Στις 9.6.2009, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:
Ο λόγος σου με χόρτασε…
Η σκέψη, ένα ρόδο στον Ανοιξιάτικο ουρανό,
δροσερό, ανοιχτό σαν ποίημα....
Η απόδοσή της ως έργο, μακρυά, στην
κοιλάδα της χιλιομετρικής ανεγκέφαλης
κόπωσης!
Τα είπαμε, τα κανονίσαμε.... Πόσοι θα τα
ενεργοποιήσουμε;
Γιατί οπισθοδρομούμε στα δια ταύτα;
Πάντα; Πάντα!
Στην πολιτική, στο περιβάλλον, στον έρωτα,
στις σχέσεις, τη φιλία, το γάμο, στις τέχνες
(εκεί λιγότερο..), στις συλλογικές προσπάθειες...
'Ομορφα λόγια, υπολείπονται έργων....
Δε θα ήταν ωραίο, να ξεπεζέψουμε απο την
ακατάσχετη φλυαρία και να προχωρήσουμε
στις πράξεις; Αυτές που μας καταξιώνουν και
αφήνουν το αυθεντικό μας στίγμα να καρπίζει,
να κοσμεί τον κύκλο της διαδρομής μας....
Τα παρτέρια των ιδανικών μας, μένουν κενά
λουλουδιών, οι καρποί σαπίζουν στην
κυοφορία των βαθύτερων σκέψεων...
Τα χέρια μας βελούδινα, αμόλυντα απο
πολιτισμικούς ρόζους,
καθρεφτίζονται στην ματαιότητα της
πρόσκαιρης υλικής υπόστασης......
Η μουσική απόλαυση θέλει κουρδισμένες
χορδές...
Η χορτασμένη ψυχή, απαιτεί ανοιχτή καρδιά...
Το μήνυμα της θαλασσινής αύρας, προϋποθέτει
κάματο σωματικό....
Ο έρωτας ολοκληρώνεται στο άγγιγμα.....
Η γνησιότητα της γεύσης, αναλογεί στον
ουρανίσκο, με την κενότητα του στομάχου.....
Απογοήτευση, μοναξιά, η όμορφη στιχουργία
των λόγων, όταν κρέμονται στη μηδενική τους
ολοκλήρωση....
Καλλωπίζουμε τις γνώσεις που κολυμπάνε
στο άπειρο, στο αόρατο χέρι όταν κονταίνει
την ανθρώπινη γνησιότητα....
Ο παππούς μου μίλαγε με απλά λόγια, μου
δίδαξε πως ν΄αγαπώ πραγματικά αυτόν τον
κόσμο.....
Κλάδευε τις τριανταφυλλιές για να ομορφαίνουν....
Μπόλιαζε τις δαμασκηνιές, να νοστιμέψουν οι
καρποί τους...
Μίλαγε στα ζώα, γιατί υπήρχαν στον παράδεισό του...
Χαμογελούσε στους ανθρώπους, ήρεμα, γιατί έτσι
ένιωθε.....
Διάβαζε βιβλία και χρησιμοποιούσε τα χέρια....
Εκείνα τα τρυφερά ευλογημένα χέρια, που
ζύμωσαν τη ζωή.....
'Εμεινε η μαγιά.... Θα φουσκώσει κάποτε;
Νομίζω αναπαύομαι, παρασύρομαι στην
απεραντοσύνη της μόρφωσης....
Οραματίζομαι συνεργεία δραστηριότητας....
Θα ήθελα έργα εφικτά, πράξεις οφθαλμοφανείς...
Σήμερα, αύριο, τώρα, μετά, αργότερα......
Πράγματα όμορφα, μικρά στολίδια!
'Αχ δάσκαλε! Με φώναζες δασκάλα....
Να, ορίστε, μου έμεινε το απωθημένο....
Πώς να φανεί η πρόοδος, μόνο με λόγια,
χρειάζονται και έργα.
Η φιλοσοφία έρχεται στην ακαμψία του
χρόνου, στο γήρας της ύλης....
Πόσο τυχερός θα πρέπει να αισθάνεται
ένας κηπουρός!
Ε κι εμείς.... σοφίες αμπέλων....
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2009/06/o-logos-soy-me-hortase.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου