Στις 10.7.2009, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
H κακοτεχνία του “καλλιτέχνη”
Για τον καλλιτέχνη θα σου πω που δημιουργεί σμιλεύοντας το λόγο, την εικόνα, την ύλη...
Τι γίνεται αν δεν έχει προηγουμένως σμιλέψει τον εαυτό του;
- Γίνεται κάποιος π.χ. να γράφει ευαίσθητα και συγκινητικά και ο ίδιος να μη νιώθει τίποτε από όλα αυτά; Να ναι σκληρόκαρδος;, με ρώτησαν.
- Και βέβαια, απάντησα. Γιατί μπορεί να παραχθούν από το μυαλό και μόνο! Κι έτσι δε φαίνεται πάντα το δέντρο από τους καρπούς...
Πρώτον το χω κάνει και γω, να κάνω ανθρώπους να δακρύζουν από κάποιο γραπτό μου, ούσα απαθής...
και δεύτερον έχω προσωπικές εμπειρίες από πολλούς «καλλιτέχνες»...
Έτσι και χτες έφαγα άλλο ένα χαστούκι από το εγώ ενός δημιουργού λίαν ευαίσθητων κειμένων και σκέψεων, όταν θίχτηκε με αφορμή ασήμαντη, κι οι μελίρρυτες γραμμένες του λέξεις χάθηκαν αστραπιαία μέσα σ' έναν οχετό προφορικών ύβρεων και ειρωνίας!
Όπως και με όσους κόπτονται για τα δικαιώματα ανθρώπων, ζώων και του φυσικού περιβάλλοντος μην έχοντας τακτοποιημένα τα τού οίκου τους! Της ψυχής και της οικογένειάς τους.
Όντες αλαζόνες και βάναυσοι με τους οικείους τους υπεραμύνονται ελευθεριών και ισοτήτων...
Μα και γω τώρα με αυτά που νιώθω και καταγράφω, μου είπαν πως φτιάχνω μιαν ακόμα κακοτεχνία κατηγορώντας άλλους, κι ας μιλάω για την έκπληξή μου, την απογοήτευση και την προδομένη μου ψυχή! Για άλλη μια φορά, χαίρε βάθος αμέτρητον δηλαδή!
Ίσως το κυρίαρχο μας μέλημα να είναι να γρηγορούμε μη μας κλέψουν την πρωταρχική ομορφιά της ψυχής μας κι όχι πώς να"προσθέσουμε" ομορφιά μέσα από ένα ποίημα, ένα διήγημα, μια ζωγραφιά, έναν καλό λόγο!
Κι ίσως η πραγματική καλλιτεχνία να είναι ένας σμιλεμένος εαυτός που βρίσκεται στη σιωπή και στην αφάνεια...
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2009/07/h-kakotehnia-toy-kallitehnh-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου