Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 16।12.2009, στο blog “Τι και πώς”, διαβάσαμε αυτό:
Ένα χαμομηλάκι που το έλεγαν Ειρήνη
Τώρα ήταν μια γιαγιά ξαπλωμένη στην παγωμένη γαλήνη του δεκεμβριάτικου βραδινού: Ήρεμη, στολισμένη με λουλούδια, σαφώς περισσότερα από κείνα του μακρινού της γάμου. Μαλαματένια στα χέρια της η εικόνα της Ανάστασης και στη χλωμάδα του προσώπου της η ντροπαλοσύνη της σεμνής, μπρος στην ελπίδα της δικής της ανάστασης.
Ξημερώνοντας, η αδελφή της είδε το φως και άκουσε την βουή...........
Το φως στάθηκε γύρω στο μέτωπο της κεκοιμημένης και μετά κρύφτηκε μέσα στο φέρετρο - συνοδεία τιμητική σε πορεία παραδείσου...
Συγγενείς χρόνια απομακρυσμένοι και παρεξηγημένοι, αγκαλιάστηκαν και ξαναγαπήθηκαν μπρος στο σκήνωμα της φτωχούλας του Θεού - σημείο κι αυτό....
Η θειά μας η Ρήνα.....
Βγήκε νύφη από το αρχοντόσπιτο του πατέρα της κοσμημένη όχι με τα πλούτη του αλλά με την ηθική της προσφοράς και με τον φόβο του Κυρίου που καθόρισε όλη της την ζωή.
Στα 38 της χήρεψε και έμεινε μόνη με δύο αγόρια ανήλικα, σε μιαν ανήλιαγη ζωή με μόνο φως το "έχει ο Θεός".
Τα γεννήματα στα κτήματά της την περίμεναν, τα πρόβατα στα κοπάδια επίσης.
Πούλησε τα ζωντανά και διέτρεχε τους χειμώνες μαζεύοντας ελιές και τα καλοκαίρια αχλάδια και αμύγδαλα. Στο σπίτι περίμεναν οι γέροντες γονείς και τα παιδιά της....
Δεν ήξερε να πουλάει, δεν έμαθε ποτέ αλισβερίσι.
Να ζυμώνει ήξερε, να μαγειρεύει και να είναι νοικοκυρά του σπιτικού της. Έτσι δεν μπόρεσε να βγάλει τον επιούσιο ως αγρότισσα και η αρχοντογεννημένη δεν δίστασε να πάει υπηρέτρια!
"Η δουλειά δεν είναι ντροπή" είπε, έκανε τον σταυρό της, κατέβασε ως τα φρύδια την μαντήλα της χηρείας και σήκωσε τα μανίκια.
Τα αφεντικά την έκαναν δικό τους άνθρωπο, μάνα των παιδιών και δική τους. Έμεινε μαζί τους ως τα γεράματά της, βοηθώντας τα αγόρια που είχε παντρέψει πια, τις νύφες, τα εγγόνια αλλά και όποιον είχε ανάγκη.
Δεν ρώτησε ποτέ "γιατί Θεέ μου" αλλά πάντα έλεγε "δόξα Σοι".
Δεν είχε ερωτήσεις.
Απαντήσεις μόνο ή μάλλον μία και μόνη απάντηση:" Ξέρει ο Θεός" !
Η θειά η Ρήνα......
Ηταν πάντα εκεί:
Σε ξενυχτίσματα νεκρών, σε νοσοκομεία για να φροντίζει αρρώστους, σε εξυπηρετήσεις συγγενών και μη, όπου περίσσευε ο πόνος και η στενοχώρια, όπου ο πειρασμός διέλυε ανθρώπους εκείνη μάζευε κομμάτια, κοιτάζοντας τον ουρανό με ελπίδα.
Η θειά η Ρήνα....
Δεν ζητούσε τίποτε. Ούτε καν να την αγαπάς!
Μόνο να τρώς την πίτα που έφτιαχνε, με τα φύλλα ανοιγμένα στο χέρι, ήθελε, να την αφήνεις να μαγειρεύει, αξημέρωτα, για σένα, να μην λες "όχι" στον καφέ που σου έφερνε με το γλυκό του κουταλιού, να μην καπνίζεις, να πηγαίνεις εκκλησία, να εξομολογείσαι και να μεταλαβαίνεις.
Δεν της φέρθηκαν όλοι καλά.
Δεν το είπε ποτέ.
Το μαθαίναμε από σπόντα και όταν την μαλώναμε για την ανοχή και την υπομονή της έλεγε πάντα, με μια μονότονη γλύκα, σκύβοντας το κεφάλι " μην μιλάτε....δεν φταίνε οι άνθρωποι. Ο σατανάς τους βάζει. Μην κατακρίνετε."
Η θειά η Ρήνα.....
Και κάπως έτσι αποκτήσαμε, στην οικογένεια, την δική μας Αγία Υπομονή......
Κάπως έτσι ήρθε το φως και την έλουσε το βράδυ που ήταν, για τελευταία φορά, ανάμεσά μας....
Δόξα τω Θεώ που έζησε δίπλα μας, δόξα τω Θεώ για τον τρόπο που σταύρωνε τα χέρια της παραιτούμενη δικαιωμάτων, για τον τρόπο που άναβε το καντήλι της, για τον τρόπο που λιβάνιζε, για τον τρόπο που μας δίδαξε ταπείνωση και μεγαλοσύνη, ζώντας με την φιλοδοξία ενός χαμομηλιού.
ΠΗΓΗ:
http://anazhthseis-elena.blogspot.com/2009/12/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου