετε!
Κάνε, Θε μου, τούτο το ρίγος που με διαπερνά
να ναι το χαμένο σφρίγος
και να μην κυλίσω στα «ξανά και ξανά»...
Κάνε τούτη η απογείωση, η έξαρση,
να μην έχει εγωισμό, μην έχει έπαρση...
Επί τέλους να εκτοξευτώ
άλλο να μην ξοδευτώ...
Να βλέπω την τύχη μου την απέραντη, την ευλογία
που μέσα από λαβύρινθους, σπηλιές και δυσπραγία
φτάνω στο Φως το αξόδευτο
που χρόνια το περίμεναν
οι ίσκιοι μου, τα λάθη, οι αδυναμίες και τα πάθη μου...
Κάνε με όλα τούτα να αγαπήσω
το γόρδιο δεσμό μου -επί τέλους- να λύσω...
Κάνε με ν' αγαπάω, ν' αγαπάω, ν' αγαπάω...
γιατί δίχως αγάπη και συμπόνια
πού μπορώ να πάω;
Κάνε με να δέχομαι, να διακρίνω από μακριά
πως ο, τι καλό ή κακό ήρθε ή θα ρθει εμπρός μου
είναι και ο θησαυρός μου...
Βοήθησέ με Θε μου,
ο, τι αθώο και όμορφο να περισώσω
να πάψω να πουλάω την ψυχή μου όσο-όσο!
Η ζωή μου όλη
κάθε ώρα λιγοστεύει
τα όνειρα ληστεύει
και με ξεγελά.
Κάνε να μη χρειάζομαι
όνειρο κανένα
και πάντα να στοχάζομαι
πως η ζωή είν' το ύψιστο δώρο για μένα.
Θε μου για άλλη μια φορά
-ξέρεις εσύ-, μη με πάρεις στα σοβαρά!
παίζουνε μέσα μου η λύπη κι η χαρά!
όμως, αν τίποτα δεν έχεις κέφι να μου κάνεις
μη με ...αποκάνεις...
άφησέ μου τουλάχιστον
τούτη την αξιοσύνη
που τη λένε ευγνωμοσύνη...
ΠΗΓΗ:
http://akatergasta.pblogs.gr/2010/02/akatergasta-h-zwh-moy-olh.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου